Zatoczek białowargi

Zatoczek białowargi
	Anisus leucostoma
	(Millet, 1813)
	; Muszle
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	mięczaki
Gromada	ślimaki
Podgromada	płucodyszne
Rząd	nasadooczne
Rodzina	zatoczkowate
Rodzaj	Anisus
Gatunek	zatoczek białowargi
Synonimy
	Planorbis leucostoma Millet, 1813; Anisus (Anisus) leucostoma (Millet, 1813); Anisus (Anisus) leucostomus (Millet, 1813);
	Planorbis leucostoma Millet, 1813; Anisus (Anisus) leucostoma (Millet, 1813); Anisus (Anisus) leucostomus (Millet, 1813);
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski

Zatoczek białowargi (Anisus leucostoma) – palearktyczny gatunek słodkowodnego ślimaka płucodysznego z rodziny zatoczkowatych (Planorbidae).

Taksonomia

W literaturze zachodniej jest opisywany pod nazwą Anisus leucostoma^[2]^[3], a w polskojęzycznej Anisus leucostomus^[4]. Wielu malakologów nie akceptuje wyodrębniania tego gatunku, traktując go jako synonim Anisus septemgyratus^[2]^[4].

Występowanie

Zasięg jego występowania obejmuje Europę, północną Turcję i północny Iran oraz zachodnią i środkową Syberię. Według niektórych źródeł nie stwierdzono jego obecności w Finlandii i Estonii^[3], czemu przeczą dane IUCN^[2].

Zatoczek białowargi zasiedla małe zbiorniki wody stojącej, głównie na bagnach i torfowiskach, także okresowo zalewane, zanikające. W zbiornikach okresowych jest gatunkiem charakterystycznym. Spotykany głównie na równinach, ale – w przeciwieństwie do Anisus spirorbis – występuje również na obszarach górzystych (do 1800 m w Szwajcarii)^[3]. W Polsce jest gatunkiem pospolitym^[4].

Budowa

Muszla o wymiarach 1,4–1,5 × 6–7 mm, zwykle brązowa, bardzo lśniąca. Jej górna powierzchnia jest zwykle spłaszczona. Skręty są lekko wypukłe, w liczbie 6–6,5. Ostatni skręt nie jest szerszy od poprzedniego, ale szerszy niż u A. septemgyratus i węższy niż u A. spirorbis^[3].

Biologia i ekologia

Wykazuje wybitną odporność na wysychanie, co pozwala mu przetrwać okres suszy^[4]. Rozmnaża się od kwietnia do września^[3]. Jest nosicielem wielu gatunków przywr, m.in.: Australapatemon burti, A. minor, Gigantobilharzia suebica i Echinoparyphium pseudorecurvatum^[2].

Zagrożenia i ochrona

W wielu regionach Europy jest zagrożony z powodu utraty siedlisk^[3]. W pozostałych obszarach zasięgu jest szeroko rozprzestrzeniony, lokalnie występuje licznie^[2], a nawet masowo.

Zobacz też

mięczaki Polski

Przypisy

1 2 3 MolluscaBase eds., Anisus leucostoma (Millet, 1813), [w:] MolluscaBase [online] [dostęp 2024-04-27] (ang.).
1 2 3 4 5 6 Anisus leucostoma, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
1 2 3 4 5 6 F. Welter-Schultes: Species summary for Anisus leucostoma. [w:] AnimalBase. Early zoological literature [on-line]. AnimalBase Project Group, 2010. [dostęp 2012-08-21]. (ang.).
1 2 3 4 Fauna Polski – charakterystyka i wykaz gatunków. Bogdanowicz W., Chudzicka E., Pilipiuk I. i Skibińska E. (red.). T. III. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2008, s. 389, 420. ISBN 978-83-88147-09-8.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[mb-1] 1 2 3 MolluscaBase eds., Anisus leucostoma (Millet, 1813), [w:] MolluscaBase [online] [dostęp 2024-04-27] (ang.).

[iucn-2] 1 2 3 4 5 6 Anisus leucostoma, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[ab-3] 1 2 3 4 5 6 F. Welter-Schultes: Species summary for Anisus leucostoma. [w:] AnimalBase. Early zoological literature [on-line]. AnimalBase Project Group, 2010. [dostęp 2012-08-21]. (ang.).

[FaunaT3-4] 1 2 3 4 Fauna Polski – charakterystyka i wykaz gatunków. Bogdanowicz W., Chudzicka E., Pilipiuk I. i Skibińska E. (red.). T. III. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2008, s. 389, 420. ISBN 978-83-88147-09-8.

[1]

[2]

[3]

[4]