Zespół ogona końskiego
ilustracja
Klasyfikacje
ICD-10

G83.4

Ogon koński i nić końcowa widziane od tyłu.

Zespół ogona końskiego (ang. cauda equina syndrome) – charakterystyczny zespół objawów neurologicznych, powstających wskutek uszkodzenia włókien korzeni nerwowych biegnących w kanale kręgowym tworzących ogon koński[1].

Wskutek dyskopatii (centralnej lędźwiowej wypukliny jądra miażdżystego poniżej poziomu L1/L2) lub wzrostu guza w świetle końcowego odcinka kanału kręgowego dochodzi do ucisku na nerwy tworzące koński ogon, co powoduje poniższe objawy:

  • niedowład wiotki kończyn dolnych, szczególnie wyrażony w odsiebnych ich częściach,
  • zaburzenia czucia typu korzeniowego,
  • niemożność oddania moczu,
  • objawy rozciągowe.

Zespół ogona końskiego często współistnieje z zespołem stożka końcowego. Zaburzenia czynności układu nerwowego wówczas obserwowane to:

  • zaburzenia zwieraczy (nietrzymanie moczu i stolca),
  • brak wzwodu,
  • rozszczepienne zaburzenia czucia o charakterze "spodenek" S3-S5.

Przypisy

  1. ↑ Nitin Agarwal i inni, Presentation of cauda equina syndrome due to an intradural extramedullary abscess: a case report, „The Spine Journal: Official Journal of the North American Spine Society”, 14 (2), 2014, e1–6, DOI: 10.1016/j.spinee.2013.09.029, ISSN 1878-1632, PMID: 24331844 [dostęp 2018-08-04].

Bibliografia

  • Roman Mazur: Neurologia Kliniczna. Gdańsk: Via medica, s. 510. ISBN 978-83-60072-81-3.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.