Dzieciństwo i młodość

Wacław Furmańczyk urodził się w 1919 roku na Syberii^[1]. Był synem Antoniego, Polaka skazanego na zesłanie za przynależność do Narodowego Związku Robotniczego, i Aleksandry z Wiłkowów. Furmańczyk z rodziną powrócił do Polski w 1922 roku, rodzina zamieszkała w Warszawie, a rok później w Częstochowie^[2]. W tym drugim mieście Wacław Furmańczyk i jego brat Henryk ukończyli szkołę podstawową i Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza^[3]. W 1930 roku jego ojciec był działaczem BBWR, z tego też powodu zginął wraz z trzema innymi osobami z rąk członka Polskiej Partii Socjalistycznej^[4].

W 1937 roku zdał maturę i wstąpił do szkoły podchorążych wojsk pancernych w Modlinie, a po jej ukończeniu w 1939 roku zdał egzamin wstępny do Akademii Górniczej w Krakowie. Walczył w kampanii wrześniowej^[5].

Okupacja

Od 1940 roku do końca okupacji należał do ZWZ-AK^[5] pod pseudonimem Wacław. Należał do partyzanckiej grupy lotniczej „Henryk”, utworzonej przez jego brata, pełnił funkcję zastępcy dowódcy. Początkowo działał w rejonie częstochowskim, ale w 1944 roku zmuszony był przenieść się w rejon Piotrkowa. W styczniu 1945 roku jego oddział brał także aktywny udział w walkach frontowych i w wyzwalaniu Opoczna^[6].

Lata powojenne

Stare Miasto w Szczecinie, na pierwszym planie bloki mieszkalne, które zaprojektował Wacław Furmańczyk wraz z innymi architektami

Po wejściu do Polski Armii Czerwonej Wacław Furmańczyk został aresztowany i zesłany na dwa lata^[5] do kopalni węgla w ZSRR. Po powrocie do kraju rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej, które ukończył w 1952 roku. Rok przed ukończeniem studiów rozpoczął pracę w szczecińskim „Miastoprojekcie”, następnie od 1961 do 1966 roku był zatrudniony w Pracowni Konserwacji Zabytków. Był członkiem zespołu projektującego osiedle Stare Miasto w Szczecinie (1954)^[6]. Był laureatem konkursów architektonicznych i nagród Komitetu Urbanistyki i Architektury, a zaprojektowane przez niego budynki były nagradzane tytułem „Mister Szczecina”. Należał do Stowarzyszenia Architektów Polskich, był prezesem oddziału szczecińskiego^[5].

Prowadził także pracę naukową, w latach 1966–1967 był adiunktem Instytutu Urbanistyki i Architektury Politechniki Szczecińskiej, a następnie wykładowcą na tej uczelni. Był także zaangażowany w działalność kombatancką^[6].

Zmarł w 2012 roku i został pochowany na cmentarzu Centralnym w Szczecinie^[1].