 Windsor Carrier | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
5–8 |
| Historia | |
| Prototypy |
1943 |
| Produkcja |
1944-1945 |
| Egzemplarze |
około 5 000 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
o mocy 95 KM |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Pancerz |
3–10 mm |
| Długość |
4,40 m |
| Szerokość |
2,10 m |
| Wysokość |
1,40 m |
| Masa |
bojowa: 4 900 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość |
56 km/h |
| Zasięg pojazdu |
140 |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| brak | |
| Użytkownicy | |
| Wielka Brytania, Kanada | |
.svg.png.webp){kind=small}
Windsor Carrier – transporter opancerzony konstrukcji brytyjskiej (kanadyjskiej) z okresu II wojny światowej.
Historia
W trakcie II wojny światowej produkcja transportera opancerzonego Universal Carrier prowadzona była także w Kanadzie. W 1943, kiedy osiągnęła ona odpowiednią wielkość, przystąpiono do prób wyeliminowania jego wad. Chodziło tu o niewystarczającą moc jednostkową, małą wytrzymałość tylnego mostu, szybkie zużywanie się tylnego koła jezdnego i zbyt łatwe zrzucanie gąsienic. Konstruktorzy z zakładów Ford Motor Co. of Canada w krótkim czasie opracowali projekt nowego transportera znanego początkowo jako Campbell Carrier, a następnie jako Windsor Carrier. Pojazd miał, w porównaniu z poprzednikiem, większy (dłuższy) kadłub, co pociągało za sobą konieczność dodania jednego koła jezdnego z każdej strony, wzmocniony silnik i ulepszony system kierowania.
Produkcja seryjna ruszyła na początku 1944. Do kwietnia 1945 wyprodukowano 5000 transporterów.
Służba
Transporter opancerzony Windsor Carrier występował w pododdziałach piechoty w następujących rolach:
- w artylerii przeciwpancernej – jako ciągnik armat kal. 57 mm i jako transporter amunicji.
- w oddziałach wsparcia – jako wóz dowódcy plutonu moździerzy, jako wóz zastępcy dowódcy i jako transporter moździerza kal. 101,6 mm.
Do wojsk nowe pojazdy trafiały jesienią 1944 i na przełomie 1944/1945, dla wymiany części transporterów Universal i Loyd lub ich uzupełnienia. Na europejskim teatrze działań wojennych trafiały głównie do oddziałów 21 Grupy Armii, w tym do batalionów piechoty 3 Brygady Strzelców polskiej 1 Dywizji Pancernej. Zostały użyte w ostatnich działaniach II wojny światowej, w walkach na terenie Holandii i Niemiec.