Zaifeng

Nazwisko chińskie
Pismo uproszczone 载沣 Pismo tradycyjne 載灃 Hanyu pinyin Zàifēng Wade-Giles Tsai-feng

Zaifeng, 2. książę Chun (醇親王, Chún qīnwáng; ur. 12 lutego 1883, zm. 3 lutego 1951) – arystokrata mandżurski z rodu Aisin Gioro, ojciec ostatniego cesarza Chin Puyi.

Biografia

Był synem Yixuana, 1. księcia Chun i młodszym bratem cesarza Guangxu. W 1901 roku, po upadku powstania bokserów, został wysłany z misją ekspiacyjną do Berlina^[1], gdzie spotkał się z bardzo życzliwym przyjęciem^[2]. Miał bardzo dobre relacje z cudzoziemcami^[2]. Cesarzowa Cixi obawiała się tej zażyłości i chcąc podporządkować sobie Zaifenga ożeniła go w 1902 roku z córką swojego zausznika Rong Lu^[2].

W kolejnych latach, dzięki protekcji Cixi, otrzymał wiele dostojeństw i przywilejów - między innymi tytuł podwójnego wielkiego księcia, prawo do poruszania się po Zakazanym Mieście w palankinie z czterema tragarzami^[3] i przywilej zezwalający na używanie palankinu barwy morelowej^[4]. Cesarzowa nakazała również konsultowanie z nim wszelkich ważniejszych decyzji państwowych.

Edyktem z 14 listopada 1908 roku jego syn Puyi został mianowany następcą tronu, a Zaifeng jako regent objął rządy w imieniu małoletniego syna^[2]. Jedną z jego pierwszych decyzji było usunięcie Yuan Shikaia^[5], którego początkowo planował zgładzić w zemście za los cesarza Guangxu^[6]. Próbował ograniczyć wpływy Yuana w siłach zbrojnych^[7], mianując się w imieniu syna dowódcą złożonej z Mandżurów gwardii cesarskiej^[8] oraz naczelnym wodzem armii i rozdając wysokie stanowiska w wojsku swoim braciom^[9]. Ustanowił szereg nowych orderów^[10]. 6 grudnia 1911 Yuan Shikai zmusił go do rezygnacji ze stanowiska regenta na rzecz cesarzowej Longyu^[11].

Jako regent okazał się osobą nieudolną. Nie interesował się rządzeniem, szukając okazji do spędzania czasu w samotności^[12]. Późniejsze obalenie monarchii skomentował z radością słowami: Od dziś będę siedział w domu i bawił się z dziećmi^[12]. Okazał się także osobą ograniczoną, co potwierdzały liczne zachowania budzące konsternację nawet wśród jego własnych krewnych: odnosząc się z pogardą do religii skrupulatnie składał ofiary i palił kadzidła w czasie świąt, a chcąc ukazać swoją "nowoczesność" kupił sobie garnitur i przez kilka dni chodził po pałacu z koszulą wystającą spod marynarki, zanim nie poinstruowano go, że należy ją wpuścić w spodnie^[12].

Po abdykacji mieszkał przez kilkanaście lat w swojej pekińskiej rezydencji, izolując się od polityki. Po splądrowaniu cesarskich grobowców przez żołnierzy Czang Kaj-szeka w 1928 roku w obawie o swój los przeprowadził się wraz z całą rodziną do Tianjinu^[13].

Przypisy