Zamieć śnieżna – przenoszenie śniegu przez wiatr, bez równoczesnego opadu śniegu[1]. Zamiecie powodują przenoszenie śniegu tworząc zaspy śnieżne nieraz o dużych wysokościach pomimo średnio niewielkiej pokrywy śnieżnej.

W azjatyckiej części Rosji i Kazachstanie zamieć śnieżna znana jest pod nazwą buran[1], a w tajdze purga[1]. W Stanach Zjednoczonych jest to blizzard[1] (na Alasce burga[2]).

Podział

Zamieć śnieżna niska przy bezchmurnej pogodzie. Płaskowyż Hardangervidda, Norwegia.

Intensywność zamieci śnieżnej jest wypadkową: ukształtowania terenu, natężenia opadu, porywistości wiatru, siły wiatru, kształtu oraz wielkości kryształków śniegu, temperatury powietrza, wilgotności powietrza[3]. Można wyróżnić podział zamieci śnieżnej uwzględniający:

  • Ukształtowanie terenu: zamieć na terenie płaskim, zamieć na terenie pagórkowatym, zamieć w obszarach górskich.
  • Siła wiatru:
    • słaba: prędkość wiatru poniżej 10 m/s
    • umiarkowana: prędkość wiatru 10 - 20 m/s
    • silna: prędkość wiatru 20 -30 m/s
    • bardzo silna: prędkość wiatru 30 - 40 m.s
    • ekstremalnie silna: 40 - 90 m/s
  • Wysycenie powietrza śniegiem: zamieć śnieżna nienasycona, zamieć śnieżna nasycona.
  • Wysokość unoszenia kryształów śniegu: zamieć śnieżna niska, zamieć śnieżna wysoka.
    • zamieć śnieżna niska (ang. low snow drift) – podnoszony przez wiatr śnieg przesłania lub przykrywa niskie przeszkody. Natomiast widoczność na wysokości oczu obserwatora (ok. 1,5 m) jest lekko obniżona.
zamieć niska słaba lub umiarkowana[4], zamieć niska silna.
  • zamieć śnieżna wysoka – podnoszony przez wiatr śnieg na dużą wysokość, niekiedy przesłania Słońce oraz niebo. Widoczność na wysokości oczu obserwatora (ok. 1,5 m) w zależności od natężenia zamieci jest bardzo obniżona.
zamieć wysoka słaba lub umiarkowana[4], zamieć wysoka silna.

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 4 Zofia Kaczorowska, Pogoda i klimat, wyd. 2, Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1986, ISBN 83-02-02688-3, OCLC 749640666.
  2. ↑ Elżbieta Bajkiewicz-Grabowska, Podstawy hydrometeorologii, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008, ISBN 978-83-01-15315-1, OCLC 297764997.
  3. ↑ И.Ю. Бринк, Е.А. Щеникова, А.А. Кулешова, Исследование профиля потенциала электростатического поля во время метели в альпийской зоне как потенциального возобновляемого микроисточника энергии., 14.B37.21.0086, 2012.
  4. 1 2 Dziennik Klimatyczny, Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.