ματαιότης

Ancient Greek

From μᾰ́ταιος (mátaios, “empty”) +‎ -της (-tēs).

μᾰταιότης • (mataiótēs) f (genitive μᾰταιότητος); third declension

Third declension of ἡ μᾰταιότης; τῆς μᾰταιότητος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ μᾰταιότης hē mataiótēs	τὼ μᾰταιότητε tṑ mataiótēte	αἱ μᾰταιότητες hai mataiótētes
Genitive	τῆς μᾰταιότητος tês mataiótētos	τοῖν μᾰταιοτήτοιν toîn mataiotḗtoin	τῶν μᾰταιοτήτων tôn mataiotḗtōn
Dative	τῇ μᾰταιότητῐ têi mataiótēti	τοῖν μᾰταιοτήτοιν toîn mataiotḗtoin	ταῖς μᾰταιότησῐ / μᾰταιότησῐν taîs mataiótēsi(n)
Accusative	τὴν μᾰταιότητᾰ tḕn mataiótēta	τὼ μᾰταιότητε tṑ mataiótēte	τᾱ̀ς μᾰταιότητᾰς tā̀s mataiótētas
Vocative	μᾰταιότης mataiótēs	μᾰταιότητε mataiótēte	μᾰταιότητες mataiótētes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ts.

ματαιότης • (mataiótis) f

Katharevousa form of ματαιότητα (mataiótita)
ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης
mataiótis mataiotíton, ta pánta mataiótis
Vanity of vanities; all is vanity. (Ecclesiastes)

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.