Wcześniejsze lata

Naukę tańca rozpoczęła siódmym roku życia w Pekinie, gdzie pracował czasowo jej ojciec, więc przebywała tam z rodziną^[2]. Od 1997 roku kontynuowała naukę w Iwata Ballet School w Jokohamie, a od 2005 roku w kanadyjskiej Goh Ballet Academy w Vancouver. Zaraz po jej ukończeniu, w 2008 roku została tam solistką młodzieżowego zespołu Goh Ballet Youth Company^[3]. Po roku zaczęła poszukiwać swojego miejsca na scenie baletowej wędrując po świecie. Najpierw związała się z Norweskim Baletem Narodowym^[4] w Oslo (2008–2009), występowała gościnnie jako pierwsza solistka z zespołem objazdowym Vienna Festival Ballet w Wielkiej Brytanii (2008), była solistką Compagnie Mezzo Ballet we Francji (2009), tańczyła krótko z Suzanne Farrell Ballet w Stanach Zjednoczonych (2009) i przez dwa sezony była solistką baletu Chorwackiego Teatru Narodowego w Zagrzebiu (2009–2011). Tam dowiedziała się, że w Warszawie poszukują tancerzy w utworzonym niedawno Polskim Balecie Narodowym pod dyrekcją Krzysztofa Pastora.

Yuka Ebihara

W Polsce

W 2011 wystartowała w międzynarodowym przeglądzie (w tzw. audycji) chętnych tancerzy do pracy w Polskim Balecie Narodowym i została przyjęta. Rozpoczynała tu jako tancerka zespołu baletowego, by następnie w krótkim czasie awansować na kolejne szczeble zawodowe. W 2012 była już koryfejką, zaś w 2013 awansowała dwukrotnie – w styczniu na stanowisko solistki, a we wrześniu została pierwszą solistką. Osiągając najwyższą pozycję w strukturze artystycznej zespołu miała już w dorobku kilka czołowych partii w repertuarze Polskiego Baletu Narodowego. W 2014 została uznana za najlepszą tancerkę na polskiej scenie i wyróżniona Teatralną Nagrodą Muzyczną im. Jana Kiepury^[5][6]. W krótkim czasie wysunęła się na czoło zespołu, o czym świadczą jej liczne angaże i propozycje ról na scenie Teatru Wielkiego – Opery Narodowej oraz pochodzące z zewnątrz^[1]. Jej taniec wzbudza żywe zainteresowanie publiczności oraz spotyka się z pozytywnymi opiniami krytyków i dziennikarzy^{[1][7][8][9][10][11]}.

Jako gwiazda Polskiego Baletu Narodowego tańczyła na scenach USA, Kanady, Rosji, Japonii, Hiszpanii, Holandii, Szwecji, Norwegii, Czech, Litwy, Łotwy i Mołdawii. Rok 2017 przyniósł jej tytuł najlepszej tancerki klasycznej w Polsce, przypieczętowany ponowną Teatralną Nagrodę Muzyczną im. Jana Kiepury^[12][13]. W styczniu 2020 została podniesiona do rangi pierwszej tancerki Polskiego Baletu Narodowego.

Za granicą

• Giselle – Giselle, choreografia Choo-San Goh (Goh Ballet Youth Company)
• Wieszczka Cukrowa – Dziadek do orzechów, choreografia Choo-San Goh (Goh Ballet Youth Company)
• Solistka – Grand pas classique, choreografia Victor Gsovsky (Goh Ballet Youth Company)
• Odetta-Odylia – Jezioro łabędzie, choreografia Marius Petipa i Lew Iwanow (Vienna Festival Ballet)
• Swanilda – Coppelia, choreografia Christopher Lee Wright (Vienna Festival Ballet)
• Wróżka Śmiałości – Śpiąca królewna, choreografia Emily Hufton (Vienna Festival Ballet)
• Duet – Dark Lines / Red Softness, choreografia Yannis Chevalier (Compagnie Mezzo Ballet)
• Kitri i Królowa Driad – Don Kichot, choreografia Patrick Armand (Chorwacki Teatr Narodowy)
• Solistka i Duet – Concerto Barocco, choreografia George Balanchine (Chorwacki Teatr Narodowy)
• Księżniczka Aurora – Śpiąca królewna, choreografia Derek Dean (Chorwacki Teatr Narodowy)
• Główna para – Paquita, choreografia Derek Dean (Chorwacki Teatr Narodowy)
• Wieszczka Cukrowa – Dziadek do orzechów, choreografia Vaslav Orlikowsky (Chorwacki Teatr Narodowy)

