Waldebert, znany też jako Walbert lub Gaubert^[1] (zm. ok. 668 roku) – frankoński zakonnik, a później opat. Święty czczony przez Kościół katolicki i prawosławny.

Był synem hrabiego Agnerica, dworzanina króla Teodeberta II. Pochodził z religijnej rodziny. Wśród jego rodzeństwa byli późniejszy św. Faro (biskup Meaux), św. Burgundofara (założycielka i pierwsza przełożona opactwa w Faremoutiers) oraz św. Chagnoald (biskup Laon).

Po ojcu odziedziczył znaczny majątek i tytuł hrabiego Guines, Ponthieu and Saint-Pol. Początkowo służył w wojsku. Ostatecznie jednak zdecydował się wstąpić do klasztoru w Luxeuil (obecnie Luxeuil-les-Bains), gdzie opatem był św. Eustazjusz. Ponieważ życie we wspólnocie nie do końca mu odpowiadało, za zgodą Eustazjusza osiedlił się w pobliżu opactwa, gdzie żył samotnie jako pustelnik^[2].

Po śmierci św. Eustazjusza został wybrany opatem. Na tym stanowisku trwał przez czterdzieści lat. Sławny ośrodek doszedł wtedy do nowego rozkwitu. Wprowadził regułę, która elementy benedyktyńskie scalała z dotychczasowymi, pochodzącymi od św. Kolumbana. Za rządów Walberta rozwijały się też w opactwie nauki biblijne, malarstwo i skryptorium^[1].

Zmarł około 668 roku. Gdy opactwu zagroziły najazdy normandzkie, szczątki świętego ukryto. Spalono je w czasie rewolucji francuskiej. Kult szerzył się przede wszystkim w Burgundii, w okolicach Besançon i Meaux oraz w zachodnich kantonach Szwajcarii. Wspomnienie obchodzone jest 2 maja.

Przypisy