Zbigniew Kobyliński

Data i miejsce urodzenia	14 grudnia 1953 Gdańsk
profesor nauk humanistycznych
Specjalność: archeologia, zarządzanie dziedzictwem kulturowym, zabytkoznawstwo
Doktorat	3 maja 1985
Habilitacja	28 lutego 2002
Profesura	23 lutego 2011[1]
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie Instytut Archeologii i Etnologii Polskiej Akademii Nauk
Odznaczenia

Zbigniew Kobyliński (ur. 14 grudnia 1953 w Gdańsku) – polski archeolog. Syn Lecha Kobylińskiego i Stefanii Kobylińskiej z d. Mierzejewskiej.

Specjalista w dziedzinie archeologii wczesnej epoki żelaza, okresu wpływów rzymskich i wczesnego średniowiecza w Europie, teoretyk i praktyk w dziedzinie ochrony zabytków archeologicznych. Były prezes Stowarzyszenia Naukowego Archeologów Polskich.

Kariera zawodowa

Profesor doktor habilitowany, profesor zwyczajny Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, gdzie kieruje Instytutem Archeologii oraz Instytutu Archeologii i Etnologii PAN.

W latach 1995–1999 był zastępcą Generalnego Konserwatora Zabytków – Głównym Archeologiem Kraju, w latach 1997–1999 reprezentował Polskę w organizacji Europae Archaeologiae Consilium afiliowanej przy Radzie Europy.

Był członkiem zarządu międzynarodowej organizacji European Association of Archaeologists (Europejskie Stowarzyszenie Archeologów) i reprezentantem Polski w Komitecie ds. Zarządzania Dziedzictwem Archeologicznym Międzynarodowej Rady ds. Zabytków i Miejsc Zabytkowych (ICAHM-ICOMOS). Obecnie jest członkiem rady naukowej Państwowego Muzeum Archeologicznego i członkiem Kolegium Doradczego Dyrektora Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie ds. konserwatorskich.

Od 1991 r. redaktor periodyku „Archaeologia Polona”. Autor licznych prac i publikacji naukowych z dziedziny archeologii oraz ochrony i zarządzania zabytkami archeologicznymi.

Wykładał na uniwersytetach w Lund i Umeå w Szwecji, w Ratyzbonie, Bambergu, Erlangen i Moguncji w Niemczech oraz UCLA w Stanach Zjednoczonych.

W 2021 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[2], w 2015 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi^[3].

Wykopaliska

Kierował m.in. następującymi wykopaliskami archeologicznymi:

• Wyszogród nad Wisłą – osada z początków wczesnego średniowiecza (1981–1985)
• Haćki na Podlasiu – grodzisko i osady od wczesnej epoki żelaza po wczesne średniowiecze (1986–1992)
• Altdorf w Bawarii – osada wczesnoceltycka (1992–1995)
• Pfettrach w Bawarii – osada i cmentarzysko wczesnośredniowieczne (1994)
• Biehla w Saksonii – gród obronny kultury łużyckiej (2000–2004)
• Starosiedle w ziemi lubuskiej – gród obronny kultury łużyckiej (2001–2004)
• Witaszkowo w ziemi lubuskiej – stanowisko kultowe kultury łużyckiej (2001–2004)
• Pirna w Saksonii – miasto średniowieczne (2005)
• Heuersdorf w Saksonii – wieś średniowieczna i nowożytna (2006)
• Rosenhof w Saksonii-Anhalt – grodzisko słowiańskie i osada wczesnośredniowieczna (2007–2008)

Publikacje

Najważniejsze publikacje książkowe:

• Struktury osadnicze na ziemiach polskich u schyłku starożytności i w początkach wczesnego średniowiecza (1988).
• Teoretyczne podstawy konserwacji dziedzictwa archeologicznego (2001).
• Archeologia lotnicza w Polsce: osiem dekad wzlotów i upadków (2005).
• Haćki. Zespół przyrodniczo-archeologiczny na Równinie Bielskiej (2005, wraz z J.B. Falińskim, A. Berem, W. Szymańskim i A. J. Kwiatkowską-Falińską).
• Własność dziedzictwa kulturowego (2009).

Redakcja naukowa i współautorstwo książek:

• Myśl przez pryzmat rzeczy (1988, wraz z Bogdanem Lichym i Przemysławem Urbańczykiem).
• Międzynarodowe zasady ochrony i konserwacji dziedzictwa archeologicznego (1998).
• Pierwsza pomoc dla zabytków archeologicznych (1998).
• Ewidencja, eksploracja i dokumentacja w praktyce konserwatorstwa archeologicznego (1998).
• Ochrona dziedzictwa archeologicznego w Europie (1998).
• Krajobraz archeologiczny (1999).
• Zabytki i społeczeństwo (1999, wraz z Krystyną Gutowską).
• Tadeusz R. Żurowski i konserwatorstwo archeologiczne w Polsce XX wieku (1999, wraz z Jackiem Wysockim).
• Wykrywacze metali a archeologia (1999, wraz z Wojciechem Brzezińskim).
• Metodyka ratowniczych badań archeologicznych (1999).
• Metodyka badań archeologiczno-architektonicznych (1999).
• Quo vadis archaeologia? Whither European archaeology in the 21st century? (2001).
• Hereditatem cognoscere (2004).

Przypisy

Linki zewnętrzne

• strona Zbigniewa Kobylińskiego na UKSW – pełna bibliografia opublikowanych prac. inh.wnhis.uksw.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-25)].
• strona European Association of Archaeologists (ang.)