Wojciech Piotrowicz

Piotrowicz w barwach Budowlanych Lublin (2011)
Data i miejsce urodzenia	23 marca 1990 Lublin
Wzrost	183 cm[1]
Masa ciała	93 kg[1]
Rugby union
Pozycja	łącznik ataku
Kariera juniorska
Lata Zespół 1996–2008 Budowlani Lublin
Kariera seniorska[infobox 1]
Lata Zespół Wyst. (Pkt.) 2008–2013 Budowlani Lublin[2] 68 (519) 2014–2015 Pogoń Siedlce[3] (178) 2015– Ogniwo Sopot[4] 98
Reprezentacja narodowa[infobox 2]
rugby union
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.) 2006  Polska U-16 2007  Polska U-17 2007–2008  Polska U-18 2008–2009  Polska U-19 2009–2010  Polska U-20 2010–  Polska 24 (147)
rugby 7
Lata Reprezentacja Turn. (Pkt.) 2018  Polska
↑ Mecze i punkty w lidze akt. w dniu 29 kwietnia 2023 r. ↑ Mecze i punkty w reprez. akt. w dniu 11 marca 2023 r.

Wojciech Piotrowicz (ur. 23 marca 1990^[5] w Lublinie^[6]) – polski rugbysta występujący na pozycji łącznika ataku^[7], multimedalista mistrzostw Polski, w tym mistrz kraju z Ogniwem Sopot, reprezentant Polski w odmianach siedmio- i piętnastoosobowej.

Młodość

Piotrowicz pochodzi z rodziny blisko związanej z rugby – dyscyplinę tę uprawiali w przeszłości jego ojciec i brat^[8]. Jest wychowankiem Budowlanych Lublin, na pierwszy trening trafił w wieku 6 lat^[7]. W barwach lubelskiego klubu występował na wszystkich szczeblach juniorskich i młodzieżowych^[9][10]; kilkakrotnie z sukcesami uczestniczył w Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży^[11][12][13]. W 2007 roku z Budowlanymi jako kapitan drużyny sięgnął po mistrzostwo Polski w kategorii kadetów^[14]. W wieku juniorskim występował na pozycji łącznika młyna^[7][9] albo środkowego ataku^[13].

Kariera klubowa

W pierwszym zespole debiutował nie później niż w sierpniu 2008 roku. W sezonie 2008/2009 był etatowym kopaczem drużyny z Lublina, która występowała wówczas na drugim poziomie rozgrywkowym. Drużynowo Budowlani zajęli wówczas drugie miejsce i nie zdołali wywalczyć awansu do I ligi. Indywidualnie młody zawodnik występujący już wówczas na pozycji łącznika ataku zdobył w 11 kolejkach 84 punkty, co obok Bogdana Wróbla (85) było najlepszym wynikiem w rozgrywkach^[15]. Przed kolejnym sezonem II ligę przemianowano na I ligę, a dotychczasową I ligę na Ekstraligę. W nim ekipa z Lublina zdominowała pierwszoligowe rozgrywki, wygrywając wszystkie spotkania fazy zasadniczej (sześć z dziesięciu z ofensywnym punktem bonusowym). Następnie wysoko ograła w fazie pucharowej Pogoń Siedlce i Czarnych Pruszcz Gdański, dzięki czemu pewnie awansowała do Ekstraligi. Piotrowicz był zdecydowanie najskuteczniejszym zawodnikiem rozgrywek, zdobywając w sumie 134 punkty (ponad dwukrotnie więcej od drugiego w kolejności)^[16].

Na najwyższym poziomie rozgrywkowym grał w Lublinie bez większych sukcesów do końca 2013 roku, kiedy to po zakończeniu rundy jesiennej przeniósł się do Pogoni Siedlce^[17]. W barwach Budowlanych rozegrał łącznie 68 meczów ligowych, zdobywając 519 punktów^[2]. Tuż po transferze dotarł do finału ligi, w którym jednak wysoko uległ faworyzowanej Lechii Gdańsk^[18] W drugiej połowie sezonu zdobył 34 punkty^[19], w tym jedyne trzy punkty Pogoni w finale^[18].

