województwo lwowskie
—województwo—
1921–1939
Herb
Herb
Państwo

 Polska

Data powstania

23 grudnia 1920 / 1 września 1921[1]

Data likwidacji

1939 / 18 stycznia 1945

Siedziba wojewody i sejmiku

Lwów (1921–1939), Rzeszów (1944–1945)

Wojewoda

Alfred Biłyk

Powierzchnia

(1931) 28 408 km²
(1939) 28 402[2] km²

Populacja (1931)
• liczba ludności


3 127 409

• gęstość

110,1[3] os./km²

Tablice rejestracyjne

LW

Adres Urzędu Wojewódzkiego:
ul. Czarnieckiego 18
Lwów
Podział administracyjny
Plan województwa lwowskiego
Podział administracyjny, 1938
Liczba powiatów miejskich

1

Liczba powiatów ziemskich

26

Liczba gmin miejskich

58

Liczba gmin wiejskich

252

Położenie na mapie II Rzeczypospolitej
Położenie na mapie Polski
Stosunki etniczne w województwie lwowskim na tle granic powiatów (1931)
Województwo lwowskie w szczegółowych danych statystycznych spisu powszechnego z 30.IX.1921 i spisu powszechnego z 9.XII.1931
Województwo lwowskie – oficjalne dane GUS spisu powszechnego 1921
Skorowidz miejscowości 1921 – szczegółowe dane GUS spisu powszechnego 1921 – województwo lwowskie
Województwo lwowskie – oficjalne dane GUS spisu powszechnego 1931
Miasto Lwów – oficjalne dane GUS spisu powszechnego 1931

Województwo lwowskie – województwo II Rzeczypospolitej ze stolicą we Lwowie istniejące de jure w latach 1920–1945, de facto w latach 1921–1939.

Zostało utworzone 23 grudnia 1920[4], choć zaczęło funkcjonować 1 września 1921[5]. Przestało de facto funkcjonować z wybuchem II wojny światowej. Po zakończeniu wojny, dekretem PKWN z 21 sierpnia 1944[6] anulowano okupacyjny podział administracyjny, lecz nie wprowadzono jeszcze nowego. Tak więc do chwilli utworzenia wojwództwa rzeszowskiego z dniem 8 sierpnia 1945[7] stolica okrojonego województwa lwowskiego w granicach Polski znajdowała się w Rzeszowie[8][9].

Głównymi miastami województwa były Lwów, Borysław, Drohobycz, Jarosław, Krosno, Przemyśl, Rawa Ruska, Rzeszów, Sambor, Sanok i Żółkiew[10]. Powierzchnia województwa wynosiła 28,4 tys. km². Od reformy gminnej w 1934 roku (znoszącej gminy jednostkowe), województwo lwowskie liczyło 27 powiatów, 58 miast i 252 zbiorowe gminy wiejskie, podzielone na 2233 gromady (stan na 30.9.1934)[11]. Położenie Lwowa na kanwie województwa było acentryczne, tuż przy jego wschodniej granicy, co sprawiało, że odległość do np. Krosna wynosiła 185 km, a do Tarnobrzega 210 km. Jedyną większą zmianą jego granic było włączenie do województwa lwowskiego 17 kwietnia 1931 powiatu turczańskiego z województwa stanisławowskiego[12].

Obecnie obszar województwa lwowskiego znajduje się na terytorium Ukrainy (obwód lwowski) i Polski: głównie województwa podkarpackiego oraz częściowo lubelskiego (Bełżec, Lubycza Królewska, Tarnoszyn, Hulcze) i świętokrzyskiego (Nadbrzezie, Ostrówek i Zarzekowice).

Status prawny

26 września 1922 roku Sejm RP uchwalił Ustawę o zasadach powszechnego samorządu wojewódzkiego, a w szczególności województwa lwowskiego, tarnopolskiego i stanisławowskiego, przewidującą dla województwa lwowskiego pewną formę autonomii. Ustawa zakładała powołanie 100-osobowego, dwuizbowego sejmiku wojewódzkiego, składającego się z dwóch kurii narodowościowych: polskiej i ukraińskiej (oficjalnie określanej jako ruską), obu liczących po 50 członków. Każda z nich miała obradować osobno, przy czym w sprawach wspólnych, tzn. dotyczących całego województwa, wymagana była zgoda obu kurii. Do kompetencji sejmiku miały należeć sprawy dotyczące wyznań religijnych, oświecenia publicznego (z wyjątkiem szkolnictwa wyższego), dobroczynności publicznej, zdrowia, budownictwa, rolnictwa (z wyjątkiem reformy rolnej i środków służących do popierania rolnictwa), promowania przemysłu i handlu, melioracji, organizacji administracji gmin i powiatów, budżetu województwa i inne przekazane mu przez Sejm RP. Organem wykonawczym sejmiku ustanowiono wydział wojewódzki, składający się z wojewody, zastępcy wojewody, 8 członków wybieranych po połowie przez kurie polską i ukraińską oraz 4 powoływanych przez wojewodę. Wydział wojewódzki miał dzielić się na dwie sekcje narodowościowe, obradujące w trybie przewidzianym dla sejmików. Dziennik Urzędowy województwa miał być publikowany w językach polskim i ukraińskim. Zakazano prowadzenia przez państwo kolonizacji ziemskiej na obszarze województwa, a przy mianowaniu urzędników nakazano uwzględniać, obok wymaganych kwalifikacji, także narodowość kandydatów, tak aby skład personalny urzędów wojewódzkich odpowiadał rzeczywistym potrzebom narodowościowym. Przewidziano także utworzenie państwowego uniwersytetu ukraińskiego z siedzibą we Lwowie. Postanowienia tej ustawy nigdy nie zostały wprowadzone w życie[13][14]. Brak ukraińskiej autonomii na terenie Galicji Wschodniej był sprzeczny z międzynarodowymi zobowiązaniami Polski, takimi jak uchwała Rady Ambasadorów z 15 marca 1923 r. o zatwierdzeniu wschodnich granic Polski[15].

Demografia

Ludność województwa liczyła 2 718 014[16] mieszkańców (30.09.1921) oraz 3 128 000 mieszkańców (9.12.1931). Dane spisu 1931 obejmują przyłączony w kwietniu 1931 (z województwa stanisławowskiego) powiat turczański, dane spisu 1921 bez tego powiatu.

Ludność województwa lwowskiego według deklarowanej narodowości 1921

Według Pierwszego Powszechnego Spisu Ludności z 30.IX.1921[22].

Ludność województwa lwowskiego według deklarowanego wyznania 1921

Według Pierwszego Powszechnego Spisu Ludności z 30.IX.1921[22].

