Wodnik królewski
Rallus elegans[1]
Audubon, 1834
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

żurawiowe

Rodzina

chruściele

Rodzaj

Rallus

Gatunek

wodnik królewski

Podgatunki
  • R. e. elegans Audubon, 1834
  • R. e. ramsdeni Riley, 1913
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     okres lęgowy

     występuje przez cały rok

Wodnik królewski[3] (Rallus elegans) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny chruścieli (Rallidae), zamieszkujący bagna Ameryki Północnej. Bliski zagrożenia wyginięciem.

Systematyka

W przeszłości wodnik królewski był uznawany za jeden gatunek z: wodnikiem długodziobym (R. longirostris), cienkodziobym (R. tenuirostris), kalifornijskim (R. obsoletus) i karolińskim (R. crepitans)[4]; ostatnio już tylko z wodnikiem cienkodziobym, wydzielonym jako osobny gatunek na podstawie badań, których wyniki opublikowano w 2013 roku[4][5].

Obecnie wyróżnia się dwa podgatunki R. elegans[4][5]:

Morfologia

Długość ciała 38–48 cm; masa ciała: samce 340–490 (średnio 416) g, samice 253–325 (średnio 306) g[4].

Cynamonowy z wierzchu, policzki rdzawe. Ramiona i pierś jasnordzawe; boki z białymi i czarnymi prążkami tak jak u wodnika długodziobego, jednak czarne kreski na plecach i ogonie bardziej kontrastowe. Pokrywy podogonowe również białe.

Zasięg, środowisko

Słodkowodne i słonawe bagna Ameryki Północnej, chętnie odwiedza pola ryżowe[6]. Zimuje na słonych mokradłach wzdłuż wybrzeża od wschodnich USA na południe po wschodni Meksyk i Kubę.

Ekologia i zachowanie

Zachowanie
Podobnie jak inne wodniki podryguje ogonem. Pływa często i dobrze, mimo braku błon pławnych między palcami. Lata rzadko, z opuszczonymi nogami.
Lęgi
Gniazdo buduje wśród roślinności bagiennej w płytkiej wodzie. Gniazdo to prosta platforma wznosząca się nad wodą. Podstawa większości gniazd zbudowana jest z mokrej, rozkładającej się roślinności, zaś sama platforma jest wykonana z martwych, suchych traw, turzyc lub sitowia. W zniesieniu zwykle 10–12 jaj, ich inkubacja trwa 21–23 dni. Młode są pokryte czarnym puchem. Opuszczają gniazdo już w pierwszym dniu po wykluciu. Są karmione przez oboje rodziców, a stają się w pełni niezależne po niecałych dwóch miesiącach od wyklucia[6].
Pożywienie
Żywi się głównie rakami, krabami skrzypkami i innymi małymi skorupiakami. Zjada także małże, ryby, żaby, małe węże, myszy, ryjówki, ważki, prostoskrzydłe, chrząszcze, owady wodne, owoce, żołędzie i nasiona roślin wodnych, w tym ryżu[6].

Status

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje wodnika królewskiego za gatunek bliski zagrożenia (NT – Near Threatened). Według szacunków organizacji Wetlands International, w 2014 roku liczebność populacji podgatunku elegans wynosiła 104–105 tysięcy osobników, a podgatunku ramsdeni 500–999 osobników. Globalny trend liczebności uznawany jest za spadkowy głównie ze względu na utratę, fragmentację i degradację siedlisk podmokłych[2].

Przypisy

  1. Rallus elegans, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. 1 2 Rallus elegans, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Rodzina: Rallidae Rafinesque, 1815 - chruściele - Rails and coots (wersja: 2020-03-14). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-03-31].
  4. 1 2 3 4 Taylor, B. & Christie, D.A.: King Rail (Rallus elegans). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-03-31].
  5. 1 2 F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Flufftails, finfoots, rails, trumpeters, cranes, limpkin. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-03-31]. (ang.).
  6. 1 2 3 King Rail Life History. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2021-09-27]. (ang.).

Bibliografia

  • Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.