Lokalizacja zatok przynosowych
Zatoki przynosowe.

Zatoki przynosowe (łac. sinus paranasales) – przestrzenie pneumatyczne w kościach twarzoczaszki mające połączenie z jamą nosową. Są to wpuklenia błony śluzowej wrośnięte od jamy nosowej w otaczające kości, od których przyjmują swoje nazwy. Zaczynają się one rozwijać u człowieka już w życiu płodowym, ostateczne zaś wymiary osiągają w drugiej dekadzie życia[1]. W rozwoju embrionalnym jako pierwsza wykształca się zatoka szczękowa.

Rola zatok przynosowych w organizmie człowieka jest przedmiotem wielu badań i jak dotąd nie została ostatecznie wyjaśniona. Niektóre, domniemane funkcje zatok przynosowych to[1]:

  1. oddechowa (nawilżanie i ogrzewanie wdychanego powietrza oraz wyrównanie różnicy ciśnień podczas oddychania lub podczas gwałtownego wzrostu jego wartości);
  2. węchowa;
  3. mechaniczna (ochrona mózgoczaszki przed urazami);
  4. termiczna (termoizolacja oraz ogrzewanie podstawy czaszki i oczodołu);
  5. statyczna (zmniejszenie wagi szkieletu twarzoczaszki);
  6. fonetyczna (przestrzeń rezonacyjna, ochrona ucha wewnętrznego przed przewodzeniem drogą kostną własnego głosu).

Zatoki przynosowe obejmują[2]:

Przypisy

  1. 1 2 Choroby nosa i zatok przynosowych, A. Krzeski (red). Wydawnictwo Medyczne Sanmedia. Warszawa 1997
  2. ↑ Helena Przespolewska, Henryk Kobryń, Tomasz Szara & Bartłomiej J. Bartyzel: Podstawy anatomii zwierząt domowych. Warszawa: PWN, 2014, s. 98–99. ISBN 978-83-62815-22-7.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.