Zdzisław Głuszczyk
Ilustracja
Gen. Głuszczyk w 29 Brygadzie Zmechanizowanej
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

23 sierpnia 1934
Łódź

Data i miejsce śmierci

17 lutego 2017
Poznań

Przebieg służby
Lata służby

1952–1995

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Jednostki

41 Pułk Zmechanizowany
5 Dywizja Pancerna
Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Pancernych

Stanowiska

dowódca pułku
dowódca dywizji pancernej
komendant wyższej szkoły oficerskiej

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Krzyż Zasługi Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal Komisji Edukacji Narodowej

Zdzisław Głuszczyk (ur. 23 sierpnia 1934 w Łodzi zm. 17 lutego 2017 w Poznaniu) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Zdzisław Głuszczyk urodził się 23 sierpnia 1934 w Łodzi, w rodzinie Jana i Apolonii. W latach 1951-1952, po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego Mikołaja Kopernika, pracował w spółdzielni tekstylnej w Łodzi.

We wrześniu 1952 rozpoczął naukę w Oficerskiej Szkole Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego w Poznaniu. Ukończył szkołę w sierpniu 1955 z wynikiem bardzo dobrym i został promowany przez gen. dyw. Wsiewołoda Strażewskiego na stopień podporucznika w korpusie oficerów wojsk pancernych. Następnie pełnił służbę jako dowódca plutonu dział pancernych SU-76 w 41 Pułku Piechoty w Szczecinie. Od 1958 był dowódcą kompanii czołgów T-34 w 41 pp. Na tym stanowisku uzyskał złotą odznakę i tytuł "Wzorowego Dowódcy". Od 7 stycznia 1962 był dowódcą batalionu czołgów średnich w 9 Zaodrzańskim Pułku Zmechanizowanym 12 Dywizji Zmechanizowanej w Stargardzie Szczecińskim. W 1965 został skierowany na Wyższy Kurs Doskonalenia Oficerów dla dowódców batalionu czołgów w Oficerskiej Szkole Wojsk Pancernych w Poznaniu. Kurs ten ukończył z oceną bardzo dobrą.

Od października 1966 do sierpnia 1969 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP im. gen. broni Karola Świerczewskiego w Rembertowie na kierunku ogólnowojskowym. Następnie został szefem sztabu 25 Drezdeńskiego Pułku Czołgów Średnich w Szczecinie. Po odbyciu kursu szczebla operacyjno-taktycznego - w 1971 został dowódcą 41 Pułku Zmechanizowanego im. mjr. Bronisława Lachowicza w Szczecinie. Pułk pod jego dowództwem został dwukrotnie (w 1972 i 1973 roku) wyróżniony w dyrektywach szkoleniowych MON za uzyskanie wysokich osiągnięć szkoleniowych oraz zdobycie tytułu "Mistrza Gospodarności"

Od sierpnia 1974 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta Woroszyłowa w Moskwie.

Po ukończeniu Akademii przez 4 miesiące był szefem sztabu 20 Warszawskiej Dywizji Pancernej im. Konstantego Rokossowskiego w Szczecinku. Od 15 listopada 1976 dowodził 5 Saską Dywizją Pancerną im. gen. bryg. Aleksandra Waszkiewicza w Gubinie. Na tym stanowisku, z dniem 9 października 1980, na mocy uchwały Rady Państwa PRL awansował na stopień generała brygady. Nominację wręczył mu w Belwederze 11 października 1980 przewodniczący Rady Państwa prof. Henryk Jabłoński.

Od 30 października 1980 pełnił funkcję komendanta - rektora Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego w Poznaniu. Po zmianach organizacyjnych w szkolnictwie wojskowym został komendantem Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych im. Stefana Czarnieckiego w Poznaniu. W okresie gdy był komendantem uczelnia trzykrotnie zdobyła tytuł "Przodującej uczelni WP". Od listopada 1994 był w dyspozycji ministra Obrony Narodowej. Do czasu zakończenia służby był kierownikiem zespołu badawczego prowadzącego badania właściwości taktyczno-ogniowych czołgu PT-91 Twardy. 31 stycznia 1994 został oficjalnie pożegnany przez p. o. ministra obrony narodowej Jerzego Milewskiego i szefa Sztabu Generalnego WP gen. broni Tadeusza Wileckiego w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej. 5 kwietnia 1995 został przeniesiony w stan spoczynku z powodu osiągnięcia ustawowej granicy wieku.

Był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Zielonej Górze (1980) oraz w Poznaniu (1988-1990). Autor ponad 20 opracowań z zakresu taktyki i szkolenia ogniowego wojsk pancernych. W 1991 był konsultantem na planie filmu Kroll. W stanie spoczynku był prezesem Stowarzyszenia Czołgistów Polskich oraz działaczem Ligi Obrony Kraju w Poznaniu.

Pochowany został w Alei Zasłużonych na cmentarzu junikowskim (AZ-3-L-42)[1]. W czasie pogrzebu nie było asysty wojskowej. Dowódca garnizonu Poznań płk dypl pil. Jacek Pszczoła nie wyjaśnił powodów odmowy asysty[2].

Grób generała Zdzisława Głuszczyka na Cmentarzu Junikowskim

Awanse

Ordery i odznaczenia

Życie prywatne

Syn Jana, pracownika PKP i Apolonii. Mieszkał w Poznaniu. Był żonaty, żona Róża Głuszczyk, dwoje dzieci.

Przypisy

  1. ↑ Informacje na stronie um.poznan.pl
  2. ↑ Łukasz Cieśla, Michał Jurek, Skandal na pogrzebie gen. Zdzisława Głuszczyka, w: Głos Wielkopolski, 24.2.2017, s.10

Bibliografia

  • Zdzisław Głuszczyk, Janusz Karwat, Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Pancernych w Poznaniu im. Stefana Czarnieckiego. Tradycje i współczesność, Wyd. Poznań 1994.
  • Polska Zbrojna, 1 marca 1995, s. 2.
  • Leszek Grot, Tadeusz Konecki, Edward Nalepa, Pokojowe dzieje WP, Wyd. WIH, Warszawa 1988.
  • Marek Jędrzejko, M.L. Krogulski, M. Paszkowski, Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej, Wyd. von Boroviecky, Warszawa 2002, s. 174
  • H. P. Kosk, Generalicja polska, t. I, wyd. Ajaks, Pruszków 1998.
  • L. Zapała, W Rembertowskiej Alma Mater, tom II, Wyd. AON, 2004.
  • J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990, t. I: A-H, Toruń 2010, s. 443-445.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.