Zygmunt Radzimiński
Data i miejsce urodzenia

2 kwietnia 1843
Szymkowce

Data i miejsce śmierci

12 października 1928
Lwów

Miejsce spoczynku

Cmentarz Łyczakowski we Lwowie

Narodowość

polska

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Zygmunt Feliks Radzimiński-Luba (ur. 2 kwietnia 1843 w Szymkowcach, zm. 12 października 1928 we Lwowie) – polski archeolog, historyk, heraldyk i genealog.

Złote gody Zygmunta i Anieli Radzimińskich w 1912
Grobowiec Radzimińskich

Życiorys

Urodził się 2 kwietnia 1843 w Szymkowcach koło Ostroga na Wołyniu. Studiował od 1859 na Uniwersytecie Kijowskim nauki przyrodnicze, następnie prawo. W maju 1862 przerwał studia. Poślubił siedemnastoletnią Anielę Czosnowską, córkę Jana, marszałka powiatu zasławskiego i Marii z Jełowickich. Zamieszkał w Zawadyńcach nad Horyniem, w majątku odziedziczonym po dziadku Wincentym Radzimińskim.

W 1863 zamieszkał we Lwowie i rozpoczął pracę w Ossolineum. W latach 1868/1869 nawiązał kontakty ze środowiskiem naukowym Krakowa. Od roku 1876 prowadził wykopaliska archeologiczne na Wołyniu.

21 kwietnia 1876 został wybrany na posła do Wołyńskiego Sejmiku Szlacheckiego w Żytomierzu jako przedstawiciel powiatu ostrogskiego. W późniejszych latach pełnił z wyboru różne funkcje społeczne, lecz wskutek nieporozumień z władzami w 1884 zrezygnował z ich pełnienia. Osiadł w Siwkach i zajął się gospodarstwem.

Od 1876 często odwiedzał Kraków, by wysłuchiwać wykładów na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1878/1879 założył w Krakowie „Dwutygodnik Naukowy, poświęcony archeologii, historii i lingwistyce”. Od 1904 zamieszkał ponownie we Lwowie i włączył się do lwowskiego środowiska naukowego (Wincenty Pol, August Bielowski, Franciszek Ksawery Godebski). Zbudował tam willę „Luba”.

Został w 1878 członkiem korespondentem Moskiewskiego Towarzystwa Archeologicznego, członkiem Polskiej Akademii Umiejętności oraz wielu towarzystw naukowych polskich i zagranicznych. Był w 1908 członkiem założycielem Towarzystwa Historycznego we Lwowie, w 1911 został jego prezesem, w 1925 prezesem honorowym[1]. Był prezesem Zjazdu Sędziów Pokoju w Krzemieńcu i dożywotnim sędzią krzemienieckim.

Działalność naukowa Zygmunta Radzimińskiego poświęcona była głównie historii Ukrainy i Wołynia.

2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[2].

Zmarł 12 października 1928 w willi „Luba” przy ulicy 29-go Listopada we Lwowa, a 15 października został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Łyczakowskim[3].

Dzieła (wybór)

  • Luba-Radziminski Z.: Wiadomość o nowych wykopaliskach w powiecie Ostrogskim na Wołyniu[4] // Zbiór wiadomości do antropologii krajowej. – Kraków, 1878. – T. 2. – S. 73–74.
  • Archiwum książąt Lubartowiczów Sanguszków w Sławucie. T. 1, 1366-1506 / wyd. pod kier. Z. L. Radzimińskiego [et al.]. Lwów: nakł. właściciela, 1887 T. 2, 1888 T. 3, 1899, T. 4, 1890, T. 5, 1897, T. 7, 1910
  • Radzimiński, Zygmunt Luba: Materyały do historyi oblężenia i obrony Lwowa w 1672 r.: z dodaniem kilku szczegółów odnoszących się do życia i spraw domowych Jana Eliasza z Łąki Łąckiego [...] / zebr. w jubileuszowym roku Sobieskiego przez Z. L. Radzimińskiego.: Kraków: [s.n.], 1884[5]
  • Z. L.Radzimiński (oprac.): Monografia XX. Sanguszków oraz innych potomków Lubarta-Fedora Olgerdowicza X. Ratneńskiego. T. 1 : Lwów: R. Sanguszko, 1906. T. 2 cz. 1, Linia Niesuchojeżska 1911
  • Radzimiński, Zygmunt Luba: O tożsamości tytułów kniaź i książę w dawnej Rzeczypospolitej: Lwów: [s.n.], 1908[6]
  • Radzimiński, Zygmunt Luba: Sprawa odrębnego pochodzenia Chodkiewiczów litewskich i białoruskich: Kraków: Polskie Towarzystwo Heraldyczne, 1928[7]
  • Radzimiński, Zygmunt Luba: Kniaziowie i szlachta między Sanem, Wieprzem, Bugiem, Prypecią, Dnieprem, Siniuchą, Dniestrem i północnymi stokami Karpat osiedleni (wraz z W. Rulikowskim), 1880

Przypisy

  1. ↑ Teofil Emil Modelski, Towarzystwo Historyczne 1914-1924, w: Kwartalnik Historyczny, rocznik LI, zeszyt 1-2, Lwów 1937, s. 43.
  2. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 28.
  3. ↑ Kronika. „Gazeta Lwowska”, s. 3, nr 238 z 16 października 1928.
  4. ↑ Wiadomość o nowych wykopaliskach w powiecie ostrogskim na Wołyniu [online], Nadb.: Zbiór Wiadomości do Antropologii Krajowej. Kraków 1878, t. 2, 1, polona.pl [dostęp 2019-06-03].
  5. ↑ Materyały do historyi oblężenia i obrony Lwowa w 1672 r. Z dodaniem kilku szczegółów odnoszących się do życia i spraw domowych Jana Eliasza z Łąki Łąckiego [...] [online], polona.pl [dostęp 2019-06-03].
  6. ↑ O tożsamości tytułów kniaź i książę w dawnej Rzeczypospolitej [online], Odb. z „Miesięcznika Heraldycznego” 1908., polona.pl [dostęp 2019-06-03].
  7. ↑ Sprawa odrębnego pochodzenia Chodkiewiczów litewskich i białoruskich [online], odb.: Rocznik Polskiego Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie. Z. 8., polona.pl [dostęp 2019-06-03].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.