Zapalenie ucha zewnętrznego

otitis externa
ciężka postać zapalenia ucha zewnętrznego
Klasyfikacje
ICD-10	H60

Zapalenie ucha zewnętrznego (łac. otitis externa) – schorzenie o charakterze infekcyjnym (spowodowane przez bakterie lub wirusy). Najczęstszą przyczyną tego schorzenia jest wirus opryszczki, powodujący zmiany o charakterze półpaśca. Zapalenie zlokalizowane jest w obrębie przewodu słuchowego (łac. zoster oticus).

Objawy

Zapalenie spowodowane przez bakterie przebiega z bolesnym obrzękiem. Równolegle z narastaniem obrzęku pojawiają się zaburzenia słuchu, ponieważ obrzęk przewodu słuchowego utrudnia przewodzenie fal głosowych. Wirus półpaśca jest przyczyną zaczerwienienia skóry przewodu słuchowego i często całego ucha zewnętrznego oraz występowania pęcherzyków wypełnionych krwistym płynem. Obraz kliniczny uzupełniają:

• upośledzenie słuchu,
• zawroty głowy,
• niedowład lub porażenie nerwu twarzowego po stronie zapalenia.

Powikłania

Najbardziej zagrożone są osoby chore na cukrzycę oraz osoby z upośledzeniem procesów immunologicznych (odpornościowych). U tych osób proces zapalny może spowodować niebezpieczną infekcję (łac. otitis externa maligna – złośliwe zapalenie ucha zewnętrznego) spowodowaną przez pałeczkę ropy błękitnej, szerzącą się na okoliczne obszary (skóra, tkanka podskórna, chrząstki, elementy kostne, układ nerwowy).

Leczenie

Sposób leczenia zależy od nasilenia choroby i ewentualnych schorzeń towarzyszących. Czasem wystarcza płukanie ucha letnią wodą, co może być wykonane jedynie przez lekarza. Jeśli występują silne bóle stosuje się krople do uszu, które mają za zadanie łagodzenie bólu i zmniejszanie obrzęku. Antybiotyki stosuje się najczęściej u osób cierpiących na cukrzycę i choroby związane z zaburzeniem odporności, co zabezpiecza przed groźnymi powikłaniami.

Klasyfikacja ICD10

Bibliografia

• Carl R. Pfaltz, Hans H. Naumann, Walter Becker Choroby uszu, nosa i gardła, rok wyd. 1999, ISBN 83-902245-3-4

Zobacz też

• Zapalenie ucha środkowego