Rodzina

Dziadek^[2] Włodzimierza Juliana Korab-Karpowicza^[3], Jan Kazimierz Korab-Karpowicz^[4], był w dwudziestoleciu międzywojennym sędzią Sądu Okręgowego w Białymstoku oraz prezesem oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego^[5]. Po wojnie nie mógł już wykonywać swego zawodu. Karpowicze herbu Korab to polska rodzina szlachecka. Z uwagi na spotykające go po wojnie szykany, ojciec Zbigniew, studiujący wówczas na Politechnice Warszawskiej, skrócił szlachecko brzmiące nazwisko „Korab-Karpowicz” do formy „Karpowicz”, które w roku 1990 syn Włodzimierz przywrócił do oryginalnej formy. Jego matka, Danuta z Millerów, herbu Pomian, była córką Lucjana Millera, inżyniera chemika i oficera w stopniu kapitana, pracownika służby intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych oraz wykładowcy na przedwojennej Wyższej Szkole Intendentury w Warszawie. Wuj Wiesław Miller był członkiem Kedywu i zginął w powstaniu warszawskim^[6]. Ojcem chrzestnym matki był wiceadmirał Jerzy Świrski. Ma żonę Katarzynę oraz troje dzieci^[7].

Wykształcenie i działalność naukowa

Uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 35 w Gdańsku-Oliwie, a następnie do V Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Żeromskiego w Gdańsku-Oliwie i I Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Skłodowskiej-Curie w Sopocie. W 1972 roku zdał egzamin maturalny.

Ukończył magisterskie studia inżynierskie z zakresu elektroniki na Politechnice Gdańskiej w 1977 roku. W roku 1978 rozpoczął studia filozoficzne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, które z uwagi na stan wojenny i emigrację ukończył w 1987 na Katolickim Uniwersytecie Ameryki^[8] w Waszyngtonie. W 1999 roku doktoryzował się z filozofii na Uniwersytecie Oksfordzkim (tytuł pracy doktorskiej: The Presocratic Thinkers in the Thought of Martin Heidegger)^[9]. W 2009 roku uzyskał tytuł Associate Professor. W 2014 uzyskał habilitację w zakresie filozofii na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 2019 zdobył stypendium naukowe Lady Davis Fellowship Trust na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie^[10].

Był inicjatorem i przewodniczącym Rady Programowej Pierwszego Kongresu Filozofii Polskiej, który odbył się w pałacu w Orli koło Koźmina Wielkopolskiego w dniach 24–25 września 2020 roku^[11]. Główną ideą Kongresu Filozofii Polskiej było „skupienie się na polskiej myśli filozoficznej, odkrycie jej odrębności na tle filozofii innych krajów oraz przyczynienie się do jej dalszego rozwoju”^[12]. Był też współorganizatorem Drugiego i Trzeciego Kongresu Filozofii Polskiej^[13].

W plebiscycie Osobowość Roku 2020 zdobył pierwsze miejsce w województwie śląskim^[14][15] oraz pierwsze miejsce w Polsce zdobywając tytuł Osobowość Roku Polski 2020 w kategorii Nauka^[16].

Specjalizuje się w filozofii politycznej i społecznej, historii filozofii, historii myśli politycznej i teorii stosunków międzynarodowych. Jest autorem wielu prac naukowych w tym artykułów w encyklopediach: The Internet Encyclopedia of Philosophy i The Stanford Encyclopedia of Philosophy^[17]. W publikacjach posługuje się pseudonimem autorskim W. Julian Korab-Karpowicz.

Działalność społeczna i polityczna

W roku 1980 był jednym z założycieli Samorządu Studentów Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W latach 1980–1981 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Niezależnego Zrzeszenia Studentów na KUL-u i był delegatem na Pierwszy Ogólnokrajowy Zjazd NZS w Krakowie. Wybuch stanu wojennego zastał go w Monachium, gdzie działał w ramach niemieckiej Solidarności z Solidarnością (Solidarität mit Solidarność). Po wyjeździe do Kanady założył Zrzeszenie Studentów Polskich (Polish Students’ Association) na Uniwersytecie Brytyjskiej Kolumbii. Był też członkiem Towarzystwa Przyjaciół Solidarności (Friends of Solidarnosc Association) w Vancouver.

W latach 1990–1998 był członkiem Porozumienia Centrum. Bezskutecznie ubiegał się z listy tej partii o mandat poselski w wyborach parlamentarnych w 1993. W wyborach samorządowych w 2010 bez powodzenia kandydował (jako kandydat bezpartyjny) do Sejmiku Województwa Śląskiego z listy Prawa i Sprawiedliwości^[18]. W wyborach prezydenckich w 2015 zadeklarował chęć startu pod szyldem komitetu Przyszła Polska. Zarejestrował komitet wyborczy, jednak nie złożył podpisów wymaganych do rejestracji kandydatury, udzielając poparcia Januszowi Korwin-Mikkemu.

Po pierwszej turze wyborów zwrócił się z apelem do wyborców Pawła Kukiza i Janusza Korwin-Mikke oraz do swoich sympatyków o głosowanie na Andrzeja Dudę^[19].

22 listopada 2019 roku ogłosił swój start w przedterminowych wyborach na prezydenta Gliwic jako kandydat bezpartyjny z poparciem Konfederacji Wolność i Niepodległość^[20]. Jego KWW Konfederacja nie zebrała jednak w terminie wymaganej liczby 3000 ważnych i zweryfikowanych podpisów poparcia wyborców^[21].