Ludność województwa lwowskiego w powiatach według deklarowanego języka ojczystego 1931

Województwo lwowskie
Powiat Polacy[23] Ukraińcy[uwaga 1][uwaga 2][uwaga 3][24] Żydzi[25] Niemcy[26] Ogółem
Lwów miasto * 1 198212 (63,48%) 35137 (11,25%) 75316 (24,12%) 2448 (0,78%) 312231
bóbrecki * 30672 (31,67%) 60444 (62,23%) 5533 (5,7%) 211 (0,22%) 97124
brzozowski * 68149 (81,91%) 10677 (12,83%) 3836 (4,61%) 3 (0,0%) 83205
dobromilski * 35945 (38,24%) 52463 (55,81%) 4997 (5,32%) 358 (0,3%) 93970
drohobycki * 91935 (47,28%) 79214 (40,74%) 20484 (10,53%) 2428 (1,25%) 194456
gródecki * 33228 (39,09%) 47812 (56,24%) 2975 (3,5%) 846 (0,99%) 85007
jarosławski * 120429 (81,37%) 20993 (14,18%) 6064 (4,1%) 33 (0,02%) 148028
jaworowski * 26938 (31,03%) 55868 (64,36%) 3044 (3,5%) 590 (0,68%) 86762
kolbuszowski 65361 (93,95%) 62 (0,09%) 3693 (5,31%) 80 (0,1%) 69565
krośnieński 93691 (82,63%) 14666 (12,93%) 4416 (3,89%) 35 (0,0%) 113387
leski * 31840 (28,54%) 70346 (63,05%) 8475 (7,6%) 547 (0,49%) 111575
lubaczowski * 43294 (49,61%) 38237 (43,82%) 5485 (6,28%) 124 (0,14%) 87266
lwowski * 80712 (56,52%) 58395 (40,89%) 1569 (1,1%) 1809 (1,27%) 142800
łańcucki 92084 (94,27%) 2590 (2,65%) 2318 (2,37%) 70 (0,0%) 97679
mościski * 49989 (55,88%) 37196 (41,57%) 2164 (2,42%) 19 (0,0%) 89460
niżański 60602 (94,34%) 115 (0,17%) 3084 (4,80%) 60 (0,09%) 64233
przemyski * 86393 (53,15%) 60005 (36,91%) 15891 (9,78%) 76 (0,0%) 162544
przeworski 56628 (95,51%) 406 (0,66%) 2154 (3,5%) 3 (0,0%) 61388
rawski * 27376 (22,43%) 82130 (67,28%) 10991 (9,0%) 1158 (0,95%) 122072
rudecki * 38417 (48,52%) 36254 (45,79%) 4247 (5,36%) 22 (0,03%) 79170
rzeszowski 173897 (93,95%) 963 (0,52%) 9065 (4,9%) 18 (0,0%) 185106
samborski * 56818 (42,46%) 68222 (50,98%) 7794 (5,82%) 700 (0,52%) 133814
sanocki * 67955 (59,51%) 38192 (33,44%) 7354 (6,44%) 20 (0,0%) 114195
sokalski * 42851 (39,27%) 59984 (54,98%) 5917 (5,42%) 136 (0,12%) 109111
tarnobrzeski 67624 (92,26%) 93 (0,12%) 5186 (7,08%) 10 (0,00%) 73297
turczański * 26083 (22,79%) 80483 (70,31%) 7552 (6,6%) 94 (0,08%) 114457
żółkiewski * 35816 (37,5%) 56060 (58,7%) 3344 (3,5%) 151 (0,16%) 95507
¹ Gwiazdką zaznaczono powiaty zaliczane do 1 listopada 1918 do Galicji Wschodniej
Ogółem (bez Lwowa) [tys.]: 1604,7 (57,00%) 1031,8 (36,66%) 157,6 (5,6%) 9,6 (0,34%) 2815,1
Ogółem (ze Lwowem) [tys.]: 1802,9 (57,65%) 1067,0 (34,12%) 232,9 (7,45%) 12,0 (0,39%) 3127,4

Według Drugiego Powszechnego Spisu Ludności z 9.XII.1931 roku[27]

Ludność województwa lwowskiego według deklarowanego wyznania 1931

Województwo lwowskie
Powiat rzymskokatolickie greckokatolickie judaizm protestantyzm Ogółem
Lwów miasto * 1 157490 (50,44%) 49747 (15,93%) 99595 (31,90%) 3630 (1,16%) 312231
bóbrecki * 22820 (23,50%) 66077 (68,03%) 7972 (8,21%) 131 (0,13%) 97124
brzozowski * 65813 (79,10%) 12711 (15,28%) 4316 (5,19%) 0 (0,00%) 83205
dobromilski * 25941 (27,61%) 59640 (63,47%) 4997 (5,32%) 503 (0,54%) 93970
drohobycki * 52172 (26,83%) 110317 (56,73%) 28888 (14,86%) 2285 (11,75%) 194456
gródecki * 22408 (26,36%) 56686 (66,68%) 4982 (58,61%) 778 (0,92%) 85007
jarosławski * 83652 (56,51%) 52238 (35,29%) 11721 (7,92%) 93 (0,06%) 148028
jaworowski * 18394 (21,20%) 62783 (72,36%) 5161 (5,95%) 286 (0,33%) 86762
kolbuszowski 63999 (92,00%) 87 (0,13%) 5091 (7,32%) 80 (0,11%) 69565
krośnieński 91189 (80,42%) 10880 (9,60%) 6521 (5,75%) 225 (0,20%) 113387
leski * 18209 (16,32%) 81544 (73,08%) 10916 (9,78%) 674 (0,60%) 111575
lubaczowski * 32994 (37,81%) 44696 (51,22%) 9342 (10,71%) 129 (0,15%) 87266
lwowski * 67430 (47,22%) 67507 (47,27%) 5087 (3,56%) 2320 (1,62%) 142800
łańcucki 86066 (88,11%) 4781 (4,89%) 6281 (6,43%) 70 (0,07%) 97679
mościski * 34619 (38,70%) 49221 (55,02%) 5428 (6,07%) 72 (0,08%) 89460
niżański 59069 (91,96%) 915 (1,42%) 3985 (6,20%) 51 (0,08%) 64233
przemyski * 67068 (41,26%) 73477 (45,20%) 21424 (13,18%) 167 (0,10%) 162544
przeworski 54833 (89,32%) 3029 (4,93%) 3405 (5,55%) 10 (0,02%) 61388
rawski * 22489 (18,42%) 84157 (68,94%) 13381 (10,96%) 542 (0,44%) 122072
rudecki * 27674 (34,96%) 45742 (57,78%) 5396 (6,82%) 260 (0,33%) 79170
rzeszowski 164050 (88,62%) 3260 (1,76%) 17098 (9,24%) 27 (0,01%) 185106
samborski * 43583 (32,57%) 78504 (58,67%) 11258 (8,41%) 324 (0,24%) 133814
sanocki * 48968 (42,88%) 54567 (47,78%) 9455 (8,28%) 49 (0,04%) 114195
sokalski * 25425 (23,30%) 69260 (63,48%) 13372 (12,26%) 224 (0,21%) 109111
tarnobrzeski 65891 (89,90%) 165 (0,23%) 6333 (8,64%) 14 (0,02%) 73297
turczański * 6301 (5,51%) 96564 (84,37%) 10627 (9,28%) 40 (3,49%) 114457
żółkiewski * 20279 (21,23%) 66784 (69,93%) 7848 (8,22%) 282 (0,30%) 95507
¹ Gwiazdką zaznaczono powiaty zaliczane do 1 listopada 1918 do Galicji Wschodniej
Ogółem (bez Lwowa) [tys.]: 1291,3 (45,87%) 1255,6 (44,60%) 242,8 (8,62%) 9,5 (0,34%) 2815,1
Ogółem (ze Lwowem) [tys.]: 1448,8 (46,33%) 1305,3 (41,74%) 342,4 (10,95%) 13,1 (0,42%) 3127,4

