Wielkouchowate
Thylacomyidae
Bensley, 1903[1]
Ilustracja
Przedstawiciel rodzaju – wielkouch króliczy (Macrotis lagotis)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

ssaki niższe

Nadrząd

torbacze

Rząd

jamrajokształtne

Rodzina

wielkouchowate

Typ nomenklatoryczny

Thylacomys Blyth, 1840 (= Macrotis Reid, 1837)

Synonimy
  • Thylacomyidae M. Archer & Kirsch, 1977[2]
  • Macrotidae[uwaga 1] McAllan & Bruce, 1989[3]
Rodzaje

3 rodzaje (w tym 2 wymarłe) – zobacz opis w tekście

Wielkouchowate[4] (Thylacomyidae) – rodzina torbaczy z rzędu jamrajokształtnych (Peramelemorphia). Podstawową cechą wyróżniającą są dłuższe niż u jamrajowatych uszy i ogon. Rodzina obejmuje największych przedstawicieli torbaczy jamrajokształtnych[5]. Wielkouchy kopią liczne nory na swoim terytorium. Należą do ssaków o najkrótszej ciąży, 12-14 dni, co stawia je tuż za jamrajowatymi.

Zasięg występowania

Rodzina obejmuje jeden występujący współcześnie gatunek zamieszkujący Australię[5][6].

Systematyka

Do rodziny należy jeden współcześnie występujący rodzaj[7][8][4]:

Opisano również rodzaje wymarłe:

  • Ischnodon Stirton, 1955[9] – jedynym przedstawicielem był Ischnodon australis Stirton, 1955
  • Liyamayi Travouillon, Hand, M. Archer & Black, 2014[10] – jedynym przedstawicielem był Liyamayi dayi Travouillon, Hand, Archer & Black, 2014

Uwagi

  1. ↑ Typ nomenklatoryczny: Macrotis Reid, 1837.

Przypisy

  1. ↑ A. Bensley. On the Evolution of the Australian Marsupialia; with Bemarks on the Relationships of the Marsupials in general. „Transactions of the Linnean Society of London”. Second Series. Zoology. 9, s. 110, 1903. (ang.).
  2. ↑ M. Archer & J.A.W. Kirsch. The case for the Thylacomyidae and Myrmecobiidae Gill, 1872, or why are marsupial families so extended?. „Proceedings of the Linnean Society of New South Wales”. 102, s. 21, 1977. (ang.).
  3. ↑ I.A.W. McAllan & M.D. Bruce. Some problems in vertebrate nomenclature. I. Mammals. „Bollettino del Museo Regionale di Scienze Naturali di Torino”. 7 (2), s. 454, 1989. (ang.).
  4. 1 2 Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 9. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  5. 1 2 R. Southgate: Family Thylacomyidae (Greater Bilby). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 5: Monotremes and Marsupials. Barcelona: Lynx Edicions, 2015, s. 350. ISBN 978-84-96553-99-6. (ang.).
  6. ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Family Thylacomyidae. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-10-24].
  7. ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-07-27]. (ang.).
  8. ↑ C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 60–70. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  9. ↑ R.A. Stirton. Late tertiary marsupials from South Australia. „Records of the South Australian Museum”. 11, s. 249, 1955. (ang.).
  10. ↑ K. Travouillon, S.J. Hand, M. Archer & K.H. Black. Earliest modern bandicoot and bilby (Marsupialia, Peramelidae and Thylacomyidae) from the Miocene of the Riversleigh World Heritage Area, northwestern Queensland, Australia. „Journal of Vertebrate Paleontology”. 34 (2), s. 378, 2014. DOI: 10.1080/02724634.2013.799071. (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.