Xuansha Shibei

玄沙師備

Mistrz chan Xuansha Shibei
Data i miejsce urodzenia	835 dystr. Min
Data i miejsce śmierci	908 klasztor Anguo (?)
Szkoła	południowa szkoła chan
Nauczyciel	Xuefeng Yicun
Następca	Luohan Guichen
Zakon	chan
Honorowy tytuł lub imię pośmiertne	Zongyi dashi

Xuansha Shibei (chiń. 玄沙師備, pinyin Xuánshā Shībèi; kor. 현사사비 Hyŏnsa Sabi; jap. Gensha Shibi; wiet. Huyền Sa Sư Bị; ur. 835, zm. 908) – chiński mistrz chan.

Życiorys

Pochodził z dystryktu Min w Fuzhou. Z pochodzenia był rybakiem. Nie miał żadnego wykształcenia i był całkowitym analfabetą. Stosunkowo późno, bo w 860 r., około trzydziestki, zainteresował się buddyzmem. Porzucił świeckie życie i udał się do klasztoru na górze Furong (Lotosu), gdzie studiował u mistrza chan Lingxuna. W 864 r. przyjął mnisią ordynację u mistrza Winai Daoxuana w klasztorze Kaiyuan w Yuzhang (obecnie w pobliżu miasta Nanchang). Następnie znów powrócił do mistrza Faronga Lingxuna. Prowadził bardzo ascetyczne życie; miał tylko jedną, stale łataną, szatę, słomiane sandały i zamiast żebrać o pożywienie – głodował. Między mnichami nazywany był Ascetycznym Bei i traktowano go trochę jako dziwaka.

W 866 r. został uczniem wybitnego mistrza chan Xuefenga Yicuna (którego poznał, gdy praktykował u jego ucznia mistrza Linxuna) i bratem w Dharmie Fayana Wenyi. Był w bardzo bliskich, rodzinnych stosunkach z mistrzem, który traktował go jak młodszego brata. Xuefeng pomógł swojemu nauczycielowi wybudować jego klasztor.

Oświecenie osiągnął po przeczytaniu pewnego fragmentu Śurangama Sutra (w czasie praktyki buddyjskiej nauczył się czytać). Był jednym z najważniejszych z 56 następców Dharmy mistrza Xuefenga. Przygotował podstawy szkoły fayan.

Po opuszczeniu swojego nauczyciela Xuefenga przebywał najpierw w klasztorze na górze Puying. Później przeniósł się na górę Xuansha w Fuzhou, gdzie pozostał opatem przez następnych 30 lat. Jego nauczanie przyciągnęło setki uczniów. W 898 r. na życzenie władcy Min Wanga Shezhiego został opatem klasztoru Anguo (Uspokajającego Kraj) Przez gubernatora prowincji został uhonorowany purpurową szatą i tytułem Wielki Nauczyciel Jednej Nauki (zongyi dashi).

Pewnego dnia Xuansha napisał list do swojego starego nauczyciela Xuefenga i poprosił jednego z uczniów, aby mu go zaniósł. Xuefeng, skoro tylko otrzymał list, zebrał wszystkich swoich uczniów i, w czasie gdy oni przyglądali się, otworzył przesyłkę. W kopercie były trzy puste kartki. Xuefeng pokazał je swoim uczniom i spytał Rozumiecie? Żaden z uczniów się nie odezwał. Wówczas Xuefeng spojrzał na jedną z kartek i zaczął mówić, tak jakby czytał Kiedy przychodzi wiosna, zakwitają kwiaty; kiedy przychodzi jesień, dojrzewają owoce. Uczeń Xuansha wrócił i opowiedział, co się wydarzyło. Stary zaczyna głupieć stwierdził Xuansha.

Po śmierci mistrza władca Min wybudował na jego cześć stupę.

Mistrz miał 700 uczniów i 13 spadkobierców Dharmy.

Pojawia się w komentarzu do gong’anu 41 w Wumenguan, w gong’anach 22, 56 i 88 z Biyan lu, w kilku komentarzach i gong’anie 81 z Congronglu.

Linia przekazu Dharmy zen

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

• 36/9 Tianhuang Daowu (748–807)
  • 37/10 Longtan Chongxin (bd)
    • 38/11 Deshan Xuanjian (780–865)
      • 39/12 Xuefeng Yicun (822–908)
        • 40/13 Xuansha Shibei (835–908)
          • 41/14 Guotai Hongtao (bd)
          • 41/14 Longji Shaoxiu (zm. 954)
          • 41/14 Qingxi Hongjin (bd)
            • 42/14 Tianping Congyi (bd)
          • 41/14 Luohan Guichen (867–928) znany także jako Tanzhou Guichen
            • 42/15 Fayan Wenyi (885–958) szkoła fayan
              • 43/16 Tiantai Deshao (891–972)
                • 44/17 Yongming Yanshou (904–975) autor Zongjing lu (ok. 961)(Zapiski z Lustra-źródła)
                • 44/17 Yong’an Daoyuan (bd) autor Jingde chuandeng lu

Bibliografia

• Red. Stephan Schuhmacher i Gert Woerner. The Encyclopedia of Eastern Philosophy and Religion. Shambala. Boston, 1989 ISBN 0-87773-433-X.
• Andy Ferguson. Zen’s Chinese Heritage. Wisdom Publications. Boston, 2000. ISBN 0-86171-163-7.
• Albert Welter. Monks, Rulers, and Literati. Oxford University Press. Oxford, 2006 ISBN 0-19-517521-2.