Włodzimierz Abłamowicz
Tatar
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

2 listopada 1891
Kraków

Data śmierci

4 października 1974

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Śląski Krzyż Powstańczy Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Niepodległości

Włodzimierz Abłamowicz, Abłamowicz-Habdank[1] ps. Tatar (ur. 2 listopada 1891 w Krakowie, zm. 4 października 1974) – dowódca w powstaniach śląskich, doktor prawa.

Życiorys

Urodził się w 2 listopada 1891 w Krakowie[1] w rodzinie inteligenckiej jako syn powstańca styczniowego Stanisława Abłamowicza i Marii z Matuszewiczów. Miał 6 rodzeństwa: Stanisławę[2], Marię, Piotra, Tadeusza, Adama i Witolda[3][4].

Rodzina była pochodzenia tatarskiego. W latach 1910-14 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W sierpniu 1914 powołano go do armii austriacko-węgierskiej. W ramach powołania walczył w I wojnie światowej. Został zwolniony w 1917[5]. W tym samym roku wrócił na studia i uzyskał stopień naukowy doktora[4]. Następnie wstąpił w szeregi Polskiej Organizacji Wojskowej przyjmując pseudonim "Tatar"[5].

Od 1912 roku działał w Drużynach Strzeleckich, następnie w latach 1914-17 był w armii austriackiej, a następnie w Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego, gdzie był m.in. dowódcą pociągu pancernego nr 1. W grudniu 1918 roku na czele ochotników wyruszył pod Lwów, gdzie walczył z Ukraińcami[5].

Na wieść o wybuchu III powstania śląskiego w stopniu por. piech. przybył na teren Górnego Śląska wraz z dwoma pociągami pancernymi. Jako dowódca I dyonu pociągów pancernych "Nowina-Doliwa" i "Korfanty" brał udział w ataku na Kędzierzyn-Koźle. Od połowy maja 1921 roku do końca działań bojowych dowodził dyonem pociągów pancernych ("Nowina-Doliwa", "Korfanty", "Ślązak" i "Powstaniec").

W okresie międzywojennym prowadził kancelarię adwokacją w Krakowie. We wrześniu 1939 roku został ciężko ranny, tracąc wzrok. W latach 1939-45 przebywał na Węgrzech. Po zakończeniu II wojny światowej powrócił do Krakowa, pracował i działał na rzecz środowiska byłych powstańców śląskich. W latach 1948–1953 więziony przez Urząd Bezpieczeństwa Publicznego. Zmarł 4 października 1974[1], został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie[4].

Odznaczony m.in. trzykrotnie Orderem Virtuti Militari, Śląskim Krzyżem Powstańczym, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Orderem Odrodzenia Polski oraz Medalem Niepodległości.

Przypisy

  1. 1 2 3 Mirosław Fazan, Franciszek Serafin, Śląski słownik biograficzny. Seria nowa, wyd. 1, Katowice: Wydawn. Uniwersytetu Śląskiego, 1999, ISBN 83-226-0833-0, OCLC 43050464 [dostęp 2022-11-11].
  2. ↑ Józef Reiss, Aze schudła z ony chytrości do muzyki, „Dziennik Polski” (336), 7 grudnia 1946, s. 3.
  3. ↑ Stanisław Abłamowicz, „Nowa Reforma” (127), 5 czerwca 1901, s. 2.
  4. 1 2 3 Sławomir Hordejuk, Włodzimierz Abłamowicz, pseudonim Tatar, „Przegląd Tatarski” (2013/01), 2013, s. 19-20.
  5. 1 2 3 Włodzimierz Abłamowicz. Fundacja 100. [dostęp 2022-10-19].

Bibliografia

  • Encyklopedia Powstań Śląskich - Instytut Śląski w Opolu, Opole 1982, str. 13.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.