Wiktor Kemula
Ilustracja
Prof. Kemula wśród współpracowników, 1963
Pełne imię i nazwisko

Wiktor Marian Kemula

Data i miejsce urodzenia

6 listopada 1902
Izmaił

Data i miejsce śmierci

17 października 1985
Warszawa

Miejsce spoczynku

Cmentarz Powązkowski w Warszawie

Zawód, zajęcie

chemik, naukowiec

Alma Mater

Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie

Uczelnia

Uniwersytet Warszawski

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Medal 10-lecia Polski Ludowej

Wiktor Kemula (ur. 6 listopada 1902 w Izmaile, zm. 17 października 1985 w Warszawie) – polski chemik, uważany za twórcę polskiej szkoły polarografii.

Życiorys

Urodził się w Izmaile, leżącym w delcie Dunaju w pobliżu Morza Czarnego, w polskiej rodzinie Michała, zesłańca politycznego, i Michaliny z Guzerów[1]. Wcześnie stracił oboje rodziców. W 1921 ukończył rumuńskie gimnazjum w Izmaile z wyróżnieniem i w tym samym roku jako stypendysta rozpoczął studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Na utrzymanie pracował jako taper – akompaniował na fortepianie podczas projekcji filmów niemych[1]. Na trzecim roku studiów został zastępcą asystenta przy katedrze profesora Stanisława Tołłoczki. W wieku 25 lat uzyskał doktorat chemii.

W latach 1929–1930 odbywał staż naukowy u profesora Jaroslava Heyrovskiego na Uniwersytecie Karola w Pradze, a w latach 1930–1931 w Lipsku u profesorów Petera Debye’a i Fritza Weigerta. W latach 1936–1941 był profesorem chemii fizycznej na Uniwersytecie we Lwowie, kierownikiem Zakładu Chemii Fizycznej UJK[2]. W 1936 został wybrany na członka Towarzystwa Naukowego we Lwowie. W październiku 1936 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego chemii fizycznej Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie[3].

W okresie sowieckiej okupacji Lwowa nadal prowadził działalność naukową[4]. Wykładał chemię na tajnym UJK[5]. W okresie okupacji niemieckiej pracował w fabryce przemysłu spożywczego.

1 lipca 1945 został profesorem na Uniwersytecie Warszawskim[6]. Był kierownikiem Zespołu Katedr Chemicznych. W 1955 został wybrany na prezesa Polskiego Towarzystwa Chemicznego. Był promotorem ponad 50 doktorantów.

W 1956 został członkiem korespondentem, a w 1961 członkiem rzeczywistym PAN[7].

W 1968 został usunięty z Uniwersytetu Warszawskiego, formalnie przeszedł na emeryturę w 1972[8].

Profesor Kemula jest wynalazcą elektrody o wiszącej kropli rtęci (hanging mercury drop electrode – HMDE). Przyczynił się do rozwoju chemii elektroanalitycznej, szczególnie polarografii.

Grób Wiktora Kemuli na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

W PRL informacje na temat Wiktora Kemuli podlegały cenzurze. W 1977 jego nazwisko znajdowało się na specjalnej liście osób pod szczególną kontrolą cenzury. Zalecenia cenzorskie dotyczące jego osoby zanotował Tomasz Strzyżewski, który w swojej książce o peerelowskiej cenzurze opublikował notkę informacyjną z 7 stycznia 1977 Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk. Wytyczne dla cenzorów wymieniały jego nazwisko z adnotacją: „Wszelkie próby popularyzowania w środkach masowego przekazu (prasa codzienna, radio, TV, tygodniki społeczno-polityczne) niżej wymienionych osób należy sygnalizować kierownictwu GUKPPiW”. Zalecenia cenzorskie zezwalały jedynie na publikacje w prasie specjalistycznej, naukowej oraz skryptach itp.[9].

W latach 1981–1985 był prezesem reaktywowanego Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. 1 grudnia 1982 Uniwersytet Warszawski przyznał mu tytuł doktora honoris causa[10].

Był miłośnikiem muzyki poważnej, uprawiał czynnie muzykę kameralną. Zmarł podczas koncertu w warszawskim kościele św. Krzyża. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 6-5-27)[11].

Jego syn Andrzej, został doktorem chemii, a córka Gabriela Miłobędzka została muzykiem i reżyserem dźwięku[1].

Ordery i odznaczenia

Upamiętnienie

W 1998 ustanowiono Medal im. Wiktora Kemuli, który przyznawany jest przez Polskie Towarzystwo Chemiczne i Komitet Chemii Analitycznej PAN polskim naukowcom za wybitne osiągnięcia w zakresie chemii analitycznej[14].

Prof. Wiktor Kemula jest patronem Biblioteki Wydziału Chemii Uniwersytetu Warszawskiego[15].

Przypisy

  1. 1 2 3 Kemula Wiktor Marian [online], Giganci Nauki [dostęp 2024-02-20] (pol.).
  2. ↑ Draus 2007 ↓, s. 92.
  3. ↑ Nowi profesorowie na Uniwersytecie lwowskim. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 245 z 24 października 1936.
  4. ↑ Nie tolerował na swoich wykładach „getta ławkowego”, przyjmował Żydów na asystenturę. Nadało mu to opinię lewicowca. Gdy Lwów znalazł się pod okupacją sowiecką (1939–1941) kontynuował zajęcia i badania na szybko ukrainizowanym Uniwersytecie, [w:] Kwartalnik historii nauki i techniki: PAN, Tom 50, Wydania 1–2, 2005.
  5. ↑ Draus 2007 ↓, s. 152.
  6. ↑ Draus 2007 ↓, s. 197.
  7. ↑ Kemula, Wiktor, [w:] Członkowie Polskiej Akademii Nauk [online], PAN [dostęp 2021-10-19].
  8. ↑ Zbigniew Wielogórski, Jubileusz 50-lecia Wydziału Chemii Uniwersytetu Warszawskiego 1955–2005, Warszawa: Wydział Chemii UW, 2005, ISBN 83-915857-8-6, OCLC 69447966 [dostęp 2019-05-06].
  9. ↑ Strzyżewski 2015 ↓, s. 139.
  10. ↑ Doktoraty HC [online], uw.edu.pl [dostęp 2011-02-21] [zarchiwizowane z adresu 2013-10-22].
  11. ↑ Cmentarz Stare Powązki: MARIA KEMULA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-07].
  12. ↑ Kronika 50-lecia IChF PAN s. 45–46 [dostęp 2024-02-20].
  13. ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. Nr 0/201 - na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.
  14. ↑ Prof. Henryk Jeleń z UPP z Medalem im. W. Kemuli - Forum Akademickie [online], 12 stycznia 2022 [dostęp 2024-02-20] (pol.).
  15. ↑ prof. Wiktor Kemula – patron Biblioteki WCh UW – Biblioteka Wydziału Chemii Uniwersytetu Warszawskiego im. prof. Wiktora Kemuli [online], chem.uw.edu.pl [dostęp 2024-02-20].

Bibliografia

  • Stanisław Tołłoczko, Wiktor Kemula: Chemia nieorganiczna z zasadami chemii ogólnej, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa, 1954, 1964, 1966, 1970
  • Adam Hulanicki, Wiktor Kemula (1902–1985) [online].
  • Jan Draus, Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie 1918–1946. Portret kresowej uczelni, Kraków: Księgarnia Akademicka, 2007, s. 261, ISBN 978-83-7188-964-6.
  • Tomasz Strzyżewski, Wielka księga cenzury PRL w dokumentach, Warszawa: Prohibita, 2015, s. 139, ISBN 978-83-61344-70-4.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.