Według Drugiego Powszechnego Spisu Ludności z 9.XII.1931 roku[28]

Administracja państwowa II Rzeczypospolitej, wbrew oficjalnie głoszonemu stanowisku, za Polaków uważała faktycznie wyłącznie ludność rzymskokatolicką, uznając że podział wyznaniowy pokrywa się z narodowościowym[29].

Struktura demograficzna (1931)[3]

Liczba ludności (dane z 9 grudnia 1931):

 OgółemKobietyMężczyźni
 osób %osób %osób %
Ogółem 3 127 409 100 1 625 793 51,99 1 501 616 48,01
Miasto 775 735 24,80 414 289 13,25 361 446 11,56
Wieś 2 351 674 75,20 1 211 504 38,74 1 140 170 36,46

Podział administracyjny

Powierzchnia powiatów według stanu na 1939 r., w przypadku wcześniejszego zniesienia lub zmiany przynależności wojewódzkiej powiatu na ostatni rok istnienia w ramach danego województwa. Liczba ludności na podstawie spisu powszechnego z 1931 r., w przypadku powiatów zniesionych lub przeniesionych przed tą datą, dane ze spisu powszechnego z 1921 r.

Powiat Powierzchnia
(km²)		 Liczba mieszkańców Siedziba
(liczba mieszkańców)
bóbrecki 891 97 100 Bóbrka
(5441)
brzozowski 684 83 200 Brzozów
(4242)
cieszanowski (do 1922)[uwaga 4] 1136 86 549 Cieszanów
(2248)
dobromilski 994 94 000 Dobromil
(5531)
drohobycki 1499 194 400 Drohobycz
(32 622)
gródecki 889 85 000 Gródek Jagielloński
(12 942)
jarosławski 1337 148 000 Jarosław
(22 330)
jaworowski 977 86 800 Jaworów
(10 690)
kolbuszowski 873 69 600 Kolbuszowa
(3112)
krośnieński[uwaga 5] 934 113 400 Krosno
(12 125)
liski (od 1931 leski)[uwaga 6] 1832 111 600 Lisko (od 1931 Lesko)
(3943)
lubaczowski (od 1923)[uwaga 4] 1146 87 300 Lubaczów
(6245)
lwowski 1276 142 800 Lwów
(316 177)
Lwów 67 316 177
łańcucki 889 97 700 Łańcut
(7535)
mościski 755 89 500 Mościska
(4770)
niżański 973 64 200 Nisko
(5461)
przemyski 1002 162 500 Przemyśl
(51 379)
przeworski 415 61 400 Przeworsk
(5941)
rawski 1401 122 100 Rawa Ruska
(11146)
rudecki 670 79 200 Rudki
(3649)
rzeszowski[uwaga 5] 1270 185 100 Rzeszów
(27 499)
samborski[uwaga 7] 1133 133 800 Sambor
(22 111)
sanocki 1282 114 200 Sanok
(14 262)
sokalski 1324 109 100 Sokal
(12 135)
starosamborski (do 1932)[uwaga 7] 689 82 135 Stary Sambor
(4867)
strzyżowski (do 1932)[uwaga 5] 524 56 400 Strzyżów
(3060)
tarnobrzeski 949 72 200 Tarnobrzeg
(3643)
turczański (od 1931)[uwaga 8] 1829 114 400 Turka
(10 145)
żółkiewski 1111 95 500 Żółkiew
(10 348)

Wojewodowie lwowscy

Okręgowi Delegaci Rządu RP 1941–1944[31]

Wicewojewodowie

Miasta i miasteczka

Synteza

W latach międzywojennych istniały trzy rodzaje jednostek osadniczych o charakterze topograficznie miejskim: miasto, miasteczko i osada miejska. Na terenie woj. lwowskiego występowały dwie formy (miasta i miasteczka).

Określenie miasto miało w latach międzywojennych trojakie znaczenie. Mogło odnosić się wyłącznie do charakteru prawnego miejscowości (a więc typu jednostki administracyjnej), co nie znaczyło automatycznie że „miasto administracyjne” faktycznie posiadało prawa miejskie. Podstawą zaliczenia danej miejscowości do grupy miast było tzw. kryterium administracyjne, jako najwięcej odpowiadające rozwojowi stosunków i życia. Mimo że większość miast prawnych prawa miejskie posiadała, wiele z nich miało zaledwie prawa miasteczka, a niektóre miasta (Nisko, Borysław, Tustanowice) były wręcz wsiami[16].

Odwrotnie wiele miasteczek, a nawet 11 miast (np. Dynów, Bircza, Dubiecko itd.) – a więc faktycznie posiadających prawa miasteczka bądź prawa miejskie – były gminami wiejskimi (chodzi tu o gminy jednostkowe sprzed komasacji w gminy zbiorowe w 1934 roku)[16]. Jednostki te w ogólnych publikacjach nie są zaliczane do miast (a więc nie wpływają na liczbę miast województwa), co jednak lekceważy fakt posiadania praw miasteczka/praw miejskich (poniższa tabela je uwzględnia z zachowaną dystynkcją).

Ponadto niektóre miejscowości posiadały w nazwie wyraz Miasto – pisany wielką literą – mimo braku praw miejskich (np. Pruchnik-Miasto, Waręż Miasto, Tartaków Miasto). Wyraz ten stanowił integralną część nazwy miejscowości (choć nie przesądzał bynajmniej jej charakteru topograficznego) aby odróżnić ją od innej (topograficznie wiejskiej) miejscowości o identycznej nazwie w tej samej okolicy (np. Pruchnik-Wieś, Waręż-Wieś, Tartaków-Wieś)[16].

