Witold Leon Czartoryski
Ilustracja
Herb
Czartoryski
Rodzina

Czartoryscy herbu Pogoń Litewska

Data i miejsce urodzenia

10 lutego 1864
Weinhaus, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

4 września 1945
Maków Podhalański, Polska

Ojciec

Jerzy Konstanty Czartoryski

Matka

Maria Joanna Czartoryska

Żona

Jadwiga Czartoryska

Dzieci

Maria Czartoryska
Anna Maria Czartoryska
Kazimierz Jerzy Czartoryski
Jerzy Piotr Czartoryski
Włodzimierz Alfons Czartoryski
Jan Franciszek Czartoryski
Roman Jacek Czartoryski
Stanisław Ignacy Czartoryski
Elżbieta Czartoryska
Adam Michał Czartoryski
Witold Tadeusz Czartoryski
Piotr Michał Czartoryski

Odznaczenia
Kawaler Orderu Grobu Świętego
Witold Leon Czartoryski
Data i miejsce urodzenia

10 lutego 1864
Weinhaus↗

Data śmierci

6 września 1945

Prezes Rady Powiatowej w Jarosławiu
Okres

od 1898
1910
do 1904
1913

Przynależność polityczna

Związek Ludowo-Narodowy

Poprzednik

Jerzy Konstanty Czartoryski

Następca

Jerzy Konstanty Czartoryski
Marian Lisowiecki

Wiceprezes Rady Powiatowej w Jarosławiu
Okres

od 1906
do 1910

Poprzednik

Adolf Dietzius

Następca

Ignacy Rychlik

Okres

od 1922
do 1930

Poprzednik

Aleksander Achmatowicz

Witold Leon Czartoryski (ur. 10 lutego 1864 w Weinhaus[1] (Wiedeń), zm. 4 września 1945 w Makowie Podhalańskim) – książę i członek austriackiej Izby Panów, senator I i II kadencji w II RP.

Życiorys

Urodził się w pałacu Czartoryskich Weinhaus (inaczej zwanym Czartoryski-Schlössel), leżącym na terenie Wiednia. Ukończył Gimnazjum Państwowe w Jarosławiu, rok studiów filozoficznych i 3 lata Akademii Rolniczej w Wiedniu. Właściciel i zarządca klucza pełkińskiego nad Sanem (tartaki, cegielnie, stadniny koni) oraz Konarzewa (poznańskie) i Bielin (podkarpackie). Od 1903 roku członek zarządu cukrowni w Przeworsku, prezes spółki wodnej łańcucko-jarosławskiej. Zakładał ochronki i szkoły wiejskie, prowadził fundusz emerytalny, łożył na utrzymanie 17 parafii rzymsko- i greckokatolickich. Radny Rady powiatu jarosławskiego (1891–1918) w tym prezes Rady (1898–1904, 1910–1913) i wiceprezes (1906–1910). Członek i działacz Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego, członek jego Komitetu (27 czerwca 1894 – 30 czerwca 1900, 18 czerwca 1903 – 10 czerwca 1906) wiceprezes (30 czerwca 1900 – 18 czerwca 1903 i 10 czerwca 1906 – 24 czerwca 1910) oraz prezes (24 czerwca 1910 – 20 czerwca 1914)[2].

W 1906 roku był założycielem Towarzystwa Kółek Ziemian, przekształconego (po 1918 roku) w Związek Ziemian. Poseł do Sejmu Galicyjskiego (1908–1914): prezes klubu „Środka”, członek komisji rolnej i szkolnej. Od 1913 roku dziedziczny członek w austriackiej Izby Panów w Wiedniu. W 1914 roku jako przedstawiciel Centrum Konstytucyjnego był członkiem sekcji wschodniej Naczelnego Komitetu Narodowego[3]. Członek Szwajcarskiego Komitetu Generalnego Pomocy Ofiarom Wojny[4]. Uczestnik konferencji założycielskiej Komitetu Narodowego Polskiego z siedzibą w Paryżu.

W 1918 roku mianowany przez Radę Regencyjną komisarzem dla Galicji, czego nie uznała galicyjska Polska Komisja Likwidacyjna[5]. W 1922 roku posiadał majątki ziemskie o powierzchni 18 140 ha[6]. Senator RP I kadencji w latach 1922–1927 i II kadencji w 1930. Członek zarządu Biblioteki Polskiej w Paryżu, działacz TSL i Towarzystwa Uniwersytetów Ludowych, członek komisji egzaminacyjnej Akademii Rolniczej w Dublanach i Studium Rolniczego w Krakowie, prezes Wyższych Kursów Ziemiańskich we Lwowie (tzw. Kursy Turnaua). Wiceprezes Centralnej Organizacji Stowarzyszeń Rolniczych w Warszawie.

W maju 1931 został wyróżniony godnością członka honorowego Towarzystwo Szkoły Ludowej[7].

