Zygmunt Katlewicz
Data i miejsce urodzenia

27 kwietnia 1914
Stanisławów

Data i miejsce śmierci

5 września 1986
Gliwice

Zawód, zajęcie

inżynier, nauczyciel akademicki

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
Złota Odznaka ZNP

Zygmunt Katlewicz (ur. 27 kwietnia 1914 w Stanisławowie, zm. 5 września 1986 w Gliwicach) – polski inżynier, nauczyciel akademicki.

Życiorys

Specjalista w zakresie miernictwa przemysłowego, kierownik Laboratorium Prototypów, szef produkcji Zakładu Doświadczalnego Elektroniki i Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Konstruktor przyrządów pomiarowych, kondensatorów, rezystorów, jeden z organizatorów przemysłu precyzyjnego w Polsce po II wojnie światowej. Członek zespołu konstruktorów pierwszego polskiego płucoserca.

Był współpracownikiem prof. Edmunda Romera w Zakładzie Pomocy Naukowych we Lwowie, a po zakończeniu wojny współorganizatorem Zakładu Optyki i Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Śląskiej.

Syn Adama Katlewicza (rusznikarza i obrońcy Lwowa w 1918[1]) i Michaliny (z d. Tadler). Ze związku ze Stefanią (z d. Karaś) miał dwoje dzieci: Elżbietę i Romualda.

Jego grób znajduje się na cmentarzu Witomińskim w Gdyni (kwatera 60-28-11_1)[2].

Grób Zygmunta Katlewicza na cmentarzu Witomińskim

Śląskie płucoserce

Fragmenty płucoserca (1968): podwozie, pompa, wymiennik ciepła

W latach 60. XX w. w kraju funkcjonowały tylko dwa importowane płucoserca. W sytuacji braku dewiz pozwalających na zaspokojenie zapotrzebowania na te ratujące życie urządzenia, w 1967 roku rozpoczęto w Zakładzie Doświadczalnym Elektroniki i Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Śląskiej prace nad konstrukcją polskiego aparatu, opartego w całości na materiałach i częściach dostępnych w kraju. Lekarze Śląskiej Akademii Medycznej wystąpili z inicjatywą skonstruowania takiego urządzenia do Politechniki Śląskiej. Doc. Tadeusz Paliwoda (kierownik zespołu kardiochirurgicznego) i anestezjolog dr Zygmunt Antoszewski oraz mgr inż. Józef Wajchenig i inż. Andrzej Zembala oraz zespół inżynierów-konstruktorów: Rudolf Wojnar, Karol Mosler, Günter Völkel, Romuald Stefanicki, Zygmunt Katlewicz i Harald Mosler przekazali w kwietniu 1968 Klinice Chirurgicznej Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu pierwszy aparat „Zabrze”, który do 1972 roku pozwolił przeprowadzić przeszło 100 zabiegów chirurgicznych na otwartym sercu. Następnie przekazano go Klinice Chorób Zakaźnych i zastąpiono modelem 1972 „Seria” tej samej produkcji. Aparat „Seria” wykonany w 25 egzemplarzach w całości pokrył zapotrzebowanie krajowych klinik kardiochirurgicznych[3].

Przypisy

  1. ↑ Wużet. Robotnik w obronie Lwowa. „Pobudka”, s. 5–7, 22 listopada 1928. [dostęp 2014-10-21]. (pol.).
  2. ↑ https://gdynia.grobonet.com/grobonet/start.php?id=detale&idg=70303&inni=0&cinki=1 [dostęp 2020-06-03]
  3. ↑ Karol Mosler: O Śląskim Płucosercu. [dostęp 2017-07-28].

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.