W kolejnym sezonie Piotrowicz indywidualnie z wynikiem 144 punktów został sklasyfikowany na piątym miejscu na liście najskuteczniejszych zawodników Ekstraligi^[20]. Drużynowo sezon Pogoni nie był już tak udany jak poprzedni – zespół z Siedlec kończył rozgrywki, broniąc się przed spadkiem^[21].

Po zakończeniu sezonu łącznik ataku zmienił klub. Początkowo przebywał na testach w Szkocji^[22] w klubie Cartha Queens Park^[23], jednak ostatecznie pozostał w kraju i dołączył do Ogniwa Sopot^[24]. Pierwszy rok w nowej drużynie Piotrowicz zakończył z brązowym medalem mistrzostw Polski. W meczu o trzecie miejsce ekipa z Sopotu pokonała Arkę Gdynia 10:9, a zawodnik rodem z Lublina zdobył połowę punktów swojej drużyny^[25]. W całym sezonie zagrał w 20 spośród 21 spotkań^[4] i ze 128 punktami ponownie uplasował się w czołówce tabeli najskuteczniejszych zawodników rozgrywek^[26]. Dodatkowo w 2016 roku Piotrowicz z Ogniwem dotarł do przegranego z Budowlanymi Łódź finału Pucharu Polski^[27]. Na gali Husarzy, nagród przyznawanych w polskim środowisku rugby Piotrowicz otrzymał statuetkę dla „Odkrycia Roku 2016”^[28].

W sezonie 2016/2017 oraz w sezonie 2018 sopocianie docierali do finału Ekstraligi. W obu przypadkach ulegali w nich dominującej wówczas w Polsce drużynie Budowlanych Łódź^[29][30]. Pod względem indywidualnym pierwszy z nich nie był dla Piotrowicza udany – z powodu poważnej kontuzji kolana (zerwanie więzadeł pobocznych) odniesionej w meczu reprezentacyjnym^[7][8][31] rozegrał w sezonie łącznie jedynie sześć meczów^[4], zdobywając w nich 64 punkty^[32]. Tuż po zakończeniu sezonu ligowego w listopadzie ponownie uszkodził więzadło poboczne w tym samym stawie (zerwanie drugiego z przyczepów)^[8] i do gry powrócił dopiero w czerwcu kolejnego roku. W 10 meczach^[4] kolejnego sezonu zdobył dla swojej drużyny 77 punktów^[33].

Występując w barwach Ogniwa w sezonie 2019, sięgnął po mistrzostwo Polski. W finale sopocianie ponownie spotkali się z drużyną z Łodzi (po zmianach organizacyjnych pod nazwą Rugby Łódź), jednak tym razem spotkanie zakończyło się wynikiem 27:24 dla ekipy z Trójmiasta. Zwycięstwo ekipie z Sopotu dał skuteczny drop goal Piotrowicza w ostatnich minutach starcia^[34][35]. Łącznie w ciągu roku zdobył on 123 punkty^[8] w 10 meczach^[4]. W przerwanym przez pandemię COVID-19 sezonie 2019/2020 Ogniwo wywalczyło Puchar Ekstraligi, pokonując Juvenię Kraków 35:3^[36][37].

Po wznowieniu zmagań Ogniwo potwierdziło swoją silną pozycję w krajowych rozgrywkach, pokonując w finale Ekstraligi 2020/2021 Rugby Łódź 19:15^[38]. Piotrowicz w 18 meczach^[4] wywalczył 146 punktów^[39], w tym 14 w finale^[38]. Do wielkiego finału Ekstraligi dotarł z Ogniwem także i rok później, jednak tym razem wynikiem 16:17 sopocianie ulegli na własnym stadionie Orkanowi Sochaczew^[40]. Łącznik ataku Ogniwa zakończył sezon ze 131 punktami^[41] w 12 meczach^[4].

