| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Profesor | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Rektor | |
| Uczelnia | |
| Okres spraw. |
1950–1956 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
  | |
Zygmunt Karol Mysłakowski (ur. 4 sierpnia 1890 w Nowym Mieście, zm. 1 października 1971 w Krakowie[1]) – nauczyciel, pedagog, teoretyk wychowania, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie w latach 1950-1956, przedstawiciel pedagogiki kultury i pedagogiki socjalistycznej[2].
Życiorys
Maturę zdał eksternistycznie w 1909 w V Gimnazjum Państwowym w Warszawie. W latach 1909 – 1913 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim najpierw nauki przyrodnicze, a potem filozofię, psychologię i teorię poznania. W 1917 roku doktoryzował się na UJ na podstawie pracy Metoda intuicji i metafizyka Henryka Bergsona. W tym czasie pracował już jako nauczyciel gimnazjalny w Warszawie i był wykładowcą na Wyższych Kursach Pedagogicznych. Na początku lat dwudziestych pracował w Lublinie jako dyrektor Seminarium Nauczycielskiego, a następnie od 1924 rozpoczął pracę na UJ jako asystent przy Seminarium Filozoficznym. W 1925 roku habilitował się na podstawie pracy Rozwój naturalny i czynniki wychowania W 1926 roku został kierownikiem katedry pedagogiki UJ, a w 1927 otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego. Był redaktorem czasopism pedagogicznych: „Chowanny”, „Kultura Pedagogiczna”, „Ruch Pedagogiczny”. Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany 6 listopada 1939 w ramach Sonderaktion Krakau i wraz z innymi profesorami trafił do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen. Do Krakowa wrócił w lutym 1940 roku i szybko zaangażował się w pracę w tajnym nauczaniu. Należał z ramienia Wojewódzkiej Komórki Polskiej Partii Socjalistycznej – Wolność, Równość, Niepodległość do zespołu kierującego pracami oświatowymi. Następnie w lipcu 1944 wszedł w skład konspiracyjnej krakowskiej wojewódzkiej Rady Narodowej. W tym czasie nawiązał kontakty z Polską Partią Robotniczą, której stał się członkiem w 1946 roku. Był również założycielem i pierwszym prezesem Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (1945), ponadto należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1945 został mianowany profesorem zwyczajnym i powrócił po wojennej przerwie na stanowisko kierownika katedry pedagogiki UJ. Piastował to stanowisko do przejścia na emeryturę w 1960 roku.
Był trzykrotnie żonaty. Z pierwszą żoną, aktorką Zofią Mysłakowską-Braun miał syna Andrzeja (1917-1963) oficera marynarki. Drugie małżeństwo zawarte w 1929 z Heleną Kwiecińską zakończyło się rozwodem w 1939, a z trzeciego z Łucją z Nowaków zawartego w 1942 miał dwóch synów: Piotra i Pawła.
Pochowany został na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera LXXI rząd 26)[3].
Wybrane publikacje
- Pedagogika ogólna [w:] "Encyklopedia wychowania", Warszawa 1934.
- Wychowanie człowieka w zmiennej społeczności. Studia z filozofii wychowania. Warszawa 1964.
- O kulturze współżycia, Warszawa 1967.
Odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złota Odznaka ZNP[4]
Przypisy
- ↑ Dane biograficzne na stronie Sejmu Wielkiego
- ↑ Wincenty Okoń: Zygmunt Mysłakowski – pedagog dwu epok, [w:] Wincenty Okoń: Wizerunki sławnych pedagogów polskich, Warszawa 2000, s. 309-333.
- ↑ Stefan Baścik Zygmunt Mysłakowski [w:] Polski Słownik Biograficzny tom XXII 1977 s. 359-361
- ↑ Kiryk, Hampel i Pietrzkiewicz (red.) 2006 ↓, s. 378.
Bibliografia
- Feliks Kiryk, Józef Hampel, Iwona Pietrzkiewicz (red.): Leksykon Profesorów Akademii Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej 1946-2006. Kraków: Wydawnictwo Naukowe Akademii Pedagogicznej, 2006. ISBN 83-7271-395-2.
- Rafał Kula: Mysłakowski Zygmunt. W: Słownik psychologów polskich. Elwira Kosnarewicz, Teresa Rzepa, Ryszard Stachowski (red.). Poznań: Instytut Psychologii UAM, 1992, s. 150-151.