Władysław Markiewicz
pułkownik lekarz pułkownik lekarz
Pełne imię i nazwisko

Władysław Wincenty Markiewicz

Data i miejsce urodzenia

15 grudnia 1883
Łomża

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1917–1938
1939–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Dowództwo Korpusu Ochrony Pogranicza

Stanowiska

szef sanitarny

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Odznaka Honorowa PCK II stopnia Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)

Władysław Wincenty Markiewicz[uwaga 1] (ur. 15 grudnia 1883 w Łomży, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik lekarz Wojska Polskiego, doktor medycyny, chirurg.

Życiorys

Urodził się 15 grudnia 1883 w Łomży, ówczesnej stolicy guberni łomżyńskiej, w rodzinie Wiktora i Stanisławy z Michałowskich[3][2]. W latach 1896–1898 uczęszczał do gimnazjum w Łomży, a w latach 1898–1904 do gimnazjum w Symferopolu[4]. Absolwent Uniwersytetu Charkowskiego. W 1910 uzyskał dyplom lekarski[5][6][7]. Pracował w szpitalu „Sawicz” w Wilnie[8].

14 lipca?/27 lipca 1914 został powołany do armii rosyjskiej i wyznaczony na stanowisko młodszego ordynatora 1 szpitala polowego 28 Dywizji Piechoty, w randze tytularnego radcy[9]. 20 lutego 1915 został starszym lekarzem 28 Brygady Artylerii, 56 Brygady Parkowej Artylerii i taborów 28 Dywizji Piechoty[10]. 25 stycznia 1918 w Charkowie został zwolniony z wojska, symulując chorobę[10].

12 maja 1919 jako ochotnik wstąpił do Armii Polskiej we Francji i został lekarzem II batalionu w 5 pułku strzelców polskich w randze kapitana[11]. Od 23 maja tego roku był naczelnym lekarzem 1 pułku artylerii ciężkiej, który po scaleniu z Wojskiem Polskim został przemianowany na 13 pułk artylerii ciężkiej[12]. 27 sierpnia 1919 został mianowany majorem[13]. 30 października 1919 został zatwierdzony w stopniu majora, nadanym mu w byłej armii gen. Hallera[14]. 6 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w Korpusie Lekarskim, w grupie oficerów byłej armii gen. Hallera[15]. 11 lutego 1921 został szefem sanitarnym 13 Dywizji Piechoty[16]. 20 maja 1921 został przeniesiony do Centralnej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu na stanowisku starszego lekarza szkoły, pozostając jednocześnie oficerem nadetatowym 8 batalionu sanitarnego w Toruniu[17][18][19]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 22. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy[20]. 31 marca 1924 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 i 9. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy[21]. Od 1 października do 5 listopada 1928 pełnił służbę w sezonowym Szpitalu Wojskowym w Ciechocinku na stanowisku ordynatora[16]. W listopadzie 1928 ogłoszono jego przeniesienie z Centrum Wyszkolenia Kawalerii do Szpitala Obszaru Warownego „Wilno” w Wilnie na stanowisko komendanta[22]. 12 marca 1933 został awansowany do stopnia pułkownikia ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 i 1. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, w grupie lekarzy. 31 stycznia 1934 został przeniesiony z korpusu oficerów sanitarnych, grupa lekarzy do korpusu oficerów sanitarnych[23]. 7 kwietnia 1934 został wyznaczony na stanowisko szefa sanitarnego Korpusu Ochrony Pogranicza[16][24]. Swoje obowiązki wykonywał w Dowództwie KOP w Warszawie przy ulicy 6 Sierpnia 35. Z dniem 31 maja 1938 został przeniesiony w stan spoczynku[16][2]. Mieszkał w Warszawie przy ulicy Mianowskiego 3 m. 2.

W czasie kampanii wrześniowej po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Do wiosny 1940 przebywał w obozie jenieckim w Starobielsku. Zamordowany przez NKWD wiosną 1940 w Charkowie, pochowany potajemnie w zbiorowej mogile w Piatichatkach. Obecnie spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP, Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został pośmiertnie mianowany na stopień generała brygady[25]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[26].

Był żonaty z Adalteską z Majewskich, dzieci nie miał[3].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ Do 1934 w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Władysław II Markiewicz”. 7 czerwca 1934 ogłoszono sprostowanie imienia i daty urodzenia płk. Władysława II Markiewicza z „Władysław II ur. 25 grudnia 1888” na „Władysław Wincenty ur. 15 grudnia 1883”[1]. W „Księdze Cmentarnej ...” figuruje jako Władysław Markiewicz-Dowbór[2].

Przypisy

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 189.
  2. 1 2 3 Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 332.
  3. 1 2 3 4 5 Kolekcja ↓, s. 15.
  4. ↑ Kolekcja ↓, s. 7, 28, 47.
  5. ↑ Kolekcja ↓, s. 47.
  6. 1 2 Lista starszeństwa 1934 ↓, s. 5.
  7. ↑ Konopka 1936 ↓, s. 1163, 1309, tu rok 1909.
  8. ↑ Kolekcja ↓, s. 28.
  9. ↑ Kolekcja ↓, s. 15, 16, 20, 29.
  10. 1 2 Kolekcja ↓, s. 16, 20.
  11. ↑ Kolekcja ↓, s. 11, 15, 16, 20.
  12. ↑ Kolekcja ↓, s. 11, 16.
  13. ↑ Kolekcja ↓, s. 17.
  14. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 96 z 9 grudnia 1919, poz. 3845, jako Markiewicz-Dowbor.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 18 sierpnia 1920, s. 752, jako Dowbor-Markiewicz.
  16. 1 2 3 4 Kolekcja ↓, s. 11.
  17. ↑ Kolekcja ↓, s. 11, 17.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1168, 1199, 1521.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 710, 726.
  20. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 312.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 168.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928, s. 358.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 31 stycznia 1934, s. 56.
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 180.
  25. ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885
  26. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
  27. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410.
  28. ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
  29. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 23 listopada 1921, s. 1546.
  30. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101.
  31. 1 2 Kolekcja ↓, s. 8.
  32. ↑ Polski Czerwony Krzyż. Sprawozdanie za 1935. Warszawa: 1936, s. 12.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.