Wiśniowczyk
Вишнівчик
Ilustracja
Wiśniowczyk − wjazd do miejscowości
Państwo

 Ukraina

Obwód

 tarnopolski

Rejon

rejon tarnopolski

Populacja 
• liczba ludności
• gęstość


627
94,96 os./km²

Kod pocztowy

48142

Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego
Mapa konturowa obwodu tarnopolskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Wiśniowczyk”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po lewej znajduje się punkt z opisem „Wiśniowczyk”
Ziemia49°13′44″N 25°22′07″E/49,228889 25,368611

Wiśniowczyk (ukr. Вишнівчик, Wyszniwczyk) – wieś, niegdyś miasteczko, w rejonie tarnopolskim, obwodu tarnopolskiego, założona w 1564.

Wiśniowczyk leży 16 km na wschód od Podhajec na prawym brzegu Strypy. Droga terytorialna T 2006 przechodzi przez wieś.

W II Rzeczypospolitej miejscowość była siedzibą gminy wiejskiej Wiśniowczyk w powiecie podhajeckim województwa tarnopolskiego. Liczy 627 mieszkańców.

Do 2020 w rejonie trembowelskim.

Historia

Miejscowość znana jest od XV w. Według najstarszych dostępnych źródeł Wiśniowczyk należał do rodziny Buczackich lub Złotnickich. Następnie w XVII w. dobra te należały do rodziny Sołtyków. Ostatnim z tej rodziny był Kajetan Sołtyk, po którym Wiśniowczyk nabył hrabia Bąkowski[1], następnie Wurzlowie a od nich księżna Marcelina Czartoryska. Ta ostatnia w 1892 sprzedała dobra wiśniowieckie razem z kluczem podhajeckim Towarzystwu Ubezpieczeń Wzajemnych w Krakowie[2]. W 1901 Towarzystwo sprzedało wieś Bronisławowi Osuchowskiemu, prezesowi Rady Powiatowej w Turce za kwotę 650.000 koron[3].

Pod Wiśniowczykiem w 1684 hetman Jabłonowski stoczył bitwę z Turkami[4]. Na początku XVII w. chorąży halicki Mikołaj Makowiecki zbudował tu drewniany kościół, zniszczony następnie przez Tatarów[5].

Parafia rzymskokatolicka obrządku łacińskiego w Wiśniowczyku została utworzona 8 maja 1737 i wyposażona przez Michała Sołtyka – stolnika województwa sandomierskiego i Józefę z Bożynia z Makowieckich Sołtykową – stolnikową województwa sandomierskiego. Pierwszym proboszczem wiśniowieckim został ks. Antoni Pakuszewski – dziekan trembowelski i kanonik żółkiewski. Po zniszczeniu pierwszych dwóch świątyń, budowa trzeciego z kolei kościoła rozpoczęła się 7 września 1853. Zajmował się tym ówczesny proboszcz ks. Michał Zawistowski. Budowę ukończono w 1871. Budowa była finansowana z dobrowolnych składek parafian oraz przez Józefa Ochockiego – właściciela Dobropola, Zefiryna Ochockiego - właściciela Zarwanicy i księżnę Marcelinę z Radziwiłłów Czartoryską.

W latach 1942 - 1944 r. nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zamordowali tutaj 5 Polaków i 1 Ukrainkę, żonę Polaka[6].

Urodzeni w Wiśniowczyku

Osoby związane z miejscowością

  • ks. dr Michał Kuryś (ur. 27 września 1866 w Wiśniowczyku) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor teologii[7].
  • Aleksander Mniszek-Tchorznicki – honorowy obywatel Wiśniowczyka[8].
  • Heinrich Schenker – austriacki teoretyk muzyki, ur. 19 czerwca 1868, prawdopodobnie pochodził z Wiśniowczyka.
  • Witold Żyborski – polski inżynier rolnik, właściciel majątku ziemskiego w Wiśniowczyku, rotmistrz ułanów Beliny-Prażmowskiego.

Przypisy

  1. ↑ Geografia albo dokładne opisanie królestw Galicyi i Lodomeryi. Lwów: Nakładem Wojciecha Manieckiego, 1858, s. s. 86-87.
  2. ↑ Grzegorz Gołębiowski: Śladem przodków - Podhajce. Warszawa: Difin, 2010, s. s. 108-109. ISBN 978-83-7641-336-5.
  3. ↑ Sprzedaż Wisniowczyka. „Czas”. 274, s. 2, 28 listopada 1901
  4. ↑ Mieczysław Orłowicz: Ilustrowany przewodnik po Galicyi. Lwów: Wydał Karol Kwieciński, 1919, s. 127.
  5. ↑ Grzegorz Rąkowski: Przewodnik po Ukrainie Zachodniej część II Podole. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Rewasz", 2006, s. s. 254. ISBN 83-89188-46-5.
  6. ↑ Henryk Komański, Szczepan Siekierka, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie tarnopolskim 1939-1946, wyd. 2, Wrocław: Nortom, 2006, s. 304-305, ISBN 83-89684-61-6, ISBN 978-83-89684-61-5, OCLC 156875487.
  7. ↑ Henryk Kopia: Spis nauczycieli szkół średnich w Galicyi oraz polskiego gimnazyum w Cieszynie. Lwów: Towarzystwo Nauczycieli Szkół Wyższych, 1909, s. 13.
  8. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1911. Lwów: Prezydyum C.K. Namiestnictwa, 1911, s. 91.

Bibliografia

  • R.J. Świerzko, Wiśniowczyk nad Strypą, materiał powielony, Oława, sierpień 2010.
  • Inwentarz parafii w Wiśniowczyku sporządzony przez ks. Skulicza, materiał powielony, Wiśniowczyk 1934.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.