Wilgowron meksykański
Quiscalus mexicanus[1]
(J. F. Gmelin, 1788)
Ilustracja
Samiec
Ilustracja
Samica
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

wróblowe

Podrząd

śpiewające

Rodzina

kacykowate

Podrodzina

epoletniki

Rodzaj

Quiscalus

Gatunek

wilgowron meksykański

Synonimy
  • Cassidix mexicanus (J. F. Gmelin, 1788)[1]
  • C.[orvus] mexicanus J. F. Gmelin, 1788[2]
Podgatunki
  • Q. m. nelsoni (Ridgway, 1901)
  • Q. m. graysoni P. L. Sclater, 1884
  • Q. m. obscurus Nelson, 1900
  • Q. m. monsoni (A. R. Phillips, 1950)
  • Q. m. prosopidicola (Lowery, 1938)
  • Q. m. mexicanus (J. F. Gmelin, 1788)
  • Q. m. loweryi (Dickerman & A. R. Phillips, 1966)
  • Q. m. peruvianus Swainson, 1838
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Wilgowron meksykański[4] (Quiscalus mexicanus) – gatunek ptaka z rodziny kacykowatych (Icteridae). Zamieszkuje Amerykę Północną oraz północno-zachodnie wybrzeża Ameryki Południowej. Wydaje donośne, przeciągłe gwizdy. Nie jest zagrożony.

Systematyka

Wyróżniono 8 podgatunków Q. mexicanus[5][2]:

  • Q. mexicanus nelsoni – południowo-zachodnie USA i północno-zachodni Meksyk.
  • wilgowron kalifornijski[4] (Q. mexicanus graysoni) – zachodni Meksyk.
  • Q. mexicanus obscurus – południowo-zachodni Meksyk.
  • Q. mexicanus monsoni – zachodnio-środkowe USA do północno-środkowego Meksyku.
  • Q. mexicanus prosopidicola – środkowe i południowo-środkowe USA do północno-wschodniego Meksyku.
  • wilgowron meksykański[4] (Q. mexicanus mexicanus) – środkowy Meksyk do Nikaragui.
  • Q. mexicanus loweryi – Jukatan, Belize i pobliskie wyspy.
  • Q. mexicanus peruvianus – Kostaryka do północno-zachodniego Peru i północno-zachodniej Wenezueli.

Morfologia

Podobny do krukowatych, lecz nie jest z nimi spokrewniony. Ogon klinowaty, bardzo długi. Samiec jest błyszcząco czarny, samica brązowa i znacznie mniejsza od samca.

Długość ciała: samce około 43 cm, samice około 33 cm. Masa ciała: samce średnio 230 g, samice średnio 125 g[6].

Zasięg, środowisko

Występuje powszechnie na obszarze Ameryki Północnej od środkowych Stanów Zjednoczonych na południe po północno-zachodnie wybrzeża Ameryki Południowej – po północno-zachodnie Peru i północno-zachodnią Wenezuelę. W większości zasięgu osiadły, populacje ze skrajnie północnej części zasięgu migrują na niewielkie odległości[6]. Występuje w większości typów siedlisk[6] prócz gęstych lasów, pustyń i prerii, gdzie brak jest dostępu do wody. Spotykany też na terenach rolniczych i zurbanizowanych, np. w parkach i na okolicznych trawnikach, czy na wysypiskach śmieci[7].

Pożywienie

Żywią się materiałem roślinnym przez cały rok, w tym zbożami, takimi jak kukurydza, sorgo i owies, a także owocami. Latem i wczesną jesienią połowę lub więcej ich pożywienia stanowią zwierzęta (u samic nawet do 80% masy pożywienia). Ich ofiarą padają m.in. koniki polne, chrząszcze, pająki, pszczoły, osy, ślimaki, robaki i ćmy. Żywią się też kijankami, żabami, jaszczurkami, wężami, rybami i małymi ssakami, takimi jak myszy i ryjówki, a także ptasimi jajami i pisklętami[7].

Status

IUCN uznaje wilgowrona meksykańskiego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2020). Organizacja Partners in Flight szacuje liczebność populacji lęgowej na około 10 milionów osobników[7]. BirdLife International ocenia trend populacji jako stabilny[8].

Przypisy

  1. 1 2 Quiscalus mexicanus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. 1 2 Great-tailed Grackle (Quiscalus mexicanus). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-17)]. (ang.).
  3. ↑ BirdLife International, Quiscalus mexicanus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2015-4 [dostęp 2016-01-06] (ang.).
  4. 1 2 3 Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Icteridae Vigors, 1825 - kacykowate - New World blackbirds (wersja: 2020-01-11). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-01-05].
  5. ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Oropendolas, orioles, blackbirds. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2021-01-05]. (ang.).
  6. 1 2 3 R. Fraga: Great-tailed Grackle (Quiscalus mexicanus). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie, E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2016. (ang.).
  7. 1 2 3 Great-tailed Grackle Life History. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2021-01-05]. (ang.).
  8. ↑ Species factsheet: Quiscalus mexicanus. BirdLife International. [dostęp 2021-01-05]. (ang.).

Bibliografia

  • Wiesław Dudziński, Marek Keller, Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.