 generał dywizji w st. spocz. | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
• Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Pancernych więcej patrz tekst |
| Stanowiska |
• dowódca plcz, kcz więcej patrz tekst |
| Odznaczenia | |
 | |
Wojciech Kubiak (ur. 28 września 1951 w Chojnicach) – generał dywizji Wojska Polskiego w stanie spoczynku, dowódca 1 pułku czołgów (1982–1986), dowódca 16 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej (1988–1992), zastępca szefa sztabu Wojsk Lądowych (2004–2007).
Życiorys
Wojciech Kubiak syn Stefana urodził się 28 września 1951 w Chojnicach. W 1969 podjął studia jako podchorąży w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Pancernych w Poznaniu. Promowany w 1973 na podporucznika[1]. Służbę zawodową rozpoczął jako dowódca plutonu czołgów, a następnie dowódca kompanii czołgów w 16 pułku czołgów w Słupsku. W 1977 został skierowany na studia w Akademii Wojsk Pancernych w Moskwie, które ukończył w 1980, po czym został skierowany do Ostródy, gdzie objął stanowisko szefa sztabu 35 pułku czołgów[1]. W latach 1982–1986 dowodził 1 pułkiem czołgów w Elblągu. W 1986 został wyznaczony na szefa sztabu 16 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej w Elblągu, następnie jej dowódcą (1988–1992). W latach 1993–1994 zajmował stanowisko zastępcy szefa sztabu Warszawskiego Okręgu Wojskowego ds. operacyjnych, później objął funkcję szefa szkolenia – zastępcy dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego[1].
10 listopada 1994 awansowany na stopień generała brygady przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Wałęsę[2]. W 1997 uczestniczył w kursie w rzymskiej akademii NATO. W tym samym roku objął funkcję zastępcy szefa szkolenia Dowództwa Wojsk Lądowych, a od kwietnia tego roku był zastępcą dowódcy Wojsk Lądowych ds. ogólnych[1]. W latach 2000–2004 pełnił obowiązki szefa Generalnego Zarządu Dowodzenia i Łączności (P-6) Sztabu Generalnego Wojska Polskiego[1]. 15 sierpnia 2002 podczas uroczystości z okazji Święta Wojska Polskiego na dziedzińcu Belwederu został awansowany na stopień generała dywizji[3]. Akt mianowania odebrał z rąk prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego. W latach 2004–2007 był zastępcą szefa sztabu Wojsk Lądowych[4]. W 2007 po 38 latach służby zakończył zawodową służbę wojskową[5].
Awanse
- podporucznik – 1973[1]
(...)
- generał brygady – 11 listopada 1994[6][2]
- generał dywizji – 15 sierpnia 2002[7]
Ordery, odznaczenia i wyróżnienia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1999[8]
- Odznaka pamiątkowa 1 pułku czołgów – 1983 (ex officio)
- Odznaka pamiątkowa 16 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej – 1988 (ex officio)
- Wojskowa Odznaka Sprawności Fizycznej I stopnia
i inne
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 Komorowski 2005 ↓, s. 143.
- 1 2 Tomasz Honkisz. Kronika – przegląd wydarzeń. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3-4/95. s. 259-275.
- ↑ W cieniu lampasów. tygodnikprzeglad.pl, 2002-08-12. [dostęp 2021-05-01].
- ↑ Komorowski 2007 ↓, s. 18.
- ↑ Kto obroni armię przed PiS?. tygodnikprzeglad.pl, 2007-05-06. [dostęp 2021-01-13].
- ↑ Postanowienie Prezydenta RP nr W-111-68 z dnia 11 listopada 1994r
- ↑ M.P. z 2002 r. nr 37, poz. 584.
- ↑ M.P. z 1999 r. nr 31, poz. 486 – pkt 71.
Bibliografia
- Krzysztof Komorowski (red.): Kronika Wojska Polskiego 2004. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Obronnej, 2005, s. 143. ISSN 1734-2317.
- Krzysztof Komorowski (red.), Kronika Wojska Polskiego 2006, Warszawa: Fundacja Polonia Militaris, 2007, s. 18, ISSN 1734-2317.
- Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” z 1994, 1999, 2002.