Zespół preekscytacji
Syndroma Lown-Ganong-Levine
Klasyfikacje
ICD-10

I45.6

Zespół Lowna-Ganonga-Levine’a (zespół LGL, ang. Lown-Ganong-Levine syndrome) – obok zespołu Wolffa-Parkinsona-White’a i zespołu Mahaima jest zespołem preekscytacji komorowej serca wywołanym zaburzeniami drogi przewodzenia przedsionkowo-komorowego.

Podstawą diagnozy zespołu LGL jest wystąpienie w badaniu EKG odstępu PQ krótszego niż 0,12 s przy prawidłowym kształcie zespołu QRS. Objawami towarzyszącymi występowaniu zespołu LGL jest występowanie zaburzeń rytmu serca, w tym w szczególności tachykardii i napadowego częstoskurczu nadkomorowego[1].

Patofizjologia tego zespołu polega na istnieniu dodatkowych włókien przewodzących (włókna Jamesa). Włókna te omijają węzeł przedsionkowo-komorowy i bezpośrednio wnikają do pęczka Hisa[2].

Pomimo stwierdzenia obecności opisanej drogi w badaniach histologicznych brak jednoznacznych dowodów potwierdzających związek pomiędzy jej istnieniem a występowaniem elektrokardiograficznych cech zespołu LGL. Współcześnie występowanie cech zespołu LGL w badaniu elektrokardiograficznego (EKG) nie jest uznawane za syndrom o podłożu anatomicznym i używanie tego pojęcia nie jest zalecane[3].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Bernard Lown, William F. Ganong, Samuel A. Levine. The Syndrome of Short P-R Interval Normal QRS Complex and Paroxysmal Rapid Heart Action. „Circulation”. 5 (5), s. 693–706, 1952-05. DOI: 10.1161/01.CIR.5.5.693.
  2. ↑ T. Tomasik i wsp., Elektrokardiografia dla lekarza praktyka. Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Vesalius”, Kraków 1998.
  3. ↑ Ziad F. Issa: Clinical arrhythmology and electrophysiology: a companion to Braunwald's heart disease. Wyd. 2. Philadelphia, PA: Elsevier, 2012, s. 411. ISBN 978-1-4557-1274-8.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.