Miasta prawne galicyjskie (województwa krakowskie, lwowskie, stanisławowskie i tarnopolskie) należały do trzech kategorii:

  • miasta o własnym statucie
  • miasta rządzące się ustawą z 13 marca 1889 roku[47]
    • miasta należące do tej kategorii posiadały wszystkie przywileje miast (prawa miejskie), z wyjątkiem miasteczka Buczacz
  • miasta rządzące się ustawą z 3 lipca 1896 roku[48]
    • miasta należące do tej największej kategorii posiadały najczęściej przywileje a) miasteczek, rzadziej b) miast a czasem wyjątkowo (7 miejscowości) niektóre były c) wsiami

13 lipca 1933 roku weszła w życie ustawa o częściowej zmianie ustroju samorządu terytorialnego, stanowiąca znoszenie miast o liczbie mieszkańców niższej niż 3000 w drodze rozporządzeń Rady Ministrów, a większych miast w drodze ustawodawczej[49]. Ustawa z 3 lipca 1896 roku przestała obowiązywać w ciągu roku od wejścia w życie ustawy (czyli do lipca 1934) przez co miasta i miasteczka rządzące się ustawą z 1896 roku i liczące powyżej 3000 mieszkańców zostały automatycznie podniesione do rangi miast objętych ustawą z 1889 roku[50]. Tak więc 31 miast/miasteczek rządzących się ustawą z 1896 roku i liczących w 1933 roku mniej niż 3000 mieszkańców, a także 8 (9[51]) gmin miejskich będących wsiami (niezależnie od liczby ludności) zostałyby według nowego prawa przekształcone w gminy wiejskie. Jednakże indywidualnymi rozporządzeniami za miasta uznano 20 mniejszych miast[52] oraz wszystkie wsie[51] stanowiące gminy miejskie[53]. Równocześnie do rzędu miast podniesiono także trzy dotychczasowe gminy wiejskie[54]. Na mocy ustawy z 1933 łącznie 12 miejscowości (w tym jedna wieś) utraciło status gmin miejskich[55].

W poniższej tabeli umieszczono wszystkie miasta i miasteczka województwa lwowskiego obu typów z podziałem na charakter prawny (rodzaj jednostki administracyjnej) i przywileje (prawa miejskie/miasteczka).

Wykaz

Stan ludności: na 30 września 1921 roku (niezależnie od statusu jednostki w 1921 roku)
Główne źródło: Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej – Tom XIII – Województwo Lwowskie, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1924
Źródła uzupełniające: Dzienniki Ustaw, przedstawione w przypisach

Herb Miejscowość Charakter prawny Przywileje Powiat Liczba mieszk.
Babice nad Sanem Gmina wiejska Miasteczko przemyski 1105
Baligród Gmina wiejska Miasteczko liski 1260
Baranów Miasto Miasteczko[56] tarnobrzeski 1792
Bełz Miasto Miasto sokalski 4148
Bircza Gmina wiejska Miasto[57] dobromilski 1929
Błażowa Miasto Miasteczko[58] rzeszowski 5123
Borysław[59] Miasto Wieś[60] drohobycki 16099
Bóbrka Miasto Miasto bóbrecki 4391
Brzozdowce Gmina wiejska Miasteczko bóbrecki 2376
Brzozów Miasto Miasto brzozowski 4160
Bukowsko[61] Gmina wiejska Miasto[57] sanocki 726
Chodorów Miasto Miasteczko[58] bóbrecki 4206
Chyrów Miasto Miasteczko[58] starosamborski[62][63] 2654
Cieszanów Miasto Miasteczko[56] cieszanowski[64] 2248
Czudec Gmina wiejska Miasteczko strzyżowski[65] 940
Dobromil Miasto Miasto dobromilski 3431
Drohobycz Miasto Miasto drohobycki 26736
Dubiecko Gmina wiejska Miasto[57] przemyski 1793
Dukla Miasto Miasteczko[56] krośnieński 2082
Dynów Gmina wiejska Miasto[57] brzozowski 2727
Felsztyn Gmina wiejska Miasteczko starosamborski[62] 1195
Fredropol Gmina wiejska Miasteczko przemyski 302
Frysztak Gmina wiejska Miasteczko strzyżowski[66] 1357
Głogów Miasto Miasteczko[56] rzeszowski 2291
Gródek Jagielloński Miasto Miasto gródecki 10491
Hussaków Gmina wiejska Miasteczko mościski 973
Jaćmierz Gmina wiejska Miasto[57] sanocki 620
Janów[67] Miasto Miasteczko[56] gródecki 1808
Jarosław Miasto Miasto jarosławski 19973
Jaryczów Nowy Miasto Miasto[68] lwowski 2139
Jasienica Gmina wiejska Miasteczko brzozowski 2090
Jaśliska Gmina wiejska Miasto[57] sanocki 876
Jawornik Polski[69] Gmina wiejska Miasteczko rzeszowski 991
Jaworów Miasto Miasto jaworowski 8910
Jedlicze Gmina wiejska Miasteczko krośnieński 782
Kańczuga Miasto Miasteczko[56] przeworski 2396
Kolbuszowa Miasto Miasteczko[58] kolbuszowski 2900
Komarno Miasto Miasto rudecki 5009
Korczyna Gmina wiejska Miasteczko krośnieński 4519
Krakowiec Miasto Miasteczko[56] jaworowski 1389
Krasiczyn Gmina wiejska Miasteczko przemyski 424
Krosno Miasto Miasto krośnieński 6287
Krukienice Gmina wiejska Miasteczko mościski 1619
Krystynopol Gmina wiejska Miasteczko sokalski 2805
Krzywcza Gmina wiejska Miasteczko przemyski 928
Kukizów Gmina wiejska Miasteczko lwowski 742
Kulików Miasto Miasteczko[58] żółkiewski 2886
Laszki Murowane[70] Gmina wiejska Miasteczko starosamborski[62] 478
Leżajsk Miasto Miasteczko[58] łańcucki 5063
Lisko Miasto Miasto liski 3806
Lipsko Gmina wiejska Miasteczko cieszanowski[64] 1099
Lubaczów Miasto Miasto cieszanowski[64] 5303
Lubycza Królewska[71] Gmina wiejska Miasteczko rawski 710
Lutowiska Gmina wiejska Miasteczko liski 2125
Lwów Miasto Miasto miasto Lwów[72] 219388
Łańcut Miasto Miasteczko[58] łańcucki 4518
Magierów Gmina wiejska Miasteczko rawski 2473
Majdan Gmina wiejska Miasteczko kolbuszowski 2014
Mosty Wielkie Miasto Miasteczko[58] żółkiewski 3795
Mościska Miasto Miasto mościski 4751
Mrzygłód Gmina wiejska Miasto[57] sanocki 675
Narol Gmina wiejska Miasteczko cieszanowski[64] 1817
Nawarja[73] Gmina wiejska Miasteczko lwowski 1084
Niebylec Gmina wiejska Miasteczko strzyżowski[65] 550
Niemirów Miasto Miasteczko[58] rawski 2463
Nisko Miasto Wieś[74] niżański 4749
Niżankowice Miasto[75] Miasteczko przemyski 1865
Nowe Miasto Gmina wiejska Miasto[57] dobromilski 794
Nowotaniec Gmina wiejska Miasto[57] sanocki 524
Oleszyce Gmina wiejska Miasteczko cieszanowski[64] 2917
Płazów Gmina wiejska Miasteczko cieszanowski[64] 786
Potylicz Gmina wiejska Miasteczko rawski 3371
Pruchnik[76] Gmina wiejska Miasteczko jarosławski 1697
Przemyśl Miasto Miasto przemyski 47958
Przeworsk Miasto Miasto przeworski 3371
Radomyśl nad Sanem Gmina wiejska Miasteczko tarnobrzeski 1121
Radymno Miasto Miasteczko[56] jarosławski 1907
Rawa Ruska Miasto Miasteczko[58] rawski 8970
Rozwadów Miasto Miasteczko[58] tarnobrzeski 2700
Rudki Miasto Miasteczko[58] rudecki 3452
Rudnik Miasto Miasteczko[58] niżański 2959
Rybotycze Gmina wiejska Miasto[57] dobromilski 1262
Rymanów Miasto Miasto sanocki 3546
Rzeszów Miasto Miasto rzeszowski 24942
Sambor Miasto Miasto samborski 19417
Sądowa Wisznia Miasto Miasto mościski 4207
Sanok Miasto Miasto sanocki 9638
Sieniawa Miasto Miasteczko[77] jarosławski 1824
Sokal Miasto Miasto sokalski 10183
Sokołów Miasto Miasteczko[58] kolbuszowski 3515
Stara Sól Miasto[78] Miasto starosamborski[62] 1170
Stary Sambor Miasto Miasto starosamborski[62] 4314
Strzeliska Nowe Gmina wiejska Miasteczko bóbrecki 1844
Strzyżów Miasto Miasteczko[58] strzyżowski[65] 2188
Szczerzec Miasto Miasto[68] lwowski 936
Tarnobrzeg Miasto Miasteczko[58] tarnobrzeski 3169
Tartaków[79] Gmina wiejska Miasteczko sokalski 1486
Turka[80] Miasto[80] Miasteczko[58][80] turczański 10030
Tustanowice Miasto Wieś[81] drohobycki 13240
Tyczyn Miasto Miasteczko[58] rzeszowski 3095
Tyrawa Wołoska Gmina wiejska Miasteczko sanocki 1444
Uhnów Miasto Miasteczko[58] rawski 3575
Ulanów Miasto[82] Miasteczko niżański 2192
Ustrzyki Dolne Miasto Miasteczko[58] liski 3234
Waręż[83] Gmina wiejska Miasteczko sokalski 955
Wielkie Oczy Gmina wiejska Miasteczko jaworowski 1550
Winniki[84] Gmina wiejska[84] Wieś[84] lwowski 3603
Zarszyn Gmina wiejska Miasto[57] sanocki 975
Żołynia[85] Gmina wiejska Miasteczko łańcucki 954
Żółkiew Miasto Miasto żółkiewski 7867

