Witold Nowicki
Data i miejsce urodzenia

11 stycznia 1903
Wilno

Data i miejsce śmierci

17 grudnia 1994
Warszawa

profesor zwyczajny nauk technicznych
Specjalność: telekomunikacja
Alma Mater

Politechnika Warszawska

Profesura

1947 (ndzw.)
1956 (zw.)

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal 10-lecia Polski Ludowej
Złota Odznaka „Zasłużony Pracownik Łączności”

Witold Nowicki (ur. 11 stycznia 1903 w Wilnie, zm. 17 grudnia 1994[1]) – polski elektryk, specjalista w zakresie telekomunikacji, profesor Politechniki Warszawskiej, żeglarz.

Życiorys

Syn urzędnika PKP[2]. Naukę w szkole średniej rozpoczął w 1913 w wileńskim Gimnazjum Rosyjskim. Podczas I wojny światowej, wraz z rodziną, był ewakuowany z Wilna. W latach 1915–1916 przebywał u krewnych w Zagłębiu Donieckim, a w latach 1916–1918 w Homlu, gdzie uczęszczał do trzeciej i czwartej klasy Gimnazjum Rosyjskiego. Wstąpił tam do polskiego harcerstwa, gdzie doszedł do stopnia drużynowego.

W 1918 wrócił do Wilna, gdzie w 1922 ukończył I Gimnazjum Państwowe im. Zygmunta Augusta. W wojnie z bolszewikami walczył w pomocniczych formacjach Samoobrony Wilna. W 1930 ukończył studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Został na nim asystentem, przy czym nauczał też w Państwowej Szkole Teletechnicznej oraz pracował w Państwowym Instytucie Teletechnicznym. W tym czasie uprawiał turystykę kajakową – m.in. przemierzał szlaki wodne na Kresach i dotarł Prutem do Rumunii[3].

Po ewakuacji Warszawy w 1939, wkrótce tam powrócił, by reaktywować działające pod nadzorem okupanta niemieckiego Państwowe Liceum Telekomunikacyjne (późniejszą Szkołę Elektryczną). Nielegalnie produkowano tam i remontowano radiostacje dla podziemia. W 1944 został aresztowany i osadzony na Pawiaku, a potem wywieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego Stutthof, gdzie przebywał do wyzwolenia przez Armię Czerwoną[3].

Po zakończeniu okupacji niemieckiej wrócił do Warszawy i zatrudnił się ponownie w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym. Zorganizował w tym czasie Katedrę Teletransmisji Przewodowej na Politechnice Warszawskiej, z którą związał się do końca swej kariery zawodowej[3], w pracy w PIT zrezygnował w 1949. W 1947 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1956 profesora zwyczajnego. Był członkiem założycielem PTETiS. Otrzymał godność członka honorowego PTETiS (1986)[4] i SEP (1989)[2].

Był jednocześnie żeglarzem i propagatorem żeglarstwa. Pływał po Mazurach, Bugu, Narwi i Wiśle. W 1966 został wybrany na funkcję pierwszego komandora Jacht Klubu Politechniki Warszawskiej (był jego współzałożycielem). Pełniąc tę funkcję organizował wczasy i kolonie dla dzieci[3].

Ożenił się w 1932 (żona zmarła w 1977). Miał troje dzieci. W 1980 ożenił się powtórnie[1].

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 153-2-9)[3].

Ordery i odznaczenia

Źródło[1].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 Andrzej Marusak, WITOLD NOWICKI (1903–1994) Politechnika Warszawska [dostęp 2024-03-26].
  2. 1 2 XI Seminarium WEP [dostęp 2024-03-26].
  3. 1 2 3 4 5 Jacek Czajewski, Prof. dr Witold Nowicki (1903–1994): "Aquae semper fidelis sum", [w:] Żagle, nr 3/1995, s. 38, ISSN 0860-2670.
  4. ↑ Członkowie Honorowi | PTETIS Zarząd główny [online] [dostęp 2024-03-26] (pol.).
  5. ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/201 - na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.