Wang Yi
Ilustracja
Wang Yi (2019)
Data i miejsce urodzenia

8 października 1953
Pekin

Minister spraw zagranicznych Chińskiej Republiki Ludowej
Okres

od 16 marca 2013
do 30 grudnia 2022

Przynależność polityczna

Komunistyczna Partia Chin

Poprzednik

Yang Jiechi

Następca

Qin Gang[1]

podpis
Odznaczenia
Order „Danaker”

Wang Yi (chiń. 王毅; ur. 19 października 1953 w Pekinie) – chiński polityk, dyplomata, działacz państwowy oraz partyjny. W latach 2001–2004 wiceminister spraw zagranicznych ChRL. W latach 2004–2007 ambasador ChRL w Japonii. W latach 2013–2022 minister spraw zagranicznych Chińskiej Republiki Ludowej. Od 2018 członek Rady Państwa ChRL[2]. Od 2023 Dyrektor Biura Centralnej Komisji Spraw Zagranicznych ChRL[3].

Historia

Działalność dyplomatyczna i polityczna

Pochodzi z Pekinu, należy do grupy etnicznej Han. Ukończył studia z zakresu stosunków międzynarodowych[4]. Specjalista w zakresie spraw japońskich, włada biegle językiem japońskim[5]. W latach 1989-1994 był pracownikiem ambasady ChRL w Japonii. Po powrocie do kraju pracownik Ministerstwa Spraw Zagranicznych, pełnił w nim funkcję naczelnika Departamentu ds. Azjatyckich (1995-1998) i dyrektora Wydziału Studiów Politycznych (1998-2001)[4].

Wang Yi, Sebastian Kurz i Alexander Schallenberg podczas Monachijskiej Konferencji Bezpieczeństwa w 2020
Wang Yi i prezydent Brazylii Jair Bolsonaro w 2019
Wang Yi i prezydent Federacji Rosyjskiej Władimirem Putinem w 2018
Wang Yi podczas spotkania z sekretarzem stanu Mikiem Pompeo w 2018

W latach 2001-2004 piastował urząd wiceministra spraw zagranicznych, następnie w latach 2004-2007 był ambasadorem ChRL w Japonii.

Od 2007 członek Komitetu Centralnego KPCh, w latach 2008-2013 był szefem Komitetu ds. Tajwanu w Radzie Państwa[4]. W marcu 2013 został mianowany ministrem spraw zagranicznych w rządzie premiera Li Keqianga[6]. Funkcję tę pełnił do 2022 r., aw 2023 r. został powołany na stanowisko Dyrektora Biura Centralnej Komisji Spraw Zagranicznych ChRL[3].

Minister spraw zagranicznych ChRL

Bliski Wschód

W grudniu 2013 odbył ważną wizytę na Bliskim Wschodzie, podczas której odwiedził Izrael i Palestynę. Rozmawiał z przywódcami obu państw o wadze porozumienia nuklearnego z Iranem oraz o tym, jak ważne są dalsze rozmowy pokojowe[7].

W listopadzie 2017 ogłosił trzy punkty mające poprawić sytuację Syrii (przeciwdziałanie terroryzmowi, negocjacje i rekonstrukcja)[8].

Daleki Wschód

15 kwietnia 2018 złożył wizytę w Japonii, gdzie został przyjęty przez tamtejszego ministra spraw zagranicznych Tarō Kōno[9].

Afryka

W czerwcu 2014, podczas szczytu chińsko-arabskiego w Pekinie, spotkał się z somalijskim ministrem spraw zagranicznych Abdirahmanem Duale Beylem, aby omówić dwustronną współpracę Chińskiej Republiki Ludowej i Somalii. Spotkanie dotyczyło handlu, bezpieczeństwa i odbudowy. Wśród omawianych kwestii znalazły się różne chińskie projekty rozwojowe, które są w trakcie realizacji w Somalii. Wang Yi pochwalił somalijski rząd za wysiłki na rzecz budowania pokoju. Potwierdził również historycznie bliskie więzi dyplomatyczne między oboma państwami, przypominając uznanie przez ChRL w 1960 niepodległości Republiki Somalii[10].

