Zygmunt Rucker
Data i miejsce urodzenia

27 stycznia 1897
Lwów

Data i miejsce śmierci

28 czerwca 1964
Nowy Jork

Zawód, zajęcie

przemysłowiec

Tytuł naukowy

doktor

Rodzice

Jan, Stefania

Krewni i powinowaci

Zygmunt (dziadek), Maria (siostra)

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi
Krzyż Obrony Lwowa

Zygmunt Kazimierz Rucker (ur. 27 stycznia 1897 we Lwowie, zm. 28 czerwca 1964 w Nowym Jorku) – przemysłowiec, działacz gospodarczy, radny Rady Miasta Lwowa, oficer Wojska Polskiego, działacz społeczny i sportowy.

Życiorys

Zygmunt Rucker z ojcem (1924)
Fabryka Konserw Z. Ruckera we Lwowie-Zniesienie

Urodził się 27 stycznia 1897 we Lwowie[1][2]. Pochodził z rodziny żydowskiej. By wnukiem Zygmunta Ruckera (1836–1888)[3], właściciela apteki „Pod Srebrnym Orłem” we Lwowie, założyciela fabryki konserw we Lwowie, radnego[4], synem Jana (1867–1945), przemysłowca, radnego Lwowa, i Stefanii z d. Markheim (1860–1945), bratem Marii (po mężu Nahtik)[5].

U kresu I wojny światowej w listopadzie 1918 uczestniczył w obronie Lwowa w 1918 w trakcie wojny polsko-ukraińskiej, służąc na odcinku Góra Stracenia oraz w składzie Pociągu Pancernego nr 3[2]. W Wojsku Polskim został awansowany na stopień podporucznika rezerwy piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925[6]. W 1934 jako podporucznik rezerwy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer pospolitego ruszenia i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[7].

Uzyskał stopień doktora[2]. W II Rzeczypospolitej po ojcu został właścicielem rodzinnej fabryki na lwowskim Zniesieniu, produkującej konserwy mięsne i owocowe, bekony oraz przetwory, w której przejął kierownictwo i od lutego 1935 prowadził spółkę akcyjną „Fabryka Konserw we Lwowie” (jego poprzednikiem był Tadeusz Höflinger)[8][2]. Wcześniej, w 1924 obchodzono uczystość 50-lecia istnienia frabryki[9]. Objął funkcję wiceprezesa Związku Bekonowego w Warszawie[2]. Od młodości działał w klubie sportowym Czarni Lwów, którego był prezesem od 22 stycznia 1924 do 1925[2]. Został członkiem Izby Przemysłowo-Handlowej we Lwowie[2]. W połowie 1935 został mianowany członkiem Okręgowej Komisji Wyborczej nr 70 we Lwowie przed wyborami parlamentarnymi w 1935[10]. W wyborach samorządowych z maja 1939 uzyskał mandat radnego Rady Miasta Lwowa startując z Listy Chrześcijańsko-Narodowej jako kandydat Obozu Zjednoczenia Narodowego[11].

Po zakończeniu wojny pozostawał na emigracji w Stanach Zjednoczonych. Zamieszkując w Forest Hills był członkiem wspierającym Instytutu Józefa Piłsudskiego w Ameryce[12][13]. Do końca życia pozostawał w stopniu wojskowym kapitana rezerwy[2].

Zmarł 28 czerwca 1964 w Nowym Jorku[2] i został pochowany na katolickim cmentarzu św. Rajmunda w dzielnicy Bronx w Nowym Jorku[14]. Był żonaty z Gustawą (1898–1984, z domu Hawranek, po pierwszym mężu Borkowska[15]), miał syna Rafała[16][14].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 266, 962.
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 2 (7), s. 90, Listopad 1964. Koło Lwowian w Londynie.
  3. ↑ Korespondencya Gazety Warszawskiej. „Gazeta Warszawska”, s. 4, nr 174 z 5 lipca 1888.
  4. ↑ Zygmunt Rucker – profil w bazie Sejm Wielki. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-03-23].
  5. ↑ Bożena Ratter: Przejdź świat cały, gdzie znajdziesz drugi tak wspaniały. wpolityce.pl, 9 października 2012. [dostęp 2018-10-01].
  6. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 266.
  7. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 962.
  8. ↑ Firmy. „Gazeta Lwowska”, s. 3, nr 134 z 14 czerwca 1925.
  9. ↑ 50-letni jubileusz fabryki konserw Zygmunta Ruckera. „Nowości Illustrowane”. Nr 30, s. 14, 28 lipca 1924.
  10. ↑ Dział urzędowy. 87. Ogłoszenie. „Lwowski Dziennik Wojewódzki”. Nr 14, s. 120, 25 lipca 1934.
  11. ↑ Wykaz mandatów w wyborach do Rady miejskiej we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 123 z 3 czerwca 1939.
  12. ↑ Sprawozdanie z działalności Instytutu za rok 1949. Nowy Jork: Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, 1950, s. 12.
  13. ↑ Zmarli członkowie Instytutu. „Biuletyn”. Nr 1, s. 3, Marzec 1965. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce.
  14. 1 2 Beaths. nytimes.com. [dostęp 2018-10-01]. (ang.).
  15. ↑ Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 47, s. 98, Czerwiec 1984. Koło Lwowian w Londynie.
  16. 1 2 M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  17. ↑ M.P. z 1931 r. nr 74, poz. 120 „za zasługi na polu rozwoju sportu”.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.