Zygmunt Borawski
Ilustracja
major dyplomowany audytor major dyplomowany audytor
Data i miejsce urodzenia

10 listopada 1888
Warszawa

Data śmierci

1956

Przebieg służby
Lata służby

1914–1934

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

Wojskowy Sąd Rejonowy Warszawa

Stanowiska

kierownik sądu rejonowego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Zygmunt Andrzej Borawski (ur. 10 listopada 1888 w Warszawie, zm. 1956) – major dyplomowany audytor Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 10 listopada 1888 w Warszawie, w rodzinie Aleksandra i Anny z Radyszkiewiczów (zm. 1919)[1][2][3][4]. Ukończył I Gimnazjum Klasyczne w Petersburgu[5].

Latem 1917 roku został delegatem na Pierwszy Ogólny Zjazd Polaków Wojskowych w Piotrogrodzie. 21 czerwca 1917 roku, w czasie zjazdu, został wybrany do składu Zarządu Centralnego Związku Wojskowych Polaków. Był wówczas chorążym[6].

9 września 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana, w Korpusie Wojsk Samochodowych, w grupie oficerów byłej armii rosyjskiej i byłych Korpusów Wschodnich. Pełnił wówczas służbę w Departamencie II Ministerstwa Spraw Wojskowych[7]. 15 września 1920 roku, jako były członek Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego został sekretarzem Komisji Orzekającej odznaki „Naczpola”[8]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Sekcji Wojsk Samochodowych Departamentu II MSWojsk., a jego oddziałem macierzystym był 1 dywizjon samochodowy w Warszawie[9]. 14 listopada tego roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1921–1923[10]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów samochodowych, a jego oddziałem macierzystym był nadal 1 dywizjon samochodowy[11].

Z dniem 1 października 1923 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 28 Dywizji Piechoty w Warszawie na stanowisko I oficera sztabu. W czasie nauki w WSWoj. i w czasie służby w dowództwie dywizji pozostawał oficerem nadetatowym 1 dywizjonu samochodowego. 31 marca 1924 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów samochodowych[12]. 15 maja tego roku został przydzielony z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie do macierzystego oddziału na stanowisko pełniącego obowiązki zastępcy dowódcy dywizjonu[13][14]. W styczniu 1925 roku został zatwierdzony na tym stanowisku[15]. Następnie został przeniesiony do korpusu oficerów kawalerii. W 1925 roku pełnił służbę w Departamencie V Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych[16]. Później został przeniesiony do kadry oficerów kawalerii i przydzielony do Oddziału II Sztabu Głównego[17].

14 kwietnia 1930 roku Prezydent RP mianował go podprokuratorem przy wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł do korpusu oficerów sądowych w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 3,05 lokatą, i przydzielił do Prokuratury przy Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr I w Warszawie na stanowisko podprokuratora[18]. 5 grudnia 1930 roku Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska podprokuratora przy wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych mianował sędzią rejonowym i przydzielił do Wojskowego Sądu Rejonowego Warszawa na stanowisko kierownika sądu[19][20]. Z dniem 30 listopada 1934 roku został przeniesiony w stan spoczynku[21].

Od 1926 był mężem Ireny Kurowskiej, z którą miał dwóch synów: Andrzeja (ur. 2 sierpnia 1926) i Ryszarda (ur. 6 października 1927)[5].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 Kolekcja ↓, s. 1.
  2. ↑ Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 61. [dostęp 2021-07-01].
  3. ↑ Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1939, s. 23. [dostęp 2021-07-01].
  4. ↑ Zygmunt Andrzej Borawski h. Bojcza [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-07-01].
  5. 1 2 Kolekcja ↓, s. 2.
  6. ↑ Bagiński 1921 ↓, s. 117.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 36 z 22 września 1920 roku, s. 896.
  8. ↑ Dz.Rozk. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 9 listopada 1920 roku, s. 881.
  9. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 379, 563.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1005, 1017, 1501.
  11. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 274.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 171.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 52 z 29 maja 1924 roku, s. 304.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 916, 928.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 9 stycznia 1925 roku, s. 5.
  16. ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 12.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 329, 340.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 199, 204.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 90, 93.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 308, 887.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 252.
  22. ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
  23. 1 2 3 4 Kolekcja ↓, s. 3.
  24. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1005.
  25. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 .
  26. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 308.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.