Odznaka WRSzW w Gdańsku

Wojewódzkie sztaby wojskowy (WSzW) – dawna terenowa jednostka organizacyjna administracji wojskowej (TOAW) wchodząca w skład rządowej administracji niezespolonej w województwie, właściwa w sprawach operacyjno-obronnych oraz wojskowo-administracyjnych. Organizacyjnie podlegała dowództwu okręgu wojskowego, a nadzór administracyjny sprawował Minister Obrony Narodowej.

Historia

Do 2000 funkcjonowały pod nazwą wojewódzkich-regionalnych sztabów wojskowych (WRSzW). W 2007 wojewódzkie sztaby wojskowe wyszły z podporządkowania Sztabowi Generalnemu Sił Zbrojnych (SZ) i zostały przekazane Inspektoratowi Wsparcia SZ. W wyniku przeprowadzonych zmian w systemie dowodzenia i kierowania sił zbrojnych, decyzją MON nr 426/MON z 29 października 2014, jednostki TOAW zostały przekazane ponownie do Sztabu Generalnego SZ[1].

Na czele Sztabu stał szef wojewódzkiego sztabu wojskowego (szef WSzW), organ rządowej administracji niezespolonej w województwie podległy administracyjnie Ministrowi Obrony Narodowej, wykonujący przy pomocy sztabu zadania terenowego organu administracji wojskowej właściwego w sprawach operacyjno-obronnych, administrowania zasobami rezerw osobowych i materiałowych oraz w zakresie obrony terytorialnej.

Koordynował użycie oddziałów i poddziałów wojskowych w czasie zwalczania klęsk żywiołowych na terenie województwa. Wykonywał czynności planistyczne związane z wykorzystaniem sił i środków pozamilitarnego układu na potrzeby związane z obronnością państwa, a ponadto był organem wyższego stopnia w stosunku do wojskowych komendantów uzupełnień znajdujących się na administrowanym przez niego terenie. Od dnia 1 stycznia 2015 funkcję organu odwoławczego od postanowień i decyzji wydanych w pierwszej instancji przez szefów wojewódzkich sztabów wojskowych pełnił w imieniu Ministra Obrony Narodowej Szef Sztabu Generalnego SZ[1].

Lista wojewódzkich sztabów wojskowych

Do 2022 działało 16 WSzW, po jednym na każde województwo. Na mocy ustawy o obronie Ojczyzny zostały one zastąpione w 2022 przez oddziały Centralnego Wojskowego Centrum Rekrutacji[2].

Przypisy

  1. 1 2 Załęski 2018 ↓, s. 159.
  2. ↑ Ustawa z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz.U. z 2022 r. poz. 655).

Bibliografia

  • Ustawa z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony RP (Dz.U. z 2021 r. poz. 372)
  • Rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 24 lutego 2017 r. w sprawie wojewódzkich sztabów wojskowych i wojskowych komend uzupełnień (Dz.U. z 2017 r. poz. 626)
  • Krzysztof Załęski: Siły zbrojne. Teoria i praktyka funkcjonowania. Warszawa: Dyfin SA, 2018. ISBN 978-83-8085-693-6.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.