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ „Metoda, użyta przy badaniu stosunków językowych wśród mniejszości słowiańskich w Małopolsce Wschodniej, była zupełnie inną, inną też będzie dokładność wyników językowych w tej dzielnicy, oczywiście, jeżeli chodzi o ustalenie podziału tych mniejszości na poszczególne grupy, nie zaś o odgraniczenie ich od ludności polskiej. Tutaj, z powodu protestów ludności staroruskiej, odżegnywującej się od nazwy języka „ukraińskiego”, której narzucenie, jako jedynie obowiązującej, mogłoby wpłynąć ujemnie na przebieg akcji spisowej, a więc wyłącznie ze względów technicznych, nie zaś zasadniczych, wprowadzono równolegle oba określenia: „język ukraiński” i „język ruski”, dając jednocześnie obu odłamom ludności możność określenia języka ojczystego nazwą dowolnie wybraną. Uzyskane w obu rubrykach liczby nie zostaną jednak ogłoszone oddzielnie, lecz będą złączone w jedną wspólną pozycję spisową języka ojczystego ukraińskiego (ruskiego), tak jak to zostało dokonane w dopiero co przytoczonem oszacowaniu. Stanie się to dlatego, „że oba wyrazy zostały użyte na oznaczenie jednej i tej samej grupy etnicznej i że za zasadnicze określenie języka tej grupy jest uważane określenie – „ukraiński” (patrz wywiad z p. Dr. Buławskim – „Sprawy Narodowościowe” Nr. 1/1932, s. 6). W ten sposób nastawienie ideologiczne spisu 1931 r. w stosunku do mniejszości słowiańskich w Małopolsce, pomimo uzasadnionej względami natury technicznej różnicy terminologji, zasadniczo nie różni się od nastawienia spisu 1921 oraz wszystkich przedwojennych spisów austrjackich, które, tak jak i spis 1931 r., wychodziły z założenia nierozróżniania podziału tych mniejszości, a mianowicie: podziału językowego w spisach austrjackich, narodowościowego zaś w spisie 1921 r. (…) Zresztą stwierdzenie istnienia w Małopolsce nieistniejącej ani na Ziemiach Wschodnich ani nigdzie poza granicami Rzeczypospolitej odrębnej narodowości lub języka „ruskiego”, czwartego z kolei w Słowiańszczyźnie Wschodniej obok białoruskiego, ukraińskiego i rosyjskiego, nie mogłoby być obecnie naukowo uzasadnione.” Alfons Krysiński, Ludność polska i mniejszości w świetle spisów 1921 i 1931, Warszawa 1933, Instytut Badań Spraw Narodowościowych, Biblioteka Spraw Narodowościowych nr 11, s. 44-46.
  2. ↑ „Naród nie jest społecznością homogeniczną, stąd też w przypadku ukraińskiego etnosu zamieszkującego terytorium II Rzeczypospolitej możemy wyróżnić następujące grupy prezentujące różny stopień świadomości i samoidentyfikacji: 1. Ukraińcy świadomi swej odrębności narodowej, kultywujący swą odrębność i manifestujący ją na zewnątrz; 2. Ukraińcy o ugruntowanej świadomości narodowej, ograniczający ją jednak do sfery rodzinnej i konfesyjnej; 3. Ukraińcy o niewykształconej świadomości narodowej, zachowujący poczucie odrębności na poziomie etnicznym oraz utrzymujący więź ze swym wyznaniem, słabo znający język literacki, ale modlący się po rusku (Rusini)”'; Robert Potocki, Polityka państwa polskiego wobec zagadnienia ukraińskiego w latach 1930–1939, Lublin 2003, wyd. Instytut Europy Środkowo-Wschodniej, ISBN 83-917615-4-1, s. 45.
  3. ↑ „Liczebność Rusinów, których – poza przywódcami, określającymi się coraz wyraźniej jako Rosjanie, czego dowodzili przez przyjmowanie języka rosyjskiego- uznać należy za zbiorowość etniczną, była znikoma. Na podstawie statystyk wyborczych oraz liczby członków instytucji i stowarzyszeń kulturalnych (Towarzystwo im. Michaiła Kaczkowskiego) oraz gospodarczych (Rewizyjny Związek Ruskich Spółdzielni, Ruskij Rolniczyj Sojuz) pozostających pod wpływami „staroruskimi” można ją szacować na 4 do 8% ogółu populacji ukraińskiej.” Grzegorz Hryciuk Przemiany narodowościowe i ludnościowe w Galicji Wschodniej i na Wołyniu w latach 1931–1948, Toruń 2005, Wyd. Adam Marszałek, ISBN 83-7441-121-X, s. 104. „A. Krysiński szacował rzeczywistą liczebność grupy uważającej się za „Rusinów” na 250 tys.” Andrzej Chojnowski, Koncepcje polityki narodowościowej rządów polskich w latach 1921–1939, Wrocław 1979, Wyd. Zakład Narodowy im Ossolińskich, ISBN 83-04-00017-2, s 9. przypis 14.
  4. 1 2 1 stycznia 1923 przeniesiono siedzibę urzędu starostwa powiatu cieszanowskiego z Cieszanowa do Lubaczowa, a nazwę powiatu zmieniono na powiat lubaczowski (M.P. z 1922 r. nr 282, poz. 204).
  5. 1 2 3 1 kwietnia 1932 r. zniesiono powiat strzyżowski a jego terytorium włączono do powiatów rzeszowskiego i krośnieńskiego (Dz.U. z 1932 r. nr 6, poz. 36).
  6. ↑ 4 marca 1931 zmieniona nazwę Liska na Lesko i przez to powiatu liskiego na powiat leski (M.P. z 1931 r. nr 51, poz. 86).
  7. 1 2 1 kwietnia 1932 r. zniesiono powiat starosamborski a jego terytorium włączono do powiatu samborskiego (Dz.U. z 1932 r. nr 6, poz. 36).
  8. ↑ 17 kwietnia 1931 roku przyłączono do woj. lwowskiego powiat turczański z woj. stanisławowskiego (Dz.U. z 1931 r. nr 34, poz. 238).

