Władysław Dybowski
Korwin, Przemyski
rotmistrz rotmistrz
Data i miejsce urodzenia

17 maja 1892
Warszawa

Data i miejsce śmierci

31 sierpnia 1947
Więzienie mokotowskie w Warszawie

Przebieg służby
Lata służby

przed 1922–1945

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Narodowe Siły Zbrojne

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Niepodległości

Władysław Jan Dybowski ps. „Korwin” (ur. 17 maja 1892 w Warszawie[1], zm. 31 sierpnia 1947 tamże) – prawnik, rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Był synem Jana i Władysławy Kulikowskich. 3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1007 lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1923 pełnił służbę w 11 pułku piechoty w Tarnowskich Górach. W następnym roku, po przeniesieniu z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów kawalerii, pełnił służbę w 6 pułku strzelców konnych w Żółkwi. 3 maja 1926 mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 13 lokatą w korpusie oficerów kawalerii.

Walczył w kampanii wrześniowej 1939 i w okresie okupacji niemieckiej. W lutym 1942 był twórcą i dowódcą Krakowskiej Brygady Obrony Narodowej. Nosił wtedy ps. „Korwin”. Brygada liczyła 1200 ludzi. Od sierpnia 1945 był wiceprezydentem Legnicy.

Aresztowany 18 października 1946 – w dwa dni po aresztowaniu jego syna Konrada Dybowskiego i oskarżony o to, że po zakończeniu wojny nie zerwał kontaktu ze swoją organizacją, że współpracował z komisarzem środowiska OP, że był agentem tej organizacji w szeregach PPR, do której należał.

16 czerwca 1947 Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie Sr.674/47 pod przewodnictwem ppłk. Jana Hryckowiana skazał go w rozprawie R.S. 1818/47 na podstawie pkt. 7 Dekretu z dnia 13 czerwca 1946 r. na karę śmierci[2]. Wraz z nim skazany został syn Konrad oraz inni współtowarzysze ze środowiska niepodległościowego. 23 lipca 1947 Najwyższy Sąd Wojskowy utrzymał wyrok w mocy. Prezydent Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Władysława Dybowskiego stracono 31 sierpnia 1947.

2 marca 1993 Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego unieważnił wyrok b. WSR w Warszawie. Jego (jak i jego syna) grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie w Kwaterze „Na Łączce”, a rzeczywiste miejsca ich pochówków nie są znane.

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Legnicki ¯o³nierz Niez³omny [online], spchd.lca.pl [dostęp 2024-04-26].
  2. ↑ „Księga najwyższego wymiaru kary” w Krzysztof Szwagrzyk: Zbrodnie w majestacie prawa 1944-1955. Wyd. ABC Future, Warszawa, 2000.

Bibliografia

  • Tadeusz Swat: Niewinnie Straceni 1945–56. Wyd. Fundacja Ochrony Zabytków, Warszawa 1991., zob też Straceni w Więzieniu mokotowskim.
  • Małgorzata Szejnert: Śród żywych duchów. Wyd. ANEKS, Londyn 1990.
  • AIPN, Teczki więźniów 1947, Dybowski Władysław
  • AWL, WSR w Warszawie, 118/91/3871–3974
  • W. Bartoszewski, Syndykat zbrodni... s. 24
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.