Teatr Wielki – Opera Narodowa / Polski Balet Narodowy

• Gamzatti i Nikija – Bajadera, choreografia Marius Petipa / Natalia Makarowa
• Nasza Silna i Nasza inna – I przejdą deszcze..., choreografia Krzysztof Pastor
• Główny Serafin – Sześć skrzydłach aniołów, choreografia Jacek Przybyłowicz
• Wróżki Jesieni i Wiosny – Kopciuszek, choreografia Frederick Ashton
• Księżniczka Florina – Śpiąca królewna, choreografia Marius Petipa / Jurij Grigorowicz
• Duet 3 – Century Rolls, choreografia Ashley Page
• Duet 2 – Artifact Suite, choreografia William Forsythe
• Duety 2 i 1 – Moving Rooms, choreografia Krzysztof Pastor
• Klara – Dziadek do orzechów i król myszy, choreografia Toer van Schayk i Wayne Eagling
• Syrena – Syn marnotrawny, choreografia George Balanchine
• Hipolita-Tytania – Sen nocy letniej, choreografia John Neumeier
• Ozylda – Tristan, choreografia Krzysztof Pastor
• Solistka i Duet – Concerto Barocco, choreografia George Balanchine
• Aria 1 – In Light and Shadow, choreografia Krzysztof Pastor
• Duet – Pocałunki, choreografia Emil Wesołowski
• Duet 2 – Adagio & Scherzo, choreografia Krzysztof Pastor
• Kitri-Dulcynea, Tancerka Uliczna i Królowa Driad – Don Kichot, choreografia Marius Petipa, Aleksandr Gorski / Alexei Fadeyechev
• Julia – Romeo i Julia, choreografia Krzysztof Pastor
• Mlle Gattai – Casanova w Warszawie, choreografia Krzysztof Pastor
• Katarzyna – Poskromienie złośnicy, choreografia John Cranko
• Miranda – Burza, choreografia Krzysztof Pastor
• Solistka 1 i Duet – Chopiniana, choreografia Michaił Fokin
• Solistka – Chroma, choreografia Wayne McGregor
• Główna solistka – Bolero, choreografia Krzysztof Pastor
• Matylda Krzesińska – Jezioro łabędzie (z nowym librettem), choreografia Krzysztof Pastor
• Księżniczka Alix-Odetta^[15] – Jezioro łabędzie (z nowym librettem), choreografia Krzysztof Pastor
• Świtezianka – Świtezianka, choreografia Robert Bondara
• Flet – Na pięciolinii (Sextuor Tansmana), choreografia Jacek Tyski
• Solistka – II Koncert skrzypcowy Szymanowskiego, choreografia Jacek Przybyłowicz
• Małgorzata Gautier – Dama kameliowa, choreografia John Neumeier^[16]
• Para Naszych – I przejdą deszcze..., choreografia Krzysztof Pastor
• Solistka – Koncert e-moll Chopina, choreografia Liam Scarlett
• Odrodzona – Koncert f-moll Chopina, choreografia Krzysztof Pastor
• Księżniczka Aurora – Śpiąca królewna, choreografia Marius Petipa / Jurij Grigorowicz
• Solistka – Infra, choreografia Wayne McGregor
• Medora – Korsarz, choreografia Marius Petipa / Manuel Legris
• Hrabina Marie Larisch – Mayerling, choreografia Kenneth MacMillan
• Mary Vetsera – Mayerling, choreografia Kenneth MacMillan
• Galina – Bieguni-Harnasie, choreografia Izadora Weiss
• Mina-Elisabeta – Dracula, choreografia Krzysztof Pastor
• Para 2. – Grosse Fuge Beethovena, choreografia Hans van Manen
• Główna para – Siódma symfonia Beethovena, choreografia Ted Brandsen