Przypisy

  1. ↑ Dz.U. z 1921 r. nr 46, poz. 282.
  2. ↑ Andrzej Gawryszewski: Ludność Polski w XX wieku. Warszawa: Polska Akademia Nauk – Instytut Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania im. Stanisława Leszczyckiego, 2005, s. 32, seria: Monografie. ISBN 83-87954-66-7. ISSN 1643-2312.
  3. 1 2 Drugi Powszechny Spis Ludności z dn. 9.XII 1931 r. Mieszkania i gospodarstwa domowe. Ludność, Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 1938, s. 1.
  4. ↑ Dz.U. z 1920 r. nr 117, poz. 768 – Ustawa z dnia 3 grudnia 1920 r. o tymczasowej organizacji władz administracyjnych II instancji (województw) na obszarze b. Królestwa Galicji i Lodomerji z W. Ks. Krakowskiem oraz na wchodzących w skład Rzeczypospolitej Polskiej obszarach Spisza i Orawy.
  5. ↑ Wszedł w życie podział b. Królestwa Galicji i Lodomerii na województwa i likwidacja Namiestnictwa Galicji Dz.U. z 1921 r. nr 46, poz. 282 – Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 17 maja 1921 r. w przedmiocie wykonania art. 3 ustawy z dnia 3 grudnia 1920 r. o tymczasowej organizacji władz administracyjnych II instancji (województw) na obszarze b. Królestwa Galicji i Lodomerji z W. Ks. Krakowskiem oraz na wchodzących w skład Rzeczypospolitej Polskiej obszarach Spisza i Orawy, por. Agnieszka Biedrzycka, Kalendarium Lwowa 1918-1939, Kraków 2012 wyd. Universitas, ISBN 97883-242-1678-9, s. 129.
  6. ↑ Dz.U. z 1944 r. nr 2, poz. 8
  7. ↑ Dz.U. z 1945 r. nr 27, poz. 168
  8. ↑ Szymon Jakubowski: Jak Rzeszów został stolicą województwa... lwowskiego. Nowa Strategia. [dostęp 2020-02-27].
  9. ↑ Przez rok Rzeszów był stolicą województwa... lwowskiego [online], Podkarpacka Historia, 7 lipca 2023 [dostęp 2024-02-25] (pol.).
  10. ↑ Eugenjusz Romer, Powszechny atlas geograficzny, Lwów-Warszawa 1928, mapa 47.
  11. ↑ Lwowski Dziennik Wojewódzki. 1934, nr 19, poz. 117.
  12. ↑ Dz.U. z 1931 r. nr 34, poz. 238
  13. ↑ Ustawa z dnia 26 września 1922 r. o zasadach powszechnego samorządu wojewódzkiego, a w szczególności województwa lwowskiego, tarnopolskiego i stanisławowskiego. Dz.U. 1922 nr 90, poz. 829.
  14. ↑ Ludwik Mroczka: Spór o Galicję Wschodnią 1914-1923. Kraków: Wydawnictwo Naukowe WSP, 1998. ISBN 83-87513-27-X.
  15. ↑ „Wobec tego iż uznane zostało przez Polskę, że co się tyczy wschodniej części Galicji, warunki etnograficzne czynią koniecznym ustrój autonomiczny” – oficjalny tekst polski decyzji Konferencji Ambasadorów zamieszczony w Dzienniku Ustaw RP z dn. 20 kwietnia 1923 r. Dz.U. z 1923 r. nr 49, poz. 333), Odbudowa państwowości polskiej. Najważniejsze dokumenty 1912-1924 pod redakcją Kazimierza W. Kumanieckiego, Warszawa-Kraków 1924, s. 676 („Considerant qu’il est reconnu par la Pologne, qu’en ce qui concerne la partie orientale de la Galicie, les conditions ethnographiques necessitent un regime d’autonomie” – tekst francuski).
  16. 1 2 3 4 Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej – Tom XIII – Województwo Lwowskie, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1924.
  17. ↑ Respondenci podający narodowość polską jako własną.
  18. ↑ Respondenci podający narodowość rusińską jako własną. Narodowości ukraińskiej spis nie przewidywał.
  19. ↑ Karol Grünberg, Bolesław Sprengel, Trudne sąsiedztwo. Stosunki polsko-ukraińskie w X-XX wieku, Warszawa: Książka i Wiedza, 2005, s. 319, ISBN 83-05-13371-0, OCLC 838584346.
  20. ↑ Respondenci podający narodowość „żydowską” jako własną.
  21. ↑ Respondenci podający narodowość niemiecką jako własną.
  22. 1 2 Źródło: Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej opracowany na podstawie wyników Pierwszego Powszechnego Spisu Ludności z dnia 30 września 1921, zeszyt: Województwo lwowskie (tabela wojewódzka, s. VIII-IX.), Warszawa 1924, wyd. Główny Urząd Statystyczny.
  23. ↑ Respondenci podający język polski jako ojczysty.
  24. ↑ Respondenci podający język ukraiński i „język ruski” jako ojczysty.
  25. ↑ Respondenci podający jidisz i język hebrajski jako ojczysty.
  26. ↑ Respondenci podający język niemiecki jako ojczysty.
  27. ↑ Grzegorz Hryciuk Przemiany narodowościowe i ludnościowe w Galicji Wschodniej i na Wołyniu w latach 1931–1948, Toruń 2005, Wyd. Adam Marszałek, ISBN 83-7441-121-X, s. 79, Robert Potocki, Polityka państwa polskiego wobec zagadnienia ukraińskiego w latach 1930–1939, Lublin 2003, wyd. Instytut Europy Środkowo-Wschodniej, ISBN 83-917615-4-1, s. 47., „Statystyka Polski”, seria C, z. 68 Warszawa 1938.
  28. ↑ Źródło: Mały Rocznik Statystyczny 1938 s. 24, tabela 15.
