Zdobycie Jerozolimy przez Babilończyków
wojna babilońsko-judzka
Ilustracja
Uprowadzenie jeńców do Babilonu
Czas

587 p.n.e.

Miejsce

Jerozolima

Terytorium

Izrael

Przyczyna

ekspansja państwa nowobabilońskiego

Wynik

zdobycie miasta przez Babilończyków,
niewola babilońska

Strony konfliktu
Królestwo Judy Babilonia
Dowódcy
Sedecjasz Nabuchodonozor II
Siły
nieznane nieznane
Straty
nieznane nieznane
Położenie na mapie Izraela
Mapa konturowa Izraela, w centrum znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
31°46′59,8800″N 35°13′00,1200″E/31,783300 35,216700

Zdobycie Jerozolimy – zajęcie i zburzenie Jerozolimy w 587 roku p.n.e. przez wojska państwa nowobabilońskiego pod wodzą Nabuchodonozora II. W wyniku najazdu Nabuchodonozora II terytorium Judy wcielono do Babilonii[1].

Okoliczności

W VII wieku p.n.e. w Judzie panowała dynastia Dawida, centralne sanktuarium zaś znajdowało się w Jerozolimie. Niebezpieczeństwo zewnętrzne groziło Judejczykom jedynie ze strony Egiptu oraz plemion zajordańskich. W latach 628–622 p.n.e. doszło do reform króla Jozjasza, w wyniku których jedynym miejscem kultu religijnego stała się Świątynia w Jerozolimie. Pozbyto się kultów pogańskich, wygnano obcych kapłanów i wróżbitów oraz w całej rozciągłości przywrócono ścisłe respektowanie prawa religijnego. Odnowienie religijne osłabło gdy w roku 609 p.n.e. w bitwie pod Meggido faraon Necho II pokonał i zabił Jozjasza[2].

Ostatecznie kres Królestwa Judy położyły najazdy króla babilońskiego Nabuchodonozora II. W roku 597 p.n.e. król babiloński po raz pierwszy szturmem zdobył Jerozolimę deportując kilka tysięcy mieszkańców, a król Judy, Sedecjasz, osadzony na tronie przez Nabuchodonozora w miejsce Jojakima, złożył przysięgę na wierność królom Babilonu. Zwycięstwa Egiptu, którzy zdążyli zająć Gazę oraz skierowali się w stronę Tyru i Sydonu skłoniły Sedecjasza do buntu w roku 593 p.n.e.

W roku 587 p.n.e. król babiloński ponownie zdobył Jerozolimę oraz złupił, a następnie spalił Świątynię[3]. Cała ludność Judy została deportowana do Babilonii[4]. Okres ten nazywany jest okresem tzw. niewoli babilońskiej, który zakończył etap historii Izraela zwany okresem Pierwszej Świątyni.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Zespół miesięcznika Mówią Wieki: Upadek państw Wschodu. Lud i tyrani (700-550 p.n.e.). T. VI. Warszawa: Hachette, 2005, s. 46, seria: Ilustrowana Historia Świata. ISBN 83-7184-792-0.
  2. ↑ Zespół miesięcznika Mówią Wieki: Upadek państw Wschodu. Lud i tyrani (700-550 p.n.e.). T. VI. Warszawa: Hachette, 2005, s. 24, seria: Ilustrowana Historia Świata. ISBN 83-7184-792-0.
  3. ↑ Jeremiasz 52,13 w przekładach Biblii.
  4. ↑ Zespół miesięcznika Mówią Wieki: Upadek państw Wschodu. Lud i tyrani (700-550 p.n.e.). T. VI. Warszawa: Hachette, 2005, s. 35, 36, 44, seria: Ilustrowana Historia Świata. ISBN 83-7184-792-0.

Bibliografia

  • Starożytne cywilizacje: Egipt I, Wyd. Polskie Media Amer.COM SA, Warszawa 2001. s.5
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.