Kariera reprezentacyjna

W drużynie narodowej Piotrowicz debiutował na poziomie kadetów (U-16, U-17) we wrześniu 2006 roku w meczu z rówieśnikami z Czech. W tej kategorii wiekowej występował też w kolejnym roku^[42]. Począwszy od lipca 2007 roku powoływany był do kadry juniorów (U-18). Obok chociażby Mateusza Bartoszka czy Tomasza Gasika – w przyszłości wielokrotnych reprezentantów wśród seniorów – uczestniczył w marcowych Mistrzostwach Europy 2008, gdzie Polacy zajęli 10. miejsce (2. w grupie B)^[43].

Jeszcze wiosną 2008 roku trafił do kadry do lat 19. We wrześniu uczestniczył w nieudanych Mistrzostwach Europy U-19, które rozegrano w Gdańsku i Sopocie. W tym samym zespole grali też (oprócz Bartoszka i Gasika) m.in. Dawid Popławski czy Cédric Vaissière^[44][45][46]. Na mistrzostwach wystąpił też rok później – w portugalskiej Coimbrze Polacy wygrali jeden z trzech meczów i zostali sklasyfikowani na szóstej pozycji. W składzie reprezentacji Piotrowicz znalazł się wówczas obok chociażby przyszłego kapitana kadry seniorów Piotra Zeszutka^[43][47]. Tuż po zakończeniu turnieju wychowanek Budowlanych Lublin dołączył do reprezentacji U-20 przed Mistrzostwami Europy grupy B w tej kategorii wiekowej, jakie w listopadzie rozegrano w Mołdawii. Na turnieju tym Polacy pokonali najpierw Serbów 33:3, a w finale gospodarzy 16:15. Piotrowicz kopem z rzutu karnego na kilka minut przed końcem spotkania zdobył punkty decydujące o wygranej. Występy w zespole do lat 20 kontynuował w roku 2010^[44].

Także w latach 2009–2010 Piotrowicz powoływany był na konsultacje seniorskiej kadry w rugby 7^[48].

W styczniu 2010 roku po raz pierwszy uczestniczył w zgrupowaniu reprezentacji seniorów w rugby piętnstoosobowym. Debiutował w listopadzie w wygranym 22:17 wyjazdowym meczu Pucharu Narodów Europy z Niemcami. Jeszcze w pierwszej połowie zmienił wówczas kontuzjowanego Alexandre’a Beccuau^[49].

W kolejnych pięciu latach zaliczył jednak zaledwie trzy mecze w kadrze, wszystkie w 2012 roku^{[uwaga 1]}. Bardziej regularnie zaczął pojawiać się w reprezentacji począwszy od 2016 roku, kiedy selekcjonerem został Blikkies Groenewald. Wówczas też w meczu z Ukrainą zdobył swoje pierwsze punkty w narodowych barwach (17 z 22 uzyskanych ogółem przez Polaków)^[50]. Na początku 2017 roku wychodził w pierwszym składzie jako łącznik ataku w meczach z Portugalią^[51], Mołdawią^[52] i Holandią^[53], jednak w ostatnim z wymienionych doznał poważnej kontuzji stawu kolanowego^[7][8][31]. Do gry w kadrze powrócił w listopadzie na kolejny mecz z Mołdawią, jednak ponownie uszkodził wówczas więzadła w kolanie^[8].

We wrześniu 2018 roku znalazł się w składzie reprezentacji „siódemek” na turniej Grand Prix Series w Łodzi stanowiący jedną z rund Mistrzostw Europy^[54].

Także w 2018 roku w spotkaniu z Litwą zdobył 16 z 33 punktów reprezentacji Polski^[55]. Trzy lata później w wygranym 21:16 meczu z Niemcami dzięki siedmiu skutecznie wykonanym rzutom karnym zdobył wszystkie punkty drużyny narodowej^[56]. Tydzień później zdobył 22 spośród 37 punktów, jakie w pojedynku ze Szwajcarią uzyskali reprezentanci Polski^[57]. Zwycięstwa z tymi rywalami walnie przyczyniły się do awansu Polaków na najwyższy poziom rozgrywek organizowanych przez Rugby Europe. W lutym 2023 roku uczestniczył w pierwszym wygranym spotkaniu na poziomie RE Championship – przeciwko Belgii zdobył 11 z 21 punktów swojego zespołu^[58].