Ameryka Południowa

W 2017 i 2018 udało mu się doprowadzić do uznania rządu ChRL przez Dominikanę, Panamę oraz Salwador (i jednoczesnego zerwania stosunków dyplomatycznych tych państw z Tajwanem)[11][12][13].

Ordery i odznaczenia

Życie prywatne

Jest żonaty i ma córkę[18]. Posiada własnego mikrobloga na platformie Sina Weibo[19].

Przypisy

  1. ↑ China promotes its U.S. envoy Qin Gang to foreign minister. reuters.com. [dostęp 2023-03-10]. (ang.).
  2. ↑ China’s foreign minister gains power in new post as state councillor [online], South China Morning Post, 19 marca 2018 [dostęp 2020-10-19] (ang.).
  3. 1 2 China’s new team of diplomats set the agenda for 2023. thinkchina.sg. [dostęp 2023-03-10]. (ang.).
  4. 1 2 3 China Vitae : Biography of Wang Yi [online], www.chinavitae.com [dostęp 2020-10-19].
  5. ↑ Melinda Liu: Wang Yi. thedailybeast.com, 2013-03-25. [dostęp 2013-05-08]. (ang.).
  6. ↑ China People's Congress approves new cabinet, „BBC News”, 16 marca 2013 [dostęp 2020-10-19] (ang.).
  7. ↑ China FM: Iran deal ‘first step’ toward settling nuclear issue [online], www.timesofisrael.com [dostęp 2020-10-19] (ang.).
  8. ↑ Wang Yi: Counter-terrorism, Dialogue and Reconstruction Are Three Key Points for Solving Syrian Issue at New Stage [online], www.china-embassy.org [dostęp 2020-10-19].
  9. ↑ China foreign minister Wang Yi visits Japan for talks on North Korea, regional issues [online], The Straits Times, 15 kwietnia 2018 [dostęp 2020-10-19] (ang.).
  10. ↑ Foreign affairs minister meets his Chinese counterpart [online], web.archive.org, 7 czerwca 2014 [dostęp 2020-10-19] [zarchiwizowane z adresu 2014-06-07].
  11. ↑ Austin Ramzy, Taiwan’s Diplomatic Isolation Increases as Dominican Republic Recognizes China (Published 2018), „The New York Times”, 1 maja 2018, ISSN 0362-4331 [dostęp 2020-10-19] (ang.).
  12. ↑ Jess Macy Yu, Taiwan angry as China snatches ally away [online], The Sydney Morning Herald, 1 maja 2018 [dostęp 2020-10-19] (ang.).
  13. ↑ Lily Kuo, Taiwan vows to stand up to China after El Salvador cuts ties, „The Guardian”, 21 sierpnia 2018, ISSN 0261-3077 [dostęp 2020-10-19] (ang.).
  14. ↑ Президент А.Атамбаев вручил главе МИД Китая Ван И орден «Данакер» [online], web.archive.org, 24 września 2016 [dostęp 2020-10-19] [zarchiwizowane z adresu 2016-09-24].
  15. ↑ Указ Президент КР от 17 сентября 2015 года УП № 183 "О награждении государственными наградами Кыргызской Республики" [online], cbd.minjust.gov.kg [dostęp 2020-10-19].
  16. ↑ President confers `Hilal-e-Pakistan' award on Chinese FM [online], president.gov.pk [dostęp 2020-10-19] [zarchiwizowane z adresu 2021-04-20].
  17. ↑ President confers ‘Hilal-e-Pakistan’ on Chinese FM [online], Samaa TV [dostęp 2020-10-19] (ang.).
  18. ↑ 外交部12位部领导全部公布婚育状况 _国内 _光明网 [online], politics.gmw.cn [dostęp 2020-10-19].
  19. ↑ People Are Super Thirsty Over This Diplomat And It's Kinda Weird [online], BuzzFeed News [dostęp 2020-10-19] (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.