Zofia Wierchowicz
Data i miejsce urodzenia

30 grudnia 1924
Dęblin

Data i miejsce śmierci

8 stycznia 1978
Warszawa

Narodowość

polska

Alma Mater

Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie

Dziedzina sztuki

scenografia

Nagrobek Zofii Wierchowicz na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Zofia Wierchowicz, zam. Sadowska[1] (ur. 30 grudnia 1924 w Dęblinie, zm. 8 stycznia 1978 w Warszawie[1][2]) – polska scenografka i reżyserka teatralna.

Życiorys

Była córką technika budowlanego Wiktora Wierchowicza i aktorki Heleny Dawydow[1]. Uczęszczała do warszawskiego gimnazjum żeńskiego Julii Statkowskiej[1]. Podczas II wojny światowej należała do Szarych Szeregów, maturę zdała w 1943 roku na tajnych kompletach[1]. Ukończyła dwuletnią szkołę kroju i szycia, uczyła się też malarstwa i grafiki[1]. W latach 1944–1945 pracowała jako pielęgniarka i świetlicowa[1]. W latach 1946–1951 studiował w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Warszawie[1][2]. Pierwsze projekty kostiumów wykonywała dla teatrów Dzieci Warszawy, Kameralnego i Ateneum[1][2]. Od 1951 roku wykładała historię kostiumu w szkole dla reżyserów teatrów ochotniczych[1][2]. W latach 1952–1954 była asystentem scenografa w Teatrze Ludowym w Warszawie[1][2]. W 1954 roku uzyskała dyplom na Wydziale Scenografii Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, jej przedstawieniem dyplomowym był Syn marnotrawny Woltera w przekładzie Stanisława Trembeckiego[1][2].

Od 1954 do 1957 roku była scenografem w Teatrze im. Stefana Jaracza w Olsztynie, a od 1957 do 1963 roku w Teatrze Powszechnym w Warszawie[1][2]. W 1961 roku uczestniczyła w Biennale Młodych w Paryżu, zdobywając wyróżnienie[1]. W kolejnych latach pracowała jako scenograf w Koszalinie, Bydgoszczy, Poznaniu i Warszawie[1][2]. W latach 1965–1969 działała w Państwowych Teatrach Dramatycznych w Szczecinie[1][2], gdzie zrealizowała scenografie m.in. do Kochanków z Werony Jarosława Iwaszkiewicza, Dzieci słońca Maksima Gorkiego, Lata Tadeusza Rittnera, Don Juana Moliera[2]. Wspólnie z Janem Maciejowskim zrealizowała także inscenizacje sztuk Williama Szekspira[1][2], za które w 1967 i 1968 roku otrzymała nagrody na Festiwalu Teatrów Polskich w Toruniu[2]. Od 1967 do 1970 roku była scenografem Teatru im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu[1]. Była autorką inscenizacji do przedstawień operowych, m.in. Tannhäusera, Tristana i Izoldy, Damy pikowej i Chowańszczyzny[1]. W latach 1970–1972 współpracowała z Teatrem im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu[1]. Od 1963 roku projektowała kostiumy dla Sceny Kameralnej Filharmonii Narodowej[1].

Zajmowała się również reżyserią oraz scenografią filmową i telewizyjną[1][2]. Uprawiała też malarstwo i grafikę[1]. Współpracowała z teatrami w Jugosławii, ZSRR i Czechosłowacji[1][2]. Za kostiumy szekspirowskie otrzymała nagrody na Triennale Scenografii w Nowym Sadzie (1969) i Quadriennale w Pradze (1971)[1].

Jej mężem był scenograf Andrzej Sadowski[1].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 Słownik biograficzny teatru polskiego 1900–1980. T. II. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 751–752. ISBN 83-01-11260-3.
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 Encyklopedia Szczecina. T. II P–Ż. Szczecin: Uniwersytet Szczeciński, 2000, s. 606. ISBN 83-7241-089-5.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.