καλκουλάτωρ

Ancient Greek

Alternative forms
  • καυκουλάτωρ (kaukoulátōr)
  • καλκογλάτωρ (kalkoglátōr) — orthographic confusion

Etymology

From Latin calculātor. Documented from the 2nd c. AD to the 4th.

Noun

καλκουλάτωρ • (kalkoulátōr) m (genitive καλκουλάτορος); third declension (rare)

  1. accountant
  2. maths teacher

Inflection
Third declension of ὁ καλκουλάτωρ; τοῦ καλκουλάτορος (Attic)
Case / # Singular Dual Plural
Nominative ὁ καλκουλάτωρ
ho kalkoulátōr		 τὼ καλκουλάτορε
tṑ kalkoulátore		 οἱ καλκουλάτορες
hoi kalkoulátores
Genitive τοῦ καλκουλάτορος
toû kalkoulátoros		 τοῖν καλκουλατόροιν
toîn kalkoulatóroin		 τῶν καλκουλατόρων
tôn kalkoulatórōn
Dative τῷ καλκουλάτορῐ
tôi kalkoulátori		 τοῖν καλκουλατόροιν
toîn kalkoulatóroin		 τοῖς καλκουλάτορσῐ / καλκουλάτορσῐν
toîs kalkoulátorsi(n)
Accusative τὸν καλκουλάτορᾰ
tòn kalkoulátora		 τὼ καλκουλάτορε
tṑ kalkoulátore		 τοὺς καλκουλάτορᾰς
toùs kalkoulátoras
Vocative καλκουλάτορ
kalkoulátor		 καλκουλάτορε
kalkoulátore		 καλκουλάτορες
kalkoulátores
Notes:
  • This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References
  • Dickey, Eleanor (2023) Latin loanwords in Ancient Greek: A lexicon and analysis, Cambridge University Press, →DOI, page 167
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.