Zatorze
Dzielnica Sanoka
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Powiat

sanocki

Miasto

Sanok

Data założenia

XV wiek

W granicach Sanoka

23 września 1909

Populacja 
• liczba ludności


2 000

Położenie na mapie Sanoka
Mapa konturowa Sanoka, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Zatorze”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Zatorze”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Zatorze”
Położenie na mapie powiatu sanockiego
Mapa konturowa powiatu sanockiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Zatorze”
Ziemia49°33′02″N 22°11′42″E/49,550556 22,195000

Zatorze (dawn. Posada Sanocka) – dzielnica miasta Sanoka.

Historia

Położona jest w południowej części miasta. W przeszłości w jej miejscu (na południowy zachód od centrum) rozpościerało się Przedmieście Sanockie, w 1645 określana jako Posada Wyżna, później zwana Posadą Sanocką[1] (1900–1918)[2]. 21 grudnia 1890 w Posadzie Sanockiej została otwarta czytelnia, założona przez Krakowskie Towarzystwa Oświaty Ludowej, której powstania inicjatorem był Karol Zaleski, a kierownikiem został Władysław Sygnarski[3]. W ostatniej dekadzie XIX wieku naczelnikiem gminy Posada Sanocka był Antoni Bogda[4].

Na przełomie XIX/XX wieku właścicielami tabularnymi dóbr we wsi byli Józefa Rylska, Maria Szeliska i Teofila Tchórznicka[5]. W 1905 Józefa Rylska posiadała we wsi Posada Sanocka obszar 31 ha[6], Aleksander Mniszek-Tchorznicki[7][8][9].

Ustawą nr 31 podpisaną 23 września 1909 w Wiedniu gmina administracyjna Posada Sanocka powiatu sanockiego została wcielona do gminy miasta Sanoka[10][11][12][13]. Wówczas kierownikiem tymczasowego zarządu gminy został mianowany przez starostę Kazimierza Jaworczykowskiego burmistrz miasta, Feliks Giela[14][15]. Pierwsze posiedzenie nowej Rady Miejskiej Wielkiego Sanoka po przyłączeniu Posady Sanockiej odbyło się 26 czerwca 1912[16][17][18]. Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 5 września 1912 dawną Posadę Sanocką nazwano dzielnicą II miasta Sanoka[19].

Główną i najstarszą arterią w dzielnicy jest biegnąca w górę w kierunku południowym ulica Bartosza Głowackiego w Sanoku, założona w 1908[20]. Obecnie dzielnica jest położona w kierunku południowym od linii kolejowej nr 108 przebiegającej przez miasto. Na wschodzie graniczy z dzielnicą Posada, od północy ze Śródmieściem, od zachodu z Dąbrówką, zaś od strony południowej graniczy z wsią Stróże Małe.

Powstałe na obszarze dzielnicy osiedle w obrębie ulicy Warzywnej, nazwane Osiedlem Króla Jana III Sobieskiego, zyskało także zwyczajowe nazwy „Kenarówka” (od nazwiska inicjatora Karola Kenara) oraz „Jerozolima”[21][22].

W 1986 na Osiedlu im. Jana III Sobieskiego powstał klub piłkarski OKS „Amator” Sanok[23][24].

Obiekty

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 109–110
  2. ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 35. ISBN 978-83-935385-7-7.
  3. ↑ Kronika. „Gazeta Przemyska”, s. 3, Nr 10 z 1 lutego 1891.
  4. ↑ Kościuszkowska rocznica. Sanok. „Gazeta Narodowa”. Nr 77, s. 2, 5 kwietnia 1894.
  5. ↑ Tadeusz Pilat: Skorowidz dóbr tabularnych w Galicyi z Wielkiem Ks. Krakowskiem. Lwów: 1890, s. 162.
  6. ↑ Alojzy Zielecki, Życie gospodarcze, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995. s. 405.
  7. ↑ Alojzy Zielecki, Życie gospodarcze, s. 405, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995.
  8. ↑ Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1998, s. 215. ISBN 83-909787-0-9.
  9. ↑ Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1998, s. 164. ISBN 83-909787-0-9.
  10. ↑ Księga uchwał Rady miejskiej w Sanoku od 18 kwietnia 1907-1914. T. XIII. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 151. [dostęp 2021-12-13].
  11. ↑ Kronika. Powiększenie Sanoka. „Nowa Reforma”, s. 2, Nr 447 z 30 września 1909.
  12. ↑ Alojzy Zielecki, Struktury organizacyjne miasta, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 388.
  13. ↑ Tu podano 1910. Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1998, s. 107. ISBN 83-909787-0-9.
  14. ↑ Księga uchwał Rady miejskiej w Sanoku od 18 kwietnia 1907-1914. T. XIII. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 152. [dostęp 2021-12-13].
  15. ↑ Alojzy Zielecki: Struktury organizacyjne miasta, Sanok siedzibą organów państwowych i samorządowych. W: Praca zbiorowa, red. Feliks Kiryk: Sanok. Dzieje miasta. Kraków: 1995, s. 388.
  16. ↑ Księga uchwał Rady miejskiej w Sanoku od 18 kwietnia 1907-1914. T. XIII. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 212. [dostęp 2021-12-13].
  17. ↑ Z Rady Miejskiej. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 1, Nr 26 z 30 czerwca 1912.
  18. ↑ Kronika. Z kraju. Sanok, 1 lipca 1912. „Krakus”, s. 5, Nr 27 z 7 lipca 1912.
  19. ↑ Księga uchwał Rady miejskiej w Sanoku od 18 kwietnia 1907-1914. T. XIII. sanockabibliotekacyfrowa.pl. s. 224. [dostęp 2021-12-13].
  20. ↑ Dorota Mękarska. Spacerkiem po mieście. Ulica Głowackiego. „Tygodnik Sanocki”, s. 6, Nr 17 z 11 września 1991.
  21. ↑ Wiesław Koszela. Zbliża się srebrny jubileusz „Kenarówki”. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 6, Nr 28 z 10-20 października 1981. Sanocka Fabryka Autobusów.
  22. ↑ Zaszczytne wyróżnienia dla sanoczan. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1-2, Nr 22 (421) z 1–10 sierpnia 1987. Sanocka Fabryka Autobusów.
  23. ↑ Józef Ząbkiewicz. Amatorzy rywalami Stalowców?. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 1 (436), s. 7, 1–10 stycznia 1988.
  24. ↑ Józef Ząbkiewicz. „Amator” w klasie „B”. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 19 (454), s. 7, 1–10 lipca 1988.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.