Statystyki

Drużyna narodowa	Rok	Mecze	Punkty
Polska	2010	1	0
	2011	—
	2012	3	0
	2013	—
	2014	—
	2015	—
	2016	1	17
	2017	4	24
	2018	3	23
	2019	2	2
	2020	—
	2021	4	47
	2022	1	3
	2023	5	31
Suma		24	147

Występy w reprezentacji Polski
Lp.	Data	Stadion, miasto	Przeciwnik	Wynik	Zdobyte punkty
1.	20.11.2010	Feldgerichtstraße, Frankfurt	Niemcy	22:17	0[59]
2.	7.04.2012	Stadion Króla Baudouina I (A2), Bruksela	Belgia	13:20	0[60]
3.	21.04.2012	Nationaal Rugby Centrum, Amsterdam	Holandia	32:19	0[61]
4.	6.10.2012	Stadion Josefa Kohouta, Říčany	Czechy	29:3	0[62]
5.	24.09.2016	Arena Lublin, Lublin	Ukraina	22:0	17 (pd 5K)[63]
6.	18.02.2017	Complexo Desportivo Nacional do Jamor, Oeiras	Portugalia	10:35	5 (pd K)[51]
7.	18.03.2017	Stadionul Raional, Anenii Noi	Mołdawia	15:3	5 (pd K)[52]
8.	8.04.2017	Stadion Widzewa, Łódź	Holandia	14:13	9 (3K)[53]
9.	18.11.2017	Stadion GOŚ, Gdańsk	Mołdawia	13:0	5 (pd K)[64]
10.	29.09.2018	Stadion mládeže, Zlin	Czechy	41:22	7 (2pd K)[65]
11.	3.11.2018	Stadion Widzewa, Łódź	Litwa	33:0	16 (2pd 4K)[55]
12.	17.11.2018	Arena Lublin, Lublin	Holandia	0:49	0[66]
13.	16.02.2019	Complexo Municipal de Atletismo, Setúbal	Portugalia	5:65	0[67]
14.	23.03.2019	Stadion Miejski, Łódź	Szwajcaria	25:28	2 (pd)[68]
15.	11.09.2021	Stadion Juvenii, Kraków	Węgry	43:3	4 (2pd)[69]
16.	9.10.2021	Stadion Junist´, Lwów	Ukraina	27:24	0[70][71]
17.	13.11.2021	Narodowy Stadion Rugby, Gdynia	Niemcy	21:16	21 (7K)[56]
18.	20.11.2021	Stadion Polonii, Warszawa	Szwajcaria	37:25	22 (2pd 6K)[57]
19.	19.03.2022	Nelson Mandela Stadium, Bruksela	Belgia	11:41	3 (K)[72]
20.	4.02.2023	Stadionul Arcul de Triumf, Bukareszt	Rumunia	27:67	2 (pd)[73]
21.	11.02.2023	Narodowy Stadion Rugby, Gdynia	Portugalia	3:65	3 (K)[74]
22.	18.02.2023	Narodowy Stadion Rugby, Gdynia	Belgia	21:15	11 (pd 3K)[58]
23.	5.03.2023	Narodowy Stadion Rugby, Gdynia	Niemcy	18:23	8 (pd 2K)[75]
24.	11.02.2023	Nationaal Rugby Centrum, Amsterdam	Belgia	17:18	7 (2pd K)[76]

Życie osobiste

Jest synem Wiesława Piotrowicza, lubelskiego rugbysty, a następnie wieloletniego sędziego rugby i działacza sędziowskiego w strukturach Polskiego Związku Rugby^[2][8][77]. Zawodnikiem Budowlanych Lublin był także starszy brat Wojciecha Krzysztof^[8][2][78]

Jest żonaty z Karoliną^[34], którą poznał na początku nauki w liceum. Parą zostali po maturze^[79].

W życiu zawodowym, poza rugby, w 2021–2022 roku był kierownikiem w firmie sprzątającej^[7][80].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Polski Związek Rugby, Wojtek Piotrowicz - Lewandowski polskiego rugby - oko w oko z łącznikiem ataku reprezentacji Polski [wideo], 23 min 36 s, YouTube, 16 sierpnia 2022 [dostęp 2023-05-06]  (pol.).