| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Władysław Oćwieja (ur. 21 września 1919[1] w Limanowej[1][2], zm. 29 lipca 1955 we Wrocławiu[1][2]) – polski organista i dyrygent.
Życiorys
Był synem pracownika PKP Tomasza Oćwiei[1]. Ukończył szkołę podstawową w Nowym Sączu oraz Salezjańską Szkołę Organistowską w Przemyślu[1]. Następnie kształcił się w konserwatorium Polskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie pod kierunkiem Józefa Rubingera[1][2], w 1939 roku uzyskując dyplom[1]. Pobierał też lekcje kompozycji u Józefa Kofflera[1]. Maturę zdał eksternistycznie w II Państwowym Liceum i Gimnazjum im. Karola Szajnochy[1]. W czasie II wojny światowej przebywał na terenie ziemi krakowskiej, kieleckiej i nowosądeckiej, udzielał prywatnie lekcji gry na fortepianie i organach[1].
W 1945 roku został wykładowcą Państwowego Konserwatorium Muzycznego w Katowicach[1]. W 1946 roku wyjechał do Wrocławia, gdzie objął funkcję organisty katedry św. Jana Chrzciciela[2]. W latach 1946–1950 studiował muzykologię na Uniwersytecie Wrocławskim pod kierunkiem Hieronima Feichta[1]. Od 1949 do 1951 roku pracował jako dyrygent chórów we wrocławskiej rozgłośni Polskiego Radia[2], prowadził też transmitowane w radio recitale organowe[1]. Kierował budową organów w sali Polskiego Radia na Krzykach[1].