Kariera w armii Imperium Rosyjskiego

Pochodził z polskiej, drobnoszlacheckiej rodziny herbu Starykoń^[1] z guberni mohylewskiej^[2]. W armii rosyjskiej od 1885. Ukończył 1 korpus kadetów, a następnie Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego w 1896^[2]. Bezpośrednio po ukończeniu akademii był starszym adiutantem sztabu 13 Dywizji Piechoty, następnie od maja 1898 r. – 15 Dywizji Kawalerii^[2].

Od 4 listopada 1900 szef sztabu twierdzy Osowiec, od 15 listopada 1903 oficer sztabowy 7 Turkiestańskiej Brygady Strzelców^[2]. W czasie wojny rosyjsko-japońskiej był szefem sztabu 8 Wschodniosyberyjskiej Dywizji Strzelców (10.5.1905-19.9.1906)^[2]. Od 2 sierpnia 1910 dowódca 44 Kamczackiego Pułku Piechoty, którym dowodził w początkach I wojny światowej. Wyróżnił się jako błyskotliwy dowódca pułku; za walki nad Sanem (6–22 października 1914) odznaczony 11 kwietnia 1915 szablą św. Jerzego. 20 listopada 1915 r. odznaczony orderem św. Jerzego IV stopnia^[2]. Od listopada 1914 dowódca 2 brygady 11 Dywizji Piechoty. Od 17 grudnia 1915 generał do zleceń przy dowódcy 11 Armii. Od 8 października 1916 dowódca 35 Dywizji Piechoty^[2].

Po rewolucji lutowej i obaleniu caratu był od 18 kwietnia 1917 dowódcą 4 Dywizji Piechoty, następnie od 8 lipca 1917 do przewrotu bolszewickiego (rewolucji październikowej) dowodził 1 Korpusem Gwardii^[3], funkcję opuścił w styczniu 1918. Przez zebranie żołnierskie odznaczony po 24 czerwca 1917 Krzyżem Świętego Jerzego z gałązką laurową.

W Armii Ochotniczej

W 1918 r. udał się nad Don, gdzie gen. Michaił Aleksiejew był w trakcie tworzenia białych sił zbrojnych^[4], od 31 grudnia 1917 r. oficjalnie noszących nazwę Armii Ochotniczej^[5]. W listopadzie 1918 r. Maj-Majewskiemu powierzono dowodzenie 3 dywizją strzelecką (drozdowską)^[2].

Od lutego 1919 r. dowodził Azowską, następnie Doniecką Grupą Wojsk (II korpusem) w składzie Armii Ochotniczej^[2]; do jego dwunastotysięcznego korpusu włączono najlepsze oddziały, jakimi dysponowały w danym momencie Siły Zbrojne Południa Rosji^[6]. Odniósł szereg efektownych zwycięstw nad przeważającymi, lecz znacznie gorzej dowodzonymi i wyszkolonymi siłami Armii Czerwonej (13 Armia pod dowództwem Innokientija Kożewnikowa) w walkach o Donbas w kwietniu – maju 1919 r.^[3]. Maj-Majewski okazał się jednym z najlepszych białych dowódców okresu wojny domowej, zdolnym do planowania działań wojennych w specyficznych warunkach tego konfliktu. Podczas bitwy o Donbas znakomicie wykorzystał istniejącą w regionie sieć połączeń kolejnych do błyskawicznego przerzutu oddziałów^[7]. Był także jednym z pierwszych rosyjskich dowódców, który umiał zastosować podczas operacji lotnictwo^[8]. Wyróżniał się osobistą odwagą i charyzmą, regularnie przybywając na najbardziej zagrożone odcinki frontu i osobiście zachęcając żołnierzy do walki. Jego popularność brała się jednak również z faktu, iż przyzwalał swoim podkomendnym na rabunki^[8].

Po zwycięstwie białych w Donbasie na początku czerwca 1919 r. kontynuował ofensywę w kierunku północno-zachodnim i 27 czerwca 1919 r. odebrał czerwonym Charków^[3]. W trakcie bitew na Lewobrzeżu, 23 maja, został mianowany dowódcą całej Armii Ochotniczej (od lutego składowej Sił Zbrojnych Południa Rosji)^[9], natomiast po zdobyciu Charkowa Anton Denikin mianował go gubernatorem wojskowym Charkowa^[10]. Jego władza rozciągała się na teren opanowanych przez białych części guberni połtawskiej, chersońskiej, woroneskiej, kurskiej i jekaterynosławskiej^[11].

Maj-Majewski pozostał na stanowisku do grudnia 1919 r^[9] – stracił je po ostatecznej klęsce ofensywy Sił Zbrojnych Południa Rosji na Moskwę^[2]. W planie tej operacji 3 lipca gen. Denikin powierzył mu zadanie osiągnięcia linii Dniepru i Desny, opanowania Kijowa i zabezpieczenia punktów przeprawy przez Dniepr między Jekaterynosławiem a Briańskiem, zaś w dalszej perspektywie – marszu w kierunku rosyjskiej stolicy przez Kursk, Orzeł i Tułę^[12]. Maj-Majewski dowodził oddziałami liczącymi łącznie 20 500 żołnierzy^[13]. Biali zdołali zająć Kijów (23 sierpnia), Kursk (20 września) i Orzeł (14 października), lecz na tym etapie ich marsz został zatrzymany^[14]. 20 października Maj-Majewski musiał opuścić Orzeł, by uniknąć okrążenia^[15]. W grudniu 1919 r. Armia Ochotnicza musiała wycofać się również z Charkowa^[11].

Maj-Majewski był w dużej części odpowiedzialny za klęskę całej operacji, z powodu przegranych starć pod Tułą i Orłem, toteż został przeniesiony do dyspozycji głównodowodzącego Sił Zbrojnych Południa Rosji bez przydziału bojowego (grudzień 1919 – 30 października 1920). Inną przyczyną odebrania mu dowództwa był alkoholizm^[2], gorszący styl życia, przyzwalanie na bezprawie, grabieże i akty białego terroru na kontrolowanych przez niego terenach^[7], co zniechęcało miejscową ludność i czyniło ją wrogą wobec sił antybolszewickich^[16].

Został ewakuowany z Noworosyjska na Krym w marcu 1920 r., gdy z niemożliwego do utrzymania Kaukazu Północnego wycofywało się na okrętach dowództwo Sił Zbrojnych Południa Rosji z Denikinem na czele^[17]. Zmarł na zawał serca, wsiadając w Sewastopolu na statek, którym po klęsce armii Wrangla miał w listopadzie 1920 opuścić Rosję^[2].