  29. ↑ „Wbrew zresztą oficjalnie głoszonemu stanowisku w dokumentach administracji państwowej i władz szkolnych za Polaków uznawano wyłącznie ludność rzymskokatolicką. W poufnym piśmie wojewody tarnopolskiego do MWRiOP z 20 maja 1936 stwierdzano explicite, że „przynależność obrządkowa pokrywa się w stu procentach na terenie tut[ejszym] a szerzej biorąc na terenie Województw południowych z zagadnieniem narodowościowym”, w niewiele wcześniejszym sprawozdaniu skierowanym przez Urząd Wojewódzki lwowski do MSW konstatowano z nie mniejszym przekonaniem, że „przynależność do wyznania rzym[sko]-kat[olickiego] względnie gr[ecko]-kat[olickiego] jest równoznaczna z przyznawaniem się do narodowości polskiej lub ruskiej”. Administracja państwowa uznawała więc bez zastrzeżeń, jak sformułował to w 1939 wicewojewoda tarnopolski B. Rogowski, iż „na terenie województw południowych religia rzym[sko]katolicka jest synonimem polskości, należenie do rzym[sko]kat[olickiego] kościoła oznacza to samo, co być Polakiem” Grzegorz Hryciuk, Przemiany narodowościowe i ludnościowe w Galicji Wschodniej i na Wołyniu w latach 1931–1948, Toruń 2005, Wydawnictwo Adam Marszałek, ISBN 83-7441-121-X; s. 75.
  30. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Województwa Lwowskiego”. Nr 8, s. 5, 15 sierpnia 1927.
  31. ↑ Grzegorz Mazur, Jerzy Skwara, Jerzy Węgierski, Kronika 2350 dni wojny i okupacji Lwowa 1 IX 1939 – 5 II 1946, Katowice 2007, Wyd. Unia Katowice, ISBN 978-83-86250-49-3. s. 200.
  32. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Województwa Lwowskiego”. Nr 1, s. 2, 1 stycznia 1926.
  33. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Województwa Lwowskiego”. Nr 10, s. 2, 15 października 1927.
  34. ↑ Ruch służbowy. „Lwowski Dziennik Wojewódzki”. Nr 7, s. 92, 7 kwietnia 1929.
  35. ↑ Ruch służbowy. „Lwowski Dziennik Wojewódzki”. Nr 4, 5 marca 1930.
  36. ↑ Ruch służbowy. „Lwowski Dziennik Wojewódzki”. Nr 5, s. 102, 20 marca 1930.
  37. ↑ Zgon wicewojewody lwowskiego ś. p. Dychdalewicza. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 1, nr 367 z 2 września 1933.
  38. ↑ Zgon wicewojewody Dychdalewicza wywołał szczery żal wśród społeczeństwa łódzkiego. „Ilustrowana Republika”, s. 1, nr 245 z 3 września 1933.
  39. ↑ Mianowanie wicewojewody Sochańskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 3, nr 146 z 28 czerwca 1936.
  40. ↑ Marian Sochański. „Wschód”, s. 2, nr 17 z 10 lipca 1936.
  41. ↑ Nominacja drugiego wicewojewody lwowskiego. „Wschód”, s. 1, nr 12 z 20 maja 1936.
  42. ↑ Kronika miejska. Nowy wicewojewoda we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 2, nr 160 z 16 lipca 1936.
  43. ↑ Nowy wicewojewoda lwowski. „Wschód”. Nr 125, s. 5, 9 kwietnia 1939.
  44. ↑ Urlop wojewody lwowskiego. „Gazeta Lwowska”. Nr 150, s. 4, 2 lipca 1939.
  45. ↑ Statut z dnia 14 października 1870 roku – Dz. Ust. Kraj. L. 79.
  46. ↑ Statut z dnia 6 października 1901 roku – Dz. Ust. Kraj. L. 108.
  47. ↑ Dz. Ust. Kraj. L. 24.
  48. ↑ Dz. Ust. Kraj. L. 51.
  49. ↑ Ustawa z dnia 23 marca 1933 r. o częściowej zmianie ustroju samorządu terytorjalnego (Dz.U. z 1933 r. nr 35, poz. 294, Art. 33).
  50. ↑ Adam Janusz Mielcarek: Podziały terytorialno – administracyjne II Rzeczypospolitej w zakresie administracji zespolonej. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2008.
  51. 1 2 W Dz.U. z 1933 r. nr 81, poz. 596 Jaworzno traktowane jest jako wieś (gmina), natomiast Skorowidz Miejscowości woj. krakowskiego z 1921 traktuje je jako miasteczko podlegające ustawie z 1896 roku, a serwis internetowy Miasta Jaworzno wspomina o statusie miasta obowiązującym od 21 września 1901 (str. 9).
  52. ↑ W tarnopolskim: Husiatyn (Dz.U. z 1934 r. nr 25, poz. 187), we lwowskim: Baranów, Cieszanów, Dukla, Głogów, Janów, Jaryszczów Nowy, Kańczuga, Krakowiec, Radymno, Szczerzec (Dz.U. z 1934 r. nr 28, poz. 232) i Sieniawa (Dz.U. z 1934 r. nr 45, poz. 395) oraz w krakowskim: Kalwaria, Limanowa, Muszyna, Radomyśl Wielki, Sędziszów, Tuchów, Wilamowice i Zator (Dz.U. z 1934 r. nr 28, poz. 233). Wyjątkowo tylko miasteczko Żabno (liczące ok. 2500 mieszkańców w 1933) nie wymagało osobnego rozporządzenia.
  53. ↑ We lwowskim: Borysław (Dz.U. z 1933 r. nr 62, poz. 467) i Winniki (Dz.U. z 1933 r. nr 81, poz. 595) oraz w krakowskim: Jaworzno, Krynica, Krzeszowice, Szczakowa i Zakopane (Dz.U. z 1933 r. nr 81, poz. 596).
  54. ↑ W tarnopolskim: Chorostków (Dz.U. z 1934 r. nr 14, poz. 116), Mielnica i Tłuste (Dz.U. z 1934 r. nr 25, poz. 186).
  55. ↑ W tarnopolskim: Jagielnica i Jazłowiec, we lwowskim: Niżankowice, Stara Sól i Ulanów oraz w krakowskim: Brzostek, Ciężkowice, Czarny Dunajec (wieś), Lanckorona, Uście Solne, Wiśnicz Nowy i Wojnicz.
