Władysław Braunstein
Data i miejsce urodzenia

1859
Winnica

Data i miejsce śmierci

28 lutego 1931
Warszawa

Zawód, zajęcie

przedsiębiorca

Alma Mater

Wyższa Akademia Handlowa w Lipsku

Stanowisko

prezes:
Cukrownia Chełmica SA
Polskie Towarzystwo Gazownicze
członek Zarządu:
Spółka Akcyjna Cukrowni i Rafinerii „Borowiczki”
Towarzystwo Ubezpieczeń „Polonia”
Towarzystwo Asekuracyjne „Vita”
Towarzystwo Akcyjne Fabryki Cukru i Rafinerii „Michałów”

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi

Władysław Braunstein (ur. 1859 w Winnicy, zm. 28 lutego 1931 w Warszawie) – polski przemysłowiec żydowskiego pochodzenia.

Życiorys

Urodził się w 1859 w Winnicy. Po ukończeniu gimnazjum, podjął studia chemiczno-mechaniczne w Halli, by następnie przenieść się na Wyższą Akademię Handlową w Lipsku. Tam też uzyskał dyplom. Po odbyciu praktyk w zagranicznych firmach, powrócił do Polski i objął kierownictwo Dąbrowskiej Fabryki Maszyn i Odlewni w Dąbrowie Górniczej. Gdy fabrykę przejęła firma Fitzner i Gamper z Sosnowca, Braunstein przeniósł się do Warszawy i objął kierownictwo przedstawicielstwa na teren b. Królestwa Polskiego. Jego energia i zdecydowane działania wyparły zagraniczne firmy przy budowie kompletnych urządzeń dla cukrowni. Dzięki jego staraniom i inicjatywie rozpoczęto budowę nowych cukrowni Mała Wieś, Ostrowite, Chełmica, Dobre i Borowiczki. Szereg innych cukrowni zostaje przebudowanych i unowocześnionych, również przy wydatnym finansowaniu tych działań.

W 1899 został udziałowcem utworzonej spółki komandytowej pod nazwą Filharmonia Warszawska[1], celem spółki było m.in. wybudowanie budynku filharmonii, jego utrzymanie, stworzenie orkiestry i organizacja koncertów[2].

W 1908 zostaje powołany na prezesa zarządu firmy Cukrownia Chełmica SA[3]. Piastuje wysokie stanowiska w tej cukrowni praktycznie do swojej śmierci. Prowadzi również interesy innych cukrowni na terenie Polski. Poza przemysłem cukrowniczym, zajmował się tworzeniem lub unowocześnianiem innych przedsiębiorstw, szczególny nacisk kładąc na chłodnie. Podczas I wojny światowej i zajęciu przez Niemców terenów b. Królestwa Polskiego zostaje jednym z współzałożycieli Towarzystwa Ubezpieczeń „Polonia”[4] oraz Towarzystwa Asekuracyjnego „Vita”, w obu towarzystwach zasiadał w radach nadzorczych[5][6]. W 1915 i 1916 był członkiem rzeczywistym Towarzystwa Popierania Pracy Rolnej i Rzemieślniczej wśród Żydów w Królestwie Polskim[7]. W latach 1918-1919 sprawował funkcję członka Komisji Rewizyjnej Zarządu Towarzystwa Akcyjnego Fabryki Cukru i Rafinerii „Michałów”[8].

W 1920 wraz z dyr. Świerczewskim, Torżewskim, Billewiczem i inż. Eugeniuszem Kwiatkowskim był w grupie założycieli Polskiego Towarzystwa Gazowniczego SA, które wykupiło z rąk niemieckich gazownie w Oświęcimiu, Szczakowej i Tomaszowie Mazowieckim. Brał czynny udział w tworzeniu Zakładów Chemicznych „Grodzisk", destylarni drzewa w Białowieży „Hajnówka".

W 1925 zostaje wybrany na prezesa Polskiego Towarzystwa Gazowniczego, w 1927 jest w grupie założycieli Związku Producentów Terpentyny i Przetworów Drzewnych.

Oprócz wszystkich funkcji w przemyśle cukrowniczym, gazowniczym, ubezpieczeniowym – osobiście prowadzi w Warszawie Fabrykę Wyrobów Blaszanych Braunstein & Szamota[9][10].

W uznaniu zasług położonych na polu gazownictwa, w 1930 zostaje odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[11].

Przypisy

  1. ↑ Elżbieta Szczepańska-Lange, Życie muzyczne w Warszawie w drugiej połowie XIX wieku, [w:] Historia muzyki polskiej, t. T. 5, Romantyzm. Cz. 2 B, 2010, s. 766.
  2. ↑ Filharmonja Warszawska 1901-1931., Warszawa 1932, s. 7.
  3. ↑ „Polska Zbrojna” (R. 12, nr specjalny (po nr 119)), Warszawa, maj 1933, s. 21.
  4. ↑ „Gazeta Wileńska” (R. V, nr 1), Wilno, 1 stycznia 1920, s. 1.
  5. ↑ „Monitor Polski” (R.2, nr 113), Warszawa, 22 maja 1919, s. 4.
  6. ↑ „Obwieszczenia Publiczne” (R.12, nr 23 A), Warszawa: Ministerstwo Sprawiedliwości, 21 marca 1928, s. 5.
  7. ↑ Sprawozdanie Towarzystwa Popierania Pracy Rolnej i Rzemieślniczej wśród Żydów w Królestwie Polskim za rok 1915/1916, Warszawa 1916, s. 33.
  8. ↑ Sprawozdanie Zarządu Towarzystwa Akcyjnego Fabryki Cukru i Rafineryi "Michałów" za czas od dnia 1 lipca 1918 r. do dnia 30 czerwca 1919 r., Warszawa 1919, s. 4.
  9. ↑ Przewodnik po Wystawie Spożywczo-Hygjenicznej w Warszawie, Warszawa 1926, s. 26.
  10. ↑ Polski przemysł i handel : rynek polski : księga adresowa i informacyjna przedsiębiorstw przemysłowych, handlowych i finansowych w Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1930, s. 102.
  11. ↑ Wspomnienie pośmiertne, „Gazeta Cukrownicza” (R. XXXVIII, nr 18), Warszawa, 1 maja 1931, s. 567.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.