Willa Muszyńskiego i Urbanowicza w Warszawie
Symbol zabytku nr rej. 1480-A z 18.05.1991[1]
Ilustracja
Budynek od strony ul. Klonowej
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Adres

ul. Klonowa 6/8

Typ budynku

willa

Styl architektoniczny

funkcjonalizm[2]

Architekt

Bohdan Pniewski

Rozpoczęcie budowy

1935

Ukończenie budowy

1936

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Willa Muszyńskiego i Urbanowicza w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Willa Muszyńskiego i Urbanowicza w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Willa Muszyńskiego i Urbanowicza w Warszawie”
Ziemia52°12′45,486″N 21°01′29,716″E/52,212635 21,024921

Willa Muszyńskiego i Urbanowicza – zabytkowa willa znajdująca się przy ul. Klonowej 6/8 w Warszawie.

Opis

Dwurodzinny budynek zaprojektowany przez Bohdana Pniewskiego powstał w latach 1935–1936 dla adwokata Stefana Urbanowicza[3] i inżyniera Leszka Muszyńskiego[4]. Został zaprojektowany w stylu ekskluzywnego funkcjonalizmu, zbliżonego do architektury Franka Lloyda Wrighta[2]. W budynku podzielonym na dwie części zaprojektowano dwa mieszkania (nr 6 i 8) z oddzielnymi wejściami[5]. Na jego tyłach znajduje się ogród[6].

We wnętrzach architekt przyjął układ: niski parter przeznaczony do pracy, reprezentacyjny wysoki parter i mieszkalne piętro[7]. Elewację i ogrodzenie obłożono rustyką z piaskowca[2]. W płaszczyźnie muru osadzono boczną ścianę ganku składającą się z 25 dziurkowanych kwadratowych płyt[8]. Na płaskim dachu budynku powstały tarasy rekreacyjne[2]. We wnętrzach zastosowano marmury „Dębnik”, „Barwinek” i „Racławice” oraz ściankę działową z alabastru[7].

Po II wojnie światowej willa została przejęta przez Skarb Państwa[6]. W 1989 roku znalazła się w zarządzie Kancelarii Prezydenta[6]. W czasie prezydentury Lecha Wałęsy połowa budynku (nr 8) została zwrócona potomkom Urbanowicza[6]. Druga połowa (nr 6) została odkupiona od dawnych właścicieli i była później wynajmowana przez Kancelarię Prezydenta, najpierw Polskiej Radzie Biznesu, a następnie Konfederacji Lewiatan[6]. W późniejszych latach połowa nr 8 trafiła z powrotem do Skarbu Państwa i zaczęła być zarządzana przez podlegający Ministerstwu Obrony Narodowej (MON) Stołeczny Zarząd Infrastruktury[9]. Pod nr 6 ulokowano biura MON[5].

W 1991 willa i ogrodzenie zostały wpisane do rejestru zabytków[1].

Przypisy

  1. 1 2 Zestawienie zabytków nieruchomych. Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków – stan na 30 czerwca 2021 r. Woj. mazowieckie (Warszawa). [w:] Narodowy Instytut Dziedzictwa [on-line]. nid.pl. s. 34. [dostęp 2021-09-28].
  2. 1 2 3 4 Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1918–1939. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2006, s. 59. ISBN 83-60350-00-0.
  3. ↑ RAPORT Z BADAŃ KONSERWATORSKICH WRAZ Z ZALECENIAMI KONSERWATORSKIMI - PDF Darmowe pobieranie [online], docplayer.pl, s. 6 [dostęp 2022-12-17].
  4. ↑ Marek Czapelski: Bohdan Pniewski – warszawski architekt XX wieku. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2008, s. 156. ISBN 978-83-235-0450-4.
  5. 1 2 Elżbieta Turlej. Tajemnice willi przy Klonowej. „Newsweek”, s. 50, 3−9 stycznia 2022.
  6. 1 2 3 4 5 Elżbieta Turlej. Tajemnice willi przy Klonowej. „Newsweek”, s. 51, 3−9 stycznia 2022.
  7. 1 2 Marek Czapelski: Bohdan Pniewski – warszawski architekt XX wieku. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2008, s. 158. ISBN 978-83-235-0450-4.
  8. ↑ Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 6. Kępna–Koźmińska. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2000, s. 39. ISBN 83-88372-04-4.
  9. ↑ Elżbieta Turlej. Tajemnice willi przy Klonowej. „Newsweek”, s. 52, 3−9 stycznia 2022.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.