Wiktar Hanczar
Віктар Ганчар
Pełne imię i nazwisko

Wiktar Iosifawicz Hanczar

Data i miejsce urodzenia

7 września 1957
Radziczawa↗

Data śmierci

zaginął 16 września 1999

Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji
Okres

od 9 stycznia 1996
do 9 stycznia 2001

Przynależność polityczna

Zjednoczona Partia Obywatelska, frakcja „Działanie Obywatelskie”

Następca

wybory nie odbyły się

Wiktar Iosifawicz Hanczar (biał. Віктар Іосіфавіч Ганчар, ros. Виктор Иосифович Гончар, Wiktor Iosifowicz Gonczar; ur. 7 września 1957, zaginął 16 września 1999) – białoruski polityk.

Życiorys

Demonstranci w Warszawie z portretami białoruskich zaginionych, 10 grudnia 2003 roku. Portret Wiktara Hanczara drugi z lewej.
Happening w Warszawie przypominający o zaginionych, 7 lipca 2004 roku.

Był absolwentem Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego. W 1994 roku został wicepremierem ds. gospodarki. Od 1995 roku stał na czele Centralnej Komisji Wyborczej. Pełnił funkcję sekretarza generalnego Sądu Gospodarczego Wspólnoty Niepodległych Państw. Był członkiem Zjednoczonej Partii Obywatelskiej[1].

W drugiej turze uzupełniających wyborów parlamentarnych 10 grudnia 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z Kołasauskiego Okręgu Wyborczego Nr 248 miasta Mińska. 19 grudnia 1995 roku został zarejestrowany przez centralną komisję wyborczą[1], a 9 stycznia 1996 roku zaprzysiężony na deputowanego[2]. Od 23 stycznia pełnił w Radzie Najwyższej funkcję członka Stałej Komisji ds. Ustawodawstwa[3]. Należał do opozycyjnej wobec prezydenta Alaksandra Łukaszenki frakcji „Działanie Obywatelskie”. Od 21 czerwca był członkiem delegacji Rady do Zgromadzenia Parlamentarnego Stowarzyszenia Białorusi i Rosji[4]. 27 listopada 1996 roku, po dokonanej przez prezydenta kontrowersyjnej i częściowo nieuznanej międzynarodowo zmianie konstytucji, nie wszedł w skład utworzonej przez niego Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji[5]. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły[6].

W maju 1999 roku zorganizował nieuznane przez władze wybory prezydenckie, a w 3 miesiące później ogłosił koniec kadencji Alaksandra Łukaszenki. Zaginął bez wieści, ostatni raz był widziany w Mińsku 16 września 1999 roku razem z Anatolem Krasouskim. 21 stycznia 2003 roku władze umorzyły śledztwo w jego sprawie.

W 2019 były członek białoruskich służb Juryj Harauski udzielił relacji rosyjskiej redakcji Deutsche Welle, w której stwierdził, że 16 września 1999 Hanczar i Krasouski mieli zostać porwani przez żołnierzy Specjalnego Oddziału Szybkiej Reakcji pod dowództwem Dzmitryja Pauliczenki, zabrani do bazy wojskowej w Biehomli, zamordowani w lesie i pochowani w uprzednio przygotowanych grobach[7].

Przypisy

  1. 1 2 Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь трынаццатага склікання, зарэгістраваных 19 снежня 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2020-10-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-31)]. (biał.).
  2. ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).
  3. ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №27-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-23. [dostęp 2020-11-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-17)]. (ros.).
  4. ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 21 июня 1996 г. №391-XIII. bankzakonov.com, 1996-06-21. [dostęp 2020-11-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-23)]. (ros.).
  5. ↑ А. Лукашенко: Закон Республики Беларусь от 27 ноября 1996 г. № 819-XIII. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi, 1996-11-27. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-15)]. (ros.).
  6. ↑ М. Грыб: Канстытуцыя 1994 года. Narodowy Internetowy Portal Prawy Republiki Białorusi, 1994-03-15. [dostęp 2020-10-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (biał.).
  7. ↑ Jak białoruskie szwadrony śmierci mordowały opozycjonistów [online], Onet Wiadomości, 17 grudnia 2019 [dostęp 2019-12-17] (pol.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.