Władysław Adam Gołąbek
Stefan, Boryna
generał brygady w st. spocz. generał brygady w st. spocz.
Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1920
Kroczów Mniejszy

Data i miejsce śmierci

22 sierpnia 1994
Błonie

Przebieg służby
Lata służby

1941–1950

Siły zbrojne

Bataliony Chłopskie

Formacja

Milicja Obywatelska

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Walecznych (od 1941) Krzyż Partyzancki Srebrny Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Medal 10-lecia Polski Ludowej
Grób Władysława Adama Gołąbka na cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Władysław Adam Gołąbek, ps. Stefan, Boryna (ur. 1 stycznia 1920 w Kroczowie Mniejszym, zm. 22 sierpnia 1994 w Błoniu) – żołnierz Batalionów Chłopskich, funkcjonariusz Milicji Obywatelskiej, generał brygady w stanie spoczynku ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys

Syn Wojciecha, rolnika zamordowanego przez Niemców w 1942 roku i Marii z Wulczyńskich. Przed wojną ukończył 7 klas szkoły powszechnej w Kazanowie, a następnie 6 klas Gimnazjum Ogólnokształcącego w Łodzi. W latach 1941–1942 był żołnierzem Batalionów Chłopskich w rejonie radomskim i kieleckim. Od 1942 do 1944 był zastępcą dowódcy zgrupowania partyzanckiego Jana Sońty. Osobiście dowodził walkami z oddziałami SS i żandarmerii niemieckiej koło Zwolenia[1]. Żołnierze jego zgrupowania przeprowadzili wiele udanych akcji przeciwko okupantowi. W 1944 wstąpił do Stronnictwa Ludowego, jesienią przebił się przez linię frontu pod Chotczą wraz z oddziałami Armii Ludowej na tereny opanowane przez oddziały Armii Czerwonej. Po wojnie działał w ZMW RP „Wici”.

Od października 1944 był funkcjonariuszem Milicji Obywatelskiej, gdzie został przyjęty w stopniu majora i wyznaczony na komendanta Kursów Przeszkolenia Kierowników Jednostek MO w Lublinie. W lutym 1945 został komendantem Szkoły Oficerów Liniowych MO w Łodzi, a w maju 1945, po reorganizacji - komendantem Szkoły Oficerów Liniowych - Kursów Przeszkolenia Kierowników Jednostek MO. Stanowisko to pełnił do marca 1949 awansując we wrześniu 1947 do stopnia podpułkownika MO. W latach 1946–1949 studiował w Wyższej Szkole Nauk Administracyjnych w Łodzi.

W lutym 1950 decyzją komendanta głównego MO został zwolniony ze służby. Decyzja ta została zatwierdzona przez ministra bezpieczeństwa publicznego gen. Stanisława Radkiewicza rozkazem z 11 lutego 1950. Zwolnienie było motywowane utratą zaufania do jego osoby z przyczyn politycznych (przynależność do BCh i Stronnictwa Ludowego w czasie wojny, utrzymywanie kontaktów z byłymi członkami BCh grupy „Ośki” ). W 1953 zarzucono mu również, że ukrył fakt przynależności do ZWZ i Armii Krajowej, do których należał równolegle od 1942 roku.

Po zwolnieniu z MO pracował w Ministerstwie Kontroli Państwowej w Warszawie jako naczelnik wydziału, potem dyrektor departamentu. Po przekształceniu ministerstwa w Najwyższą Izbę Kontroli (w 1957) kontynuował pracę w Izbie aż do przejścia na emeryturę w 1985 roku. W sierpniu 1968 został awansowany do stopnia pułkownika w rezerwie, w korpusie oficerów kwatermistrzostwa. Był działaczem Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, wchodził m.in. w skład Głównego Sądu Partyjnego ZSL.

Od marca 1985 na emeryturze. W 1985 został wpisany do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich. Działał w wielu organizacjach kombatanckich. Od maja 1972[2] członek Prezydium Zarządu Głównego, a następnie wiceprezes Zarządu Głównego ZBoWiD[3]. 15 września 1988, z okazji jubileuszu 45-lecia LWP znalazł się w grupie kombatantów mianowanych do stopnia generała brygady w stanie spoczynku; nominację wręczył mu w Belwederze 11 października 1988 przewodniczący Rady Państwa PRL gen. armii Wojciech Jaruzelski.

Był współautorem (wspólnie ze Stanisławą Młodożeniec-Warowną i Rochem Sulimą) książki: Partyzanckie twierdze. O współdziałaniu ludności wiejskiej z ruchem oporu (Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1974), a także książek o charakterze wspomnieniowym: W oddziałach Batalionów Chłopskich na Kielecczyźnie (LSW, Warszawa 1958), Bez rozkazu (LSW, Warszawa 1968), Nie wiedział co to lęk : opowieść o Tadeuszu Wojtyniaku „Bacy” (LSW, Warszawa 1972).

Zmarł nagle 22 sierpnia 1994 w miejscowości Błonie. Jest pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A3 tuje-2-26)[4].

Awanse

W trakcie służby w Batalionach Chłopskich i w Milicji Obywatelskiej oraz w rezerwie otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[5]:

Ordery i odznaczenia

Życie prywatne

W czerwcu 1965 zmienił kolejność imion z Władysław Adam na Adam Władysław. Był żonaty z Barbarą z domu Oleksiewicz, jedna córka[9].

Przypisy

  1. ↑ Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2019-03-17].
  2. ↑ Trybuna Robotnicza, nr 108 (8784), 8 maja 1972, s. 2.
  3. ↑ Wierni tradycjom walki o wolność i demokrację - wierni Polsce Ludowej [w:] Trybuna Robotnicza, nr 104, 6 maja 1985, s. 1–2.
  4. ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-18].
  5. ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. I: A–H, Toruń 2010, s. 449–451.
  6. ↑ M.P. z 1947 r. nr 23, poz. 50.
  7. ↑ Uroczyste posiedzenie Prezydium Rady Naczelnej ZBoWiD [w:] "Dziennik Bałtycki", nr 177, 26 lipca 1984, s. 2.
  8. ↑ Odznaczenia NRD dla Polaków - uczestników walk z faszyzmem [w:] "Trybuna Robotnicza", nr 231, 29 września 1970, s. 2.
  9. ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. II: I–M, Toruń 2010, s. 449–451.

Bibliografia

  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 449–451.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.