Od wielu lat regularnie publikuje artykuły w takich pismach jak Tygodnik Solidarność^[22][23], Nasz Dziennik^[24], Wprost^[25], Rzeczpospolita^[26], Do Rzeczy^[27], a za granicą China Daily^[28] i The Jerusalem Post^[29]. W 2020 opublikował wiele artykułów, głównie w tygodniku Do Rzeczy, krytykujących politykę władz w sprawie pandemii COVID-19 i przekonujące, że groźba koronawirusa została znacznie zawyżona, a sama zaś pandemia nie jest istotnym zagrożeniem^{[30][31][32][33]}. Jego artykuł „Uczona niewiedza koronawirusa” opublikowany na portalu Do Rzeczy przeczytało ponad jeden milion trzysta tysięcy osób^[34]. Występuje też często w kanałach NTV i wRealu24.

4 sierpnia 2020 od inicjatywy monarchicznej Wojciecha Edwarda Leszczyńskiego przyjął tytuł prezydenta Najjaśniejszej Rzeczypospolitej Królestwa Polskiego in spe (oczekującym na urząd)^[35][36], co w prasie zostało błędnie określone zwrotem „ogłosił się” i co wyjaśnił jako „tradycyjną procedurą wyborczą”^[37]. Z powodu wyjazdu do Izraela jako profesor wizytujący na Uniwersytet Hebrajski w Jerozolimie został pozbawiony tytułu tzw. prezydenta in spe^[38].

Pod koniec 2020 był on inicjatorem trzech słynnych apeli do władz RP, które podpisało ponad sześćdziesięciu profesorów, doktorów i lekarzy, w tym pięciu profesorów zwyczajnych nauk medycznych i które zostały zorganizowane przez Stowarzyszenie „Wolne Wybory”^[39], którego jest założycielem i przewodniczącym^[40]. Apele zostały opublikowane w tygodniku Do Rzeczy. Są to Apel pierwszy: „W sprawie szczepień na koronawirusa SARS-CoV-2", który na portalu przeczytało prawie 700 tys. osób^[41], Apel drugi: „O powstrzymanie szczepień na SARS-CoV-2 i powrót do normalności”^[42] oraz Apel trzeci: „O wolną debatę o COVID-19 i obronę Polski przed interesami koncernów medycznych”^[43]. Na Apel pierwszy odpowiedział Minister Zdrowia, na co sygnatariusze odpowiedzieli: „Walka z COVID-19 to problem interdyscyplinarny”^[44].

W 2021 z jego inicjatywy, jako przewodniczącego ruchu Wolne Wybory, powstały też kolejne petycje i apele w sprawie pandemii, w tym „List otwarty – Trzy pytania naukowców i lekarzy do Ministra Zdrowia w sprawie bezpieczeństwa i skuteczności szczepień na SARS-CoV-2”^[45] oraz „List Otwarty do Kapłanów Kościoła Rzymskokatolickiego – O połączenie się ze społeczeństwem przeciw fałszywej pandemii i eksperymentalnym szczepieniom”^[46].

25 czerwca 2022 na posiedzeniu Zespołu Parlamentarnego ds. Stosunków Międzynarodowych oraz Interesów Polski i Polonii, ogłosił wraz z posłem Grzegorzem Braunem, prof. Mirosławem Piotrowskim, prof. Stanisławem Bieleniem „Oświadczenie o pokój na Ukrainie”. Sygnatariusze stwierdzili w nim m.in. „Podstawowym czynnikiem, jaki stoi często u powodów wojen, jest strach. W tym wypadku jest to strach Rosji przed rozszerzeniem się NATO oraz strach państw sąsiednich przed potęgą Rosji”. A także „Innym z powodów obecnej wojny, o czym się mniej mówi, jest wprowadzenie zmian w ustawie językowej na Ukrainie, dyskryminujących językową mniejszość rosyjską. To doprowadziło do referendum na Krymie i do wojny w Donbasie. Obecna wojna jest więc też konsekwencją niewłaściwej polityki wewnętrznej"^[47].

Działalność zawodowa

W latach 1978–1981 pracował jako inżynier elektronik w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Za granicą pracował w Mueller & Sebastiani (Monachium), Council of Forest Industries (Vancouver) i CRG Marketing Corporation (Waszyngton).

Po powrocie do Polski założył Sopocką Szkołę Języka Polskiego (1990), Instytut Benjamina Franklina Przedsiębiorczości i Zarządzania, Sp. z o.o. (1991), Europejską Fundację Ochrony Zabytków (1993) oraz Policealne Studium Spraw Międzynarodowych (1995).

W latach 1991–1992 pełnił funkcję wiceprezydenta miasta Gdańska. W latach 1998–2000 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych jako I Sekretarz (ds. konsularnych) Ambasady RP w Oslo.

Od września 2000 roku wykłada na wydziałach filozofii i stosunków międzynarodowych: Uniwersytet Bilkent w Ankarze (2000–2009), Uniwersytet Kyung Hee w Seulu (2009–2010), Anglo-Amerykański Uniwersytet w Pradze (2009–2011), Uczelnia Łazarskiego w Warszawie (2013–2018) i Uniwersytet Opolski (2018 do emerytury w 2023). Obecnie jest emerytowanym profesorem Uniwersytetu Opolskiego, ale nadal jest aktywny i wiele publikuje^[48]. Profesor wizytujący na Libańskim Uniwersytecie Amerykańskim w Byblos (2011–2012), Uniwersytecie Meliksah w Kayseri (2013) i Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie (2021)^[49].