Wiktor Zarembiński
Wacław Sieńko
Witwicki
Zrąb, Azis, Kmita
Ilustracja
Wiktor Zarembiński (ze zbiorów NAC)
major major
Data i miejsce urodzenia

28 września?/11 października 1902
Łabunie

Data i miejsce śmierci

ok. 17 kwietnia 1943
Lwów

Przebieg służby
Lata służby

1918–1943

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne
Armia Krajowa

Formacja

II Korpus Polski w Rosji

Jednostki

6 Pułk Ułanów Kaniowskich,
4 Pułk Ułanów Zaniemeńskich,
3 Pułk Strzelców Konnych im. Hetmana Stefana Czarnieckiego,
14 Pułk Ułanów Jazłowieckich,
24 Pułk Ułanów,
10 Brygada Kawalerii Pancernej we Francji,
Okręg Lwów AK,
Inspektorat Lwów Miasto

Stanowiska

p.o. dowódcy szwadronu, oficer żywnościowy pułku, ds. materiałowych i wychowawczych, adiutant pułku, dowódca szwadronu, dowódca plutonu karabinów maszynowych, dowódca szwadronu, adiutant Komendy Miasta Edynburga, zastępca komendanta inspektoratu, komendant dzielnicy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (od 1941, czterokrotnie)
Tablica w kościele św. Jacka w Warszawie, upamiętniająca poległych cichociemnych, w tym Wiktora Zarembińskiego

Wiktor Zarembiński vel Wacław Sieńko vel Witwicki, pseud.: „Zrąb”, „Azis”, „Kmita” (ur. 28 września?/11 października 1902 w Łabuniach, zm. ok. 17 kwietnia 1943 we Lwowie) – ochotnik w czasie wojny polsko-bolszewickiej, oficer Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych i Armii Krajowej, major kawalerii służby stałej, cichociemny.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Leona i Marii z Berbeckich, siostry generała broni Leona Berbeckiego. W styczniu 1918 roku, będąc uczniem V klasy gimnazjum, przerwał naukę i wstąpił ochotniczo do formującego się wtedy w Winnicy 6 pułku ułanów. W maju 1918 roku został wzięty przez Niemców do niewoli, z której uciekł po 3 tygodniach. W maju 1920 roku wznowił naukę w gimnazjum, w Sosnowcu, jednak w lipcu tego roku ponownie ochotniczo wstąpił do formującego się wtedy w Będzinie 6 pułku Ułanów Kaniowskich. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W grudniu w czasie służby na wschodzie zachorował na tyfus plamisty. Leczył się do lipca 1922 roku.

Następnie ukończył Oficerską Szkołę dla Podoficerów w Bydgoszczy. 26 sierpnia 1924 Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 31 sierpnia 1924 i 24. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[1], a minister spraw wojskowych wcielił do 4 Pułku Ułanów Zaniemeńskich[2]. W pułku został przydzielony do 2. szwadronu. Wkrótce powierzono mu pełnienie obowiązków dowódcy tego szwadronu. Od 1926 roku w 3 pułku strzelców konnych im. Hetmana Stefana Czarnieckiego pełnił funkcję oficera żywnościowego pułku, ds. materiałowych i wychowawczych. Przez pewien czas był adiutantem pułku i dowódcą IV szwadronu. Od 1931 roku służył w 14 pułku Ułanów Jazłowieckich, m.in. jako p.o. dowódcy 3. szwadronu, a od 1934 roku w 24 pułku ułanów dowodził plutonem w szwadronie karabinów maszynowych. Na stopień rotmistrza został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 33. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[3]. W 1938 roku awansowano go na stanowisko dowódcy 4. szwadronu tego pułku[4].

Szwadronem tym dowodził we wrześniu 1939 roku. Za męstwo w walkach został dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych. 18 września przekroczył granicę polsko-węgierską. Był internowany na Węgrzech. Po ucieczce w listopadzie dotarł do Francji, gdzie został skierowany do macierzystego 24 pułku ułanów, w którym dowodził 2 szwadronem cekaemów. Uczęszczał na kurs dokształcający w Centrum Wyszkolenia Pancernego. W czerwcu 1940 roku po klęsce Francji był ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Nadal służył w 24 pułku ułanów, a od października 1940 roku był adiutantem Komendy Miasta Edynburga.

Zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu w dywersji został 7 kwietnia 1942 roku zaprzysiężony w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzutu dokonano w nocy z 3 na 4 września 1942 roku w ramach operacji „Measles” dowodzonej przez kpt. naw. Mariusza Wodzickiego. Ekipa została zrzucona na placówkę odbiorczą „Żaba” 12 km na południe od Łowicza. Po aklimatyzacji w Warszawie dostał przydział do Okręgu Lwów AK na stanowisko zastępcy komendanta Inspektoratu Lwów Miasto i jednocześnie komendanta Dzielnicy Południowej Inspektoratu. Przybył do Lwowa w listopadzie.

W lutym 1943 roku złamał nogę i kontynuował działalność w miejscu swojego zamieszkania, co przyczyniło się do jego aresztowania 17 kwietnia przez Gestapo. Po przewiezieniu do więzienia przy ul. Łąckiego we Lwowie popełnił samobójstwo przez powieszenie.

Awanse

  • podporucznik – 26 sierpnia 1924 roku
  • porucznik – ze starszeństwem od 1 września 1926 roku
  • rotmistrz – ze starszeństwem od 19 marca 1937 roku
  • major – ze starszeństwem od 3 września 1942 roku

Odznaczenia

Życie rodzinne

Ożenił się z Marią Czerniawską (1911–1988). Nie mieli dzieci.

Upamiętnienie

W lewej nawie kościoła św. Jacka przy ul. Freta w Warszawie odsłonięto w 1980 roku tablicę Pamięci żołnierzy Armii Krajowej, cichociemnych – spadochroniarzy z Anglii i Włoch, poległych za niepodległość Polski. Wśród wymienionych 110 poległych cichociemnych jest Wiktor Zarembiński.

Przypisy

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 87 z 29 sierpnia 1924 roku, s. 496.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 97 z 25 września 1924 roku, s. 541.
  3. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 139.
  4. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 707.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.