Zbrodnia w Święcianach (1942)
Państwo

Polska pod okupacją III Rzeszy

Miejsce

Święciany

Data

19–20 maja 1942

Liczba zabitych

ok. 600 osób

Typ ataku

egzekucja przez rozstrzelanie

Sprawca

III Rzesza,
kolaboranci litewscy

Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, blisko górnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „Zbrodnia w Święcianach”
Ziemia55°08′N 26°10′E/55,133333 26,166667

Zbrodnia w Święcianach (1942) – masowe egzekucje polskich zakładników przeprowadzone przez okupantów niemieckich i ich litewskich kolaborantów 19–20 maja 1942 roku. W odwecie za zabicie trzech Niemców przez oddział radzieckiej partyzantki zamordowano wtedy około 600 Polaków, w tym 450 mieszkańców Święcian i okolic. Była to jedna z największych zbrodni na ludności polskiej w czasie niemieckiej okupacji Wileńszczyzny.

Geneza i przebieg

19 maja 1942 roku na szosie Święciany–Łyntupy radzieccy partyzanci z oddziału Fiodora Markowa zaatakowali samochód, którym podróżowała grupa niemieckich urzędników. Zabito wtedy zarządcę ziemskiego Josefa Becka, jego zastępcę Waltera Gruhla oraz komendanta obozu jenieckiego Schneidera. Ocalała jedynie polska tłumaczka Eleonora Rakowska[uwaga 1][1].

Jeszcze tego samego dnia naczelnik niemieckiej komendantury wojennej w Wilnie płk Adolf Zehnpfening zarządził przeprowadzenie szeroko zakrojonej akcji odwetowej. Bezpośredni nadzór nad jej przebiegiem sprawował naczelnik kolaboracyjnej litewskiej policji kryminalnej w powiecie święciańskim mjr Jonas Maciulewiczius. W ekspedycji karnej udział wzięli funkcjonariusze niemieckiej policji ze Święcian i Świru, litewscy policjanci z posterunków w Święcianach, Nowych Święcianach i Łyntupach oraz tzw. strzelcy ponarscy – tj. członkowie oddziału specjalnego Ypatingasis būrys z Wilna[2].

Na podstawie list proskrypcyjnych przygotowanych już wcześniej przez litewską policję aresztowano około 450 osób, w większości Polaków ze Święcian i okolic[3]. Rozstrzelano ich następnie na cmentarzu żydowskim w Święcianach oraz w kilku innych miejscach na terenie sąsiednich gmin[4]. W gronie ofiar znaleźli się mieszkańcy Święcian (ok. 49 osób), Nowych Święcian (ok. 27 osób), Łyntup (150 osób), Sobolek (40 osób), Hoduciszek (33 osoby), Kaznodzieiszek (20 osób), Komajów, Widzów, Kiemieliszek, Wygody, Kaptarunów, Szudowców, Gilutów, Sutkowszczyzny, Wieliczek, Popielików, Zaków, Janamiszek, Romaniszek, Ażurejścia, Twerecza[3].

Ponadto na rozkaz płk. Zehnpfeninga z więzienia na Łukiszkach w Wilnie zabrano 150 więźniów narodowości polskiej, których następnie rozstrzelano w Ponarach[3].

Zbrodnia w Święcianach była największą akcją represyjną wymierzoną w ludność polską, którą przeprowadzono na Wileńszczyźnie w okresie niemieckiej okupacji[4].

Odpowiedzialność sprawców

Jonas Maciulewiczius został aresztowany po wojnie we francuskiej strefie okupacyjnej w Niemczech. W 1948 roku wydano go polskiemu wymiarowi sprawiedliwości. Wyrokiem sądu apelacyjnego w Olsztynie z 2 maja 1950 roku został skazany na karę śmierci oraz utratę praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na zawsze. Stracono go w grudniu tegoż roku[1].

Śledztwo w sprawie zbrodni w Święcianach było prowadzone przez Oddziałową Komisję Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Gdańsku. Zostało umorzone 31 stycznia 2005 roku ze względu na fakt, iż nie wykryto żadnego sprawcy poza już osądzonym Jonasem Maciulewicziusem[4].

Uwagi

  1. ↑ Rakowska, którą podejrzewano o współpracę z partyzantami, została aresztowana i poddana torturom. Ostatecznie osadzono ją w obozie pracy w Prawieniszkach. Trafiły tam również jej matka i siostra. Patrz: Tomkiewicz 2008 ↓, s. 151.

Przypisy

Bibliografia

  • Monika Tomkiewicz: Zbrodnia w Ponarach 1941–1944. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2008. ISBN 978-83-60464-91-5.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.