Współwydawca „Rzeczypospolitej” i „Warszawianki”, uczestnik Akcji Katolickiej i członek Sodalicji Mariańskiej. W czasie II wojny światowej pozostał na skrawku majątku Pełkinie, który opuścił w 1944 roku i zamieszkał u syna Stanisława w Makowie Podhalańskim. Autor publikacji Park dworski w Pełkiniach, Kilka słów o przycinaniu i leczeniu chirurgicznym drzew... (1929). Współpracownik „Rolnika” (1908), „Gazety Narodowej” (1912), „Hodowcy”, „Jeźdźca” i innych.

Zmarł 4 września 1945 w Makowie Podhalańskim.

Rodzina

21 lutego 1889 roku książę Witold poślubił Jadwigę Dzieduszycką (ur. 2 marca 1867, zm. 12 lipca 1941 we Lwowie), córkę Włodzimierza Dzieduszyckiego. Czartoryscy mieli dwanaścioro dzieci, tj. trzy córki i dziewięciu synów:

  • Maria Anna (ur. 23 lutego 1890, zm. 21 czerwca 1981)
  • Anna Maria (ur. 18 kwietnia 1891, zm. 23 maja 1951)
  • Kazimierz Jerzy (ur. 7 sierpnia 1892, zm. 24 maja 1936)
  • Jerzy Piotr (ur. 23 lutego 1894, zm. 2 sierpnia 1969)
  • Włodzimierz Alfons (ur. 3 listopada 1895, zm. 2 października 1975)
  • Jan Franciszek (ur. 19 lutego 1897, zm. 6 września 1944)
  • Roman Jacek (ur. 21 listopada 1898, zm. 24 października 1958)
  • Stanisław Ignacy (ur. 26 stycznia 1902, zm. 9 sierpnia 1982)
  • Elżbieta (ur. 9 września 1904, zm. 21 września 1904)
  • Adam Michał (ur. 16 stycznia 1906, zm. 11 czerwca 1998)
  • Witold Tadeusz (ur. 8 lutego 1908, zm. 17 maja 1945)
  • Piotr Michał (ur. 1 września 1909, zm. 17 grudnia 1993)

Atmosfera domu była przesiąknięta głęboką wiarą; książę Witold i księżna Jadwiga należeli do Sodalicji Mariańskiej. Rodzice świadomie starali się wychowywać w wierze swe dzieci, co zaowocował w przyszłości m.in. tym, że dwaj bracia Jana zostali księżmi diecezjalnymi, a siostra wizytką.

Przypisy

  1. ↑ Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa: Wyd. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe: na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 120.
  2. ↑ Szematyzm Królestwa Galicji i Lodomerii z Wielkim Księstwem Krakowskim na rok 1894, s. 637; 1895, s. 637; 1896, s. 638; 1897, s. 638; 1898, s. 735; 1899, s. 735; 1900, s. 735; 1901,s. 737; 1902, s. 822; 1903,s. 822; 1904, s. 822; 1905, s. 822; 1906, s. 869; 1907, s. 869; 1908, s. 869; 1909, s. 927; 1910, s. 927; 1911, s. 976; 1912, s. 976; 1913, s. 1004; 1914, s. 1020.
  3. ↑ Konstanty Srokowski, N.K.N. Zarys historii Naczelnego Komitetu Narodowego, Kraków 1923, s. 146.
  4. ↑ Jerzy Holzer, Jan Molenda, Polska w pierwszej wojnie światowej, Warszawa 1967, s. 355.
  5. ↑ Monitor Polski numer 191 z 2 listopada 1918.
  6. ↑ Wojciech Roszkowski, Lista największych właścicieli ziemskich w Polsce w 1922 r., w: Przegląd Historyczny, 1983, Tom 74, Numer 2, s. 284.
  7. ↑ Ważniejsze wydarzenia w Polsce. „Głos Jarosławski”. Nr 23, s. 2, 6 czerwca 1931.

Bibliografia

  • Wincenty Witos, Dzieła Wybrane, tom I: Moje wspomnienia, cz. I, Wyd. LSW, Warszawa 1988.
  • Zygmunt Kaczmarek, Marszałkowie Senatu II Rzeczypospolitej, Wydawnictwo Sejmowe 1992.
  • Stanisław Grodziski, Sejm Krajowy galicyjski 1861–1914, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1993.
  • „Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej”, red. nauk. prof. Jacek M. Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana, Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, Warszawa 1994.
  • Michał Czajka, Marcin Kamler, Witold Sienkiewicz, Leksykon Historii Polski, Wyd. Wiedza Powszechna, Warszawa 1995.
  • Tomasz Lenczewski, Genealogie rodów utytułowanych w Polsce, Warszawa 1995- 1996.
  • Józef Buszko, Polacy w parlamencie wiedeńskim 1848–1918, Warszawa 1996.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.