Zawiesista Turnia
Od lewej: Kończysta Turnia, Niżnia Zawiesista Turnia i Zawiesista Turnia

Zawiesista Turnia (1296 m) – turnia wznosząca się w północnych zboczach Doliny Miętusiej (odgałęzienie Doliny Kościeliskiej) w Tatrach Zachodnich. Znajduje się w południowej grani Czerwonego Gronika, oddzielona od niego przełączką Siodło za Zawiesistą (ok. 1260 m)[1]. Zbudowana jest ze skał wapiennych[2].

W 1905 r. Towarzystwo Tatrzańskie przemianowało ją na Turnię Eljasza na cześć zmarłego w tym roku, zasłużonego dla Tatr Walerego Eljasza-Radzikowskiego. Obydwie nazwy były przez jakiś czas w użyciu. Później jednak uznano, że nadawanie szczytom i turniom nazw pochodzących od nazwisk jest nieprawidłowe i stosowano nazwę Zawiesista Turnia. Górale jednak nazywali Zawiesistą nie samą turnię, ale wybrzuszoną ponad lasem, niższą od niej formację skalną. Na mapach WIG w skali 1:10 000 nazwana ona została Małą Zawiesistą Turnią, na niektórych mapach jest opisana jako Niżnia Zawiesista Turnia z kotą 1181 m. Właściwą Zawiesistą Turnię górale nazywali Zadnią Kończystą[3].

Strome ściany Zawiesistej Turni wznoszą się ponad lasem tuż poniżej Miętusiej Polany (w jej części zwanej Ogonem). Jest doskonale widoczna z Przysłopu Miętusiego[2]. Widoczny jest też doskonale pionowy, długi otwór jaskini Szczelina Przysłopczańska. Znajdują się tu też: Jaskinia Barłogowa i Dziura za Smrekiem w Zawiesistej[4]. Jedynym miejscem, z którego można bez trudności wejść na Zawiesistą Turnię to Siodło za Zawiesistą, wejście z każdej innej strony to już wspinaczka. Na południową stronę opada z niej 100 m wysokości „Czerwony Filar”. Pierwsze przejście nim (zimowe): Marek Rutkowski, Andrzej Szyszka 30 grudnia 1977 (według ich oceny II-IV stopień w skali trudności UIAA)[5].

Szlaki turystyczne
szlak turystyczny czarny najbliżej turni przebiega czarny szlak, tzw. Ścieżka nad Reglami. Czas przejścia z Przysłopu Miętusiego do Doliny Kościeliskiej: 40 min, ↑ 50 min

Przypisy

  1. ↑ Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2022-12-03].
  2. 1 2 Józef Nyka, Tatry Polskie. Przewodnik, wyd. 13, Latchorzew: Wydawnictwo Trawers, 2003, ISBN 83-915859-1-3.
  3. ↑ Gazeta Górska. Góry Jubilatki [online] [dostęp 2009-12-22].
  4. ↑ Jaskinie, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2016-06-25].
  5. ↑ Władysław Cywiński, Czerwone Wierchy, część wschodnia, t. 2, Poronin: Wyd. Górskie, 1995, ISBN 83-7104-010-5.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.