  56. 1 2 3 4 5 6 7 8 Do 30 marca 1934 prawa miasteczka; prawa miejskie od 31 marca 1934 – Dz.U. z 1934 r. nr 28, poz. 232.
  57. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 W 1934 roku zniesienie praw miejskich na mocy Ustawy o częściowej zmianie ustroju samorządu terytorialnego (Dz.U. z 1933 r. nr 35, poz. 294) w drodze rozporządzenia (automatycznie).
  58. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 W 1934 roku prawa miejskie na mocy Ustawy o częściowej zmianie ustroju samorządu terytorialnego (Dz.U. z 1933 r. nr 35, poz. 294) w drodze rozporządzenia (automatycznie).
  59. ↑ 14 czerwca 1930 do Borysławia włączono Tustanowice (jednostka o identycznym statusie prawnym) – Dz.U. z 1930 r. nr 44, poz. 375.
  60. ↑ Mimo posiadania charakteru prawnego gminy miejskiej, Borysław nie mając praw miejskich był formalnie wsią; prawa miejskie otrzymał 14 sierpnia 1933 – Dz.U. z 1933 r. nr 62, poz. 467.
  61. ↑ Oficjalnie Bukowsko Miasto, aby odróżnić je od miejscowości (i gminy) Bukowsko Wieś.
  62. 1 2 3 4 5 Od 1 kwietnia 1932 w powiecie samborskim (po zniesieniu powiatu starosamborskiego) – Dz.U. z 1932 r. nr 6, poz. 36.
  63. ↑ 15 czerwca 1934 miasto włączone do powiatu dobromilskiego – Dz.U. z 1934 r. nr 48, poz. 427.
  64. 1 2 3 4 5 6 1 stycznia 1923 zmieniono nazwę i siedzibę powiatu cieszanowskiego (siedziba w Cieszanowie) na powiat lubaczowski (siedziba w Lubaczowie).
  65. 1 2 3 Od 1 kwietnia 1932 w powiecie rzeszowskim (po zniesieniu powiatu strzyżowskiego) – Dz.U. z 1932 r. nr 6, poz. 36.
  66. ↑ Od 1 kwietnia 1932 w powiecie krośnieńskim (po zniesieniu powiatu strzyżowskiego) – Dz.U. z 1932 r. nr 6, poz. 36.
  67. ↑ Obecnie Iwano-Frankowe.
  68. 1 2 Do 30 marca 1934 prawa miasteczka; prawa miejskie od 31 marca 1934 – Dz.U. z 1934 r. nr 28, poz. 232 – jednakże w wykazie miejscowości rządzących się ustawą z 1889 i 1896 r. (w głównym źródle z 1921) Jaryczów Nowy i Szczerzec są opisane jako miasta, nie jako miasteczka.
  69. ↑ Lub Jawornik Szklarski.
  70. ↑ Oficjalnie Laszki Murowane Miasteczko, aby odróżnić je od miejscowości (i gminy) Laszki Murowane Wieś.
  71. ↑ Oficjalnie Lubycza Królewska Miasteczko, aby odróżnić je od miejscowości (i gminy) Lubycza Królewska Wieś (lub Lubycza Kameralna]]).
  72. ↑ Powiat grodzki.
  73. ↑ Obecnie Nawaria.
  74. ↑ Mimo posiadania charakteru prawnego gminy miejskiej, Nisko nie mając praw miejskich było formalnie wsią; prawa miejskie otrzymało 20 października 1933 – Dz.U. z 1933 r. nr 81, poz. 594.
  75. ↑ 1 sierpnia 1934 miasto zdegradowane do statusu gminy wiejskiej – Dz.U. z 1934 r. nr 64, poz. 548.
  76. ↑ Oficjalnie Pruchnik Miasto (mimo nieposiadania praw miejskich), aby odróżnić je od miejscowości (i gminy) Pruchnik Wieś.
  77. ↑ Do 1 czerwca 1934 prawa miasteczka; prawa miejskie od 2 czerwca 1934 – Dz.U. z 1934 r. nr 45, poz. 395.
  78. ↑ 1 sierpnia 1934 miasto zdegradowane do statusu gminy wiejskiej – Dz.U. z 1934 r. nr 64, poz. 553.
  79. ↑ Oficjalnie Tartaków Miasto (mimo nieposiadania praw miejskich), aby odróżnić je od miejscowości (i gminy) Tartaków Wieś.
  80. 1 2 3 W 1921 Turka wraz z całym powiatem turczańskim należała do województwa stanisławowskiego; 17 kwietnia 1931 powiat turczański przyłączono do województwa lwowskiego – Dz.U. z 1931 r. nr 34, poz. 238 (liczba mieszkańców pobrana analogicznie ze skorowidzu miejscowości woj. stanisławowskiego (30 września 1921)).
  81. ↑ Mimo posiadania charakteru prawnego gminy miejskiej, Tustanowice nie mając praw miejskich były formalnie wsią; 14 czerwca 1930 Tustanowice zostały włączone do Borysławia (jednostki o identycznym statusie prawnym) – Dz.U. z 1930 r. nr 44, poz. 375.
  82. ↑ 1 sierpnia 1934 miasto zdegradowane do statusu gminy wiejskiej – Dz.U. z 1934 r. nr 64, poz. 648.
  83. ↑ Oficjalnie Waręż Miasto (mimo nieposiadania praw miejskich), aby odróżnić je od miejscowości (i gminy) Waręż Wieś.
  84. 1 2 3 W 1921 roku Winniki były zarówno gminą wiejską, jak i wsią (brak praw miejskich); status miasta (gmina miejska) otrzymały 1 stycznia 1924 (Dz.U. z 1924 r. nr 26, poz. 259), a prawa miejskie dopiero 20 października 1933 (Dz.U. z 1933 r. nr 81, poz. 595).
  85. ↑ Oficjalnie Żołynia Miasteczko, aby odróżnić je od miejscowości (i gminy) Żołynia Wieś.

Bibliografia

  • Grzegorz Hryciuk, Przemiany narodowościowe i ludnościowe w Galicji Wschodniej i na Wołyniu w latach 1931–1948, Toruń 2005, Wyd. Adam Marszałek, ISBN 83-7441-121-X.
  • Robert Potocki, Polityka państwa polskiego wobec zagadnienia ukraińskiego w latach 1930–1939, Lublin 2003, wyd. Instytut Europy Środkowo-Wschodniej, ISBN 83-917615-4-1.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.