 Zimowa panorama osiedla | |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Data założenia |
1433 | ||||
| Populacja (2019) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+380 3136 | ||||
| Kod pocztowy |
89100 | ||||
Położenie na mapie obwodu zakarpackiego  | |||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||
 48°43′27″N 23°12′00″E/48,724167 23,200000 | |||||
| Strona internetowa | |||||
Wołowiec (ukr. Воловець, Wołoweć, węg. Volóc, ros. Воловец, słow. Volovec) – osiedle typu miejskiego w obwodzie zakarpackim w zachodniej Ukrainie (na Zakarpaciu). Liczba mieszkańców – 5178 osób 2001.
Wołowiec leży nad potokiem Wicza, na południowym stoku Wschodnich Bieszczadów, w obniżeniu między tym grzbietem a pasmem Połoniny Borżawy. Przez miasto przebiega główna zakarpacka linia kolejowa ze Lwowa do Czopu. Znajduje się tu stacja kolejowa Wołowiec – w okresie międzywojennym czechosłowacka, a od 1939 węgierska stacja graniczna na granicy z Polską.
Wykopaliska poświadczają w okolicy Wołowca osadnictwo z epoki brązu. Pierwsza wzmianka o Wołowcu pochodzi z 1433. Wieś wraz z okolicą należała wówczas do rodu Perenyich. W 1625 komendant garnizonu w Mukaczewie Janos Balinda podarował Wołowiec Aleksemu Szymonowi. W 1645 Wołowec’ przyłączył do swoich włości książę siedmiogrodzki Jerzy II Rakoczy. W 1657 osada została całkowicie zniszczona przez odwetową wyprawę polskich wojsk na Siedmiogród. Po upadku powstania kuruców Rakoczy utracili swe włości na rzecz Schönbornów, którzy w 1728 włączyli Wołowiec do dominium mukaczewsko-czynadijewskiego. W 1831 i w 1848 przez okolice przetoczyły się fale walk powstań chłopskich.
W XIX wieku Wołowiec stał się jedną z największych wsi regionu i zaczął się coraz szybciej rozwijać. W latach trzydziestych XIX wieku zaczęła pracę pierwsza cegielnia, w 1872 przez wieś przeprowadzono linię kolejową, w 1882 powstała pierwsza szkoła, w 1906 zaczął pracę parowy tartak. W 1870 wieś liczyła około 600 mieszkańców, w 1900 – już 1,3 tys., z czego 0,8 tys. Rusinów, 0,3 tys. Niemców, 0,2 tys. Węgrów. Po I wojnie światowej wieś znalazła się w granicach Czechosłowacji. Podczas wykopalisk w 1930 odnaleziono skarb złotych i brązowych przedmiotów z II tysiąclecia p.n.e.
Od 1 grudnia 1947 roku zaczęto wydawać gazetę[2].
W latach 1946-1962 Wołowiec był siedzibą władz powiatu, a w 1957 otrzymał prawa miejskie. Po przywróceniu powiatu wołowieckiego w 1965 powtórnie został siedzibą jego władz.
W 1989 liczyło 6760 mieszkańców[3].
W mieście znajduje się cerkiew greckokatolicka z XVII / XVIII wieku. Świątynia ta, pod wezwaniem Opieki Bogurodzicy jest przykładem trójdzielnej konstrukcji z wieżą słupowo-ramową i izbicą.
We wsi znajduje się turbaza Płaj posiadająca 120 miejsc noclegowych dla turystów.
Przypisy
- ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2019 року. Державна служба статистики України. Київ, 2019. стор.32
- ↑ № 2751. «Свет Октября» // Летопись периодических и продолжающихся изданий СССР 1986 – 1990. Часть 2. Газеты. М., «Книжная палата», 1994. стр.361
- ↑ Всесоюзная перепись населения 1989 г. Численность городского населения союзных республик, их территориальных единиц, городских поселений и городских районов по полу
Linki zewnętrzne
- Zdjęcia
- Historia miejscowości. carpathia.